Voor het eerst mama: “We zwaaiden dolenthousiast, terwijl hij matig reageerde en naar de lichtjes staarde”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Ik ben een stiekeme fan van volksfeesten, kermis en eetfestijnen. Dus keek ik er al tijdens mijn zwangerschap naar uit om er met mijn klein uk naartoe te trekken. Corona stelde ons geduld op de proef, maar een paar weken geleden mocht Otis ein-de-lijk een poging wagen om de flosj te vangen.

Samen naar de kermis

O’tje is nog maar net twee, maar hij begint nu al stilaan genoeg te krijgen van die middagdutjes. Soms valt hij als een blok in slaap, en andere keren houdt zoonlief liever een theekransje met Bumba en konijn.

De onvoorspelbare slaapjes vind ik absoluut niet erg, want dat hoort er nu eenmaal bij. Maar dat hij dat net op de dag van ons uitstapje naar de kermis een broodnodig rustmoment wou skippen, vond ik eerlijkheidshalve net iets minder fijn. Zijn klaagzang tijdens de (bak)fietstocht naar het feestgebeuren — en dan vooral wanneer papa over kasseien fietste — voorspelde niet veel goeds.

Opgepast voor de start

Er was een ruime keuze aan attracties, en zoonlief kon maar niet beslissen waar het avontuur van start zou gaan. Die besluiteloosheid heeft hij van mij, en dan vooral wanneer ik een menu voor m’n neus krijg en de ober me komt vragen wat ik wil eten.

We beslisten dan maar in zijn plaats dat een ritje op de draaimolen een goed voorsmaakje zou zijn. Mama en papa zwaaiden dolenthousiast, terwijl hij matig reageerde en naar de lichtjes staarde. De attractie met de auto’s — die snelle, brute bewegingen maakten —daarentegen, brachten wel een gigantische glimlach teweeg. We zitten duidelijk met een waaghals!

Next up: het eendjeskraam. Met z’n stampende voetjes en een pruillip probeerde O. zijn ongenoegen te uiten, want na tien eendjes stoppen met vissen is een grote schande, zo blijkt. Gelukkig konden we hem snel afleiden door hem een prijs te laten kiezen.

Ik had een persoonlijke voorkeur voor een bal of knuffel, maar onze kapoen ging resoluut voor een prullige racewagen. Die leek op het eerste zich wel oké, maar eens we hem uit de verpakking haalde, werd ik misselijk van de indringende plasticgeur, en je hoeft geen Madame Soleil te zijn om te voorspellen dat hij het einde van de dag niet gehaald heeft.

Ik had een persoonlijke voorkeur voor een bal of knuffel, maar de kleine man ging resoluut voor een prullige racewagen

Na drie uur, een bonzend hoofd en een maag vol frietjes en smoutebollen — échte bourgondiërs zijn wij — besloten we huiswaarts te keren. Eens op het fietspad, hoorde ik in de verte nog het liedje ‘flying high’ op de achtergrond, terwijl Otis naar de Octopus bleef wijzen, tot die volledig uit zijn zicht verdween. De teleurstelling was groot omdat het toestel niet peuterproof was, en hij zichzelf veel groter waande dan hij werkelijk is.

Onze uitstap was dus minstens even pittig als de peper die ze bij de escargots serveren, maar dat hij ’s anderdaags ettelijke keren het woordje ‘molen’ uitprak, stelde me gerust. Het mannetje had dus wél een fijne tijd gehad, en dat is al wat telt, zeker?

Nog meer verhalen van Celine:

• Voor het eerst mama: “Ik bedankte de gasten in zijn plaats, terwijl hij reikhalzend naar de popcorn op tafel loerde”
• Voor het eerst mama: “Een peuter én een fiets naar huis dragen, iedere moeder kent dat wel”
• Voor het eerst mama: “Dat de vroedvrouwen mijn billen en borsten in al hun glorie konden aanschouwen, boeide me niet”