Voor het eerst mama: “Ik ben een typische moeder die een boke met choco serveert wanneer hij niet wil eten”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Als toekomstige mama had ik een paar goede intenties, maar eens je ouder wordt, kan je mening soms 360 graden keren, lees maar:

Eten wat de pot schaft

Otis was als baby een heel goede eter. Dan maakte hij koddige gebaren met z’n handjes om aan te geven dat hij nóg meer wou. Maar sinds kort keerde dat helemaal. Pindakaas en ‘sjoko’, zoals hij dat zo snoezig zegt, hebben zijn voorkeur, en daar blijft het — op warme krieken of chipolata’s na — jammer genoeg bij. Zonde van mijn tijd, als je weet dat ik soms anderhalf uur achter de kookpotten sta, om dan mijn vers bereide maaltijd op de grond te zien belanden.

En ja, dan ben ik die typische moeder die hem dan een boke met zijn geliefkoosd smeersel serveert. ‘Want dan heeft hij toch iets gegeten, hé!’

Televisie? No way!

Toen ik nog zwanger was beloofde ik mezelf dat we ons zoontje nooit voor de televisie zouden zetten. Of toch tenminste tot zijn derde verjaardag niet. Goed geprobeerd, moeder. Bij gebrek aan inspiratie om hem te entertainen mocht hij al vijf minuutjes per dag naar televisie kijken toen hij slechts een paar maanden oud was.

Twee jaar later zijn er daar ettelijke minuten aan toegevoegd, om nog maar te zwijgen over de schermtijd in de auto of op restaurant.

Maar wat we nog vervelender vinden is dat hij altijd naar hetzelfde wil kijken, naar Robocar Poli om precies te zijn. Je kunt er slechts één seizoen van terugvinden op Netflix, waardoor mijn lief en ik ondertussen ieder zinnetje kunnen citeren. O’tje daarentegen vindt het nog steeds even spannend en onvoorspelbaar.

ik ben heel soft wanneer het op mijn kind aankomt

Ik ga nooit toegeven

‘Tutje, tutje, tutje’, blijft hij herhalen wanneer ik hem van de opvang ga halen. Meneertje wil namelijk ontprikkelen van zodra hij in de wagen stapt, en dat kan volgens hem alleen maar met een tut en speendoekje.

Een gewoonte die we hem stilaan zouden willen afleren, maar toegegeven: ik ben heel soft wanneer het op mijn kind aankomt. Een fragiel stemmetje met puppy-ogen, en ik ben verkocht.

Uitvliegen tegen je kind, dat doe je toch niet?

Ik ben absoluut pro wat mild ouderschap betreft. Maar heel af en toe valt het opvoeden me zwaar, en kan ik het niet laten om mijn stem te verheffen. Na de duizendste driftbui bijvoorbeeld — zo eentje waarbij hij zonder tranen ‘huilt’ omdat hij veel gevoel voor drama heeft — kan het weleens gebeuren dat mama uitvliegt. Om dan vijf seconden later in zijn armen te vliegen omdat dit meteen gepaard gaat met schuldgevoelens.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Al die tijd had hij pijn, terwijl wij het onaanvaardbare gedrag op de peuterpuberteit staken”
• Voor het eerst mama: “We zwaaiden dolenthousiast, terwijl hij matig reageerde en naar de lichtjes staarde”
• Voor het eerst mama: “Ik bedankte de gasten in zijn plaats, terwijl hij reikhalzend naar de popcorn op tafel loerde”