Bijzondere opvoedingsduo’s: Naomi en Steve vormen na hun scheiding nog altijd één sterk team

De Week van de Groeilamp zit er misschien op, maar opvoeden stopt nooit. En groot worden, dat gaat niet helemaal vanzelf. Gelukkig sta je er niet alleen voor. Kijk maar naar Naomi en Steve, die ondanks hun relatiecrisis nog steeds één sterk front zijn.

Na negen jaar kreeg de relatie van Naomi en Steve een flinke deuk na een ontmoeting van Steve met een vrouw op zielsniveau. Het ging niet om de klassieke verliefdheid dat eindigde in bedrog, maar om een spirituele connectie, wat het voor Naomi een stuk moeilijker maakte om het te kúnnen begrijpen. Wat was haar plek nog binnen het gezin? Wat betekende dat voor de toekomst? Ondanks dat de relatie nog niet op was en ze elkaar nog heel graag zagen, zette Naomi toch een stap opzij. Vier jaar geleden gingen ze uit elkaar. Zonder aanhoudende ruzie, verwijten, of blijvende strubbelingen. Sterker nog: vorig jaar nam Steve z’n intrek in het appartement boven dat van Naomi, en delen ze samen en toch apart lief en leed, samen met hun kinderen Laya en Linus.

Geen slecht woord

Naomi: “Als het over Steve gaat, dan zal ik hem nooit mijn ex noemen. Dat klinkt zo negatief, en laat dat net zijn wat ons verhaal níet is. Al weet ik nog altijd niet hoe ik hem dan wel moet noemen … De papa van mijn kinderen? Dat is toch veel te lang. (lacht) Ik zoek nog naar de juiste woorden. Al ben ik vooral blij dat wij onze weg in het co-ouderschap gevonden hebben, en dat we er alles aan hebben gedaan om er het beste van te maken.

“Het feit dat we niemand vroegen om partij te kiezen, maakt dat er nog steeds een foto van mij op de kast staat bij zijn mama en papa”

Het jaar van de relatiecrisis was pittig. Toen ik hoorde over de diepe band die hij had met die andere vrouw had ik meteen mijn koffers kunnen pakken, maar we wilden kijken of en hoe we dit samen konden overwinnen. Ik herinner me nog goed dat ik mijn familie en vrienden vertelde dat Steve en ik uit elkaar gingen, maar dat ik niet wilde dat iemand één slecht woord over hem zei. Ik zie hem nog graag, en wie weet komt het ooit terug goed. Het feit dat we niemand vroegen om partij te kiezen, maakt dat we nu nog altijd bij elkaars ouders over de vloer komen. Dat we met z’n allen een stuk taart eten als de kinderen jarig zijn en dat er nog steeds een foto van mij op de kast staat bij zijn mama en papa.

De kinderen staan niet tussen twee vuren, ze moeten nergens kiezen tussen mama óf papa. Begrijp me niet verkeerd, ik snap heel goed dat als er bijna onvergeeflijke dingen zijn gebeurd, er langs beiden kanten wél partij wordt gekozen. Maar Steve heeft me nooit bedrogen, en zag me nog altijd graag. Wat viel hem te verwijten? Niets. Want wat hem overkwam, kan iedereen overkomen …

Liefde en verdriet

Ik denk dat de sleutel van een goede scheiding (ook dàt woord gebruik ik eerlijk gezegd niet graag) is dat je de schuld niet bij elkaar legt, maar vooral naar jezelf gaat kijken. Wat brengt mij van mijn stuk? Wat heb ik nodig om gelukkig te zijn? Waar voel ik me tekortgedaan? Soms wordt er weleens gezegd dat je de kinderen op de eerste plek moet zetten, maar ik heb mezelf daar gezet. Door een stap opzij te zetten, wat ik op dat moment eigenlijk niet wou maar wel nodig had, heb ik vooral aan mijn eigen geluk gedacht. Daar profiteren de kinderen vandaag ook van.

De relatiecrisis heeft een jaar lang aangesleept. De helft van die tijd hebben we onder hetzelfde dak gewoond. De andere helft gingen we als ouder om beurten een week elders wonen, maar deelden we nog hetzelfde huis. Dat was heel intens, maar achteraf gezien was dat niet zo slecht. Geen van ons beiden liep weg van de problemen, waardoor we héél veel hebben gepraat. Uitgeklaard, zelfs. Ja, de kinderen hebben me zien huilen of boos zien weglopen. Maar ze hebben ook gezien dat Steve en ik daarna in gesprek gingen. Dat er nog liefde was, naast het verdriet en de boosheid.

Niet écht gescheiden

Laya was toen vijf, Linus drie. Te jong om echt te begrijpen wat er aan de hand was, al hebben zij ons wel in balans gehouden. Die kinderen waren doodbraaf, alsof ze voelden dat er nauwelijks ruimte was voor extra aandacht. Later, toen ik verhuisd ben, kwam natuurlijk wel de weerbots: niet in de vorm van nachtmerries of bedplassen wat je wel vaker hoort, maar ze kregen beiden fysieke klachten met een emotionele grondslag. Omdat er toen geen echte strubbelingen meer waren tussen ons als ouders, konden we extra tijd nemen om voor hén te zorgen.

Of de kinderen verdriet hebben gehad? Uiteraard! Of je nu op goede of minder goede voet uit elkaar gaat, het blijft voor iedereen pijnlijk. In het begin dachten de kinderen dat ze de enigen waren wiens mama en papa niet meer samen waren. Pas toen ze hoorden dat er nog kinderen in hun klas waren met gescheiden ouders, ging het beter. Niet de enige zijn, is troostend…

“In de kinderen hun beleving zijn we niet gescheiden, al beseffen ze wel dat een liefdesrelatie niet meer kan”

Wat het gemis natuurlijk niet minder groot maakte. Als ze een week bij mij waren, vroegen ze naar papa. Waren ze bij hem, dan wilden ze mama. Maar nu kijken ze met heel andere ogen naar de situatie. Zo zeiden ze onlangs dat hun mama en papa wel uit elkaar zijn, maar nog goed overeenkomen. Waarop een vriendje zei: Dan zijn ze dus niet echt gescheiden. (lacht) In hun beleving zijn we niet gescheiden, al beseffen ze wel dat een liefdesrelatie niet meer kan.

Buurman papa

Zeker nu Steve sinds anderhalf jaar in het appartement boven het mijne woont, loopt het met de kinderen heel goed. Alsof het evenwicht terug hersteld is. Nu moeten ze niemand meer missen. Willen ze papa zien tijdens mijn week? Dan rennen ze gewoon naar boven. Willen ze mij een knuffel geven tijdens zijn week, dan komen ze even naar beneden.

Ik moet wel toegeven: in het begin had ik wel wat schrik. Met hun papa zo dichtbij, hadden de kinderen altijd een vluchtroute. Staat het mij bij mama niet aan, dan ga ik wel naar papa! Gelukkig zaten we als ouders meteen op één lijn: niemand loopt weg van een ruzie, gaat naar de ander om spelletjes op de computer te spelen of omdat het eten bij de ander lekkerder is. Ik heb me één keer kwaad moeten maken toen Linus naar boven wilde na een ruzie. Sindsdien heeft hij het nooit meer geprobeerd. (lacht)

Samen op reis

Dat we ook nog veel samen doen, met ons vieren, is natuurlijk zalig voor de kinderen. Onlangs was Laya jarig, en de week voordien zei ze al aan tafel: Ik ben dan bij papa, dan zie ik je niet. Maar ik had al lang afgesproken met Steve dat ik ’s morgens zou komen ontbijten, en dat we na school samen een stuk taart zouden eten. Met de grootouders erbij. We gaan zelfs nog samen op reis!

Ik denk dat heel wat gescheiden ouders kijken naar wat ze allemaal kwijt zijn. Ja, je ziet de kinderen de helft van de tijd niet en je hebt geen controle meer over wat ze eten of dragen in de week dat ze bij de ander zijn. Maar ik zie die week zonder kinderen, als pure me-time. Tijd om de batterijen terug op te laden, om me te storten op mijn eigen projecten, om een terrasje te doen met vrienden, … En de week dat ze bij mij zijn, geniet ik ten volle van (bijna) élk moment.”

Benieuwd naar meer inkijk in het dagelijkse leven als co-ouders? In haar nieuwe boek Over scherven & geluk deelt Naomi openhartig over haar weg doorheen een pittige relatiecrisis. En hoe ze van een doemscenario haar droomscenario maakte. Het boek is deze zomer verkrijgbaar.

MEER OVER DE OPVOEDING VAN JE KIND:

• Een kind tweetalig opvoeden: hoe pak je dat aan?
• Genderbewust opvoeden: hoe doe je dat?
• Je kind anti-racistisch opvoeden: zo pak je het aan