Voor het eerst mama: “Die arme vroedvrouwen op de dienst materniteit zullen mij ongetwijfeld vervloekt hebben”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Soms kan ik niet geloven hoe groot Otis al is. In maart zal hij de crèche — z’n veilige cocon — verlaten met een schooltas in de aanslag en veel goesting in een nieuw avontuur. Want hoewel hij er zich kostelijk amuseert, lijkt hij stilaan klaar te zijn voor een frisse start.

Het is een cliché maar de tijd vliegt. En toch kan ik me nog heel veel momenten met hem herinneren alsof het gisteren was. Niet alleen omdat ik mezelf heb voorgenomen om te genieten van iedere seconde, maar ook omdat het soms écht heftig en confronterend kan zijn.

De eerste dagen in het ziekenhuis bijvoorbeeld. Ik weet er nog alles van. Lees maar:

Plots was hij er

Mijn hele lijf was nog aan het natrillen van de bevalling, maar het kindje dat op m’n borst lag bracht me volledig tot rust. Ik merkte dat hij een punthoofdje had: “Ik had meer mijn best moeten doen tijdens het persen, dan was een vacuümpomp niet nodig geweest”, zei ik overmand door een heuse berg schuldgevoelens. Die gevoelens van berouw werden gelukkig snel door trots vervangen, toen hij na enkele minuten van mijn borst dronk. “Wat zit de natuur geweldig in elkaar. Toch?”

Eens thuis moesten we het met ons drieën redden, waardoor ik het belletje dat aan de bedpapegaai hing enorm miste

Een beetje hulpeloos

Eerlijk? Ik wist begot niet wat ik met een pasgeboren baby moest doen. Die arme vroedvrouwen op de dienst materniteit zullen mij ongetwijfeld vervloekt hebben, omdat ik voor iedere pietluttigheid op het belletje duwde. Tranen, het badje of een volle luier; ik wist er geen raad mee.

Ik weet bijvoorbeeld nog goed hoe moeilijk O’tje het vond om alleen in de co-sleeper te slapen, en dat een van die lieve dames me de raad gaf om hem gewoon bij mij in bed te leggen. Ik schaam me diep dat ik niet zelf op dat idee kwam. Was mijn moederinstinct misschien ergens in de verloskamer achtergebleven?

Niet wat ik me had voorgesteld

Eens thuis, moesten we het met ons drieën zien te redden, waardoor ik het bakje dat aan de bedpapegaai hing enorm miste. Het kleintje huilde om onverklaarbare redenen en ik jankte mee omdat mijn melkproductie nog niet op punt stond. Tussen de voedingen door kon ik mijn tepels niet even op adem laten komen, en moesten ze weer het beste van zichzelf geven, aan een borstkolf die meer weg had van tien hongerige baby’s tegelijk.

De sushi’s waar ik al negen maanden naar uitkeek lonkten, maar konden m’n mond niet bereiken. Zoonlief was namelijk eindelijk in slaap gevallen op mijn boezem, en ik kreeg het niet over mijn hart om ook maar één vin te verroeren. “Gaat het nu altijd zo zijn?”, vroeg ik me hopeloos af.

Ik kan nu vertellen, dat het een fase was. En ook de kraamtijd gaat ontzettend snel voorbij. Dus geniet ervan! Hoe zwaar ook.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Een vakantiepark klinkt voor kinderloze koppels hoogstwaarschijnlijk als een weinig avontuurlijke nachtmerrie”
• Voor het eerst mama: “Ik ben een typische moeder die een boke met choco serveert wanneer hij niet wil eten”
• Voor het eerst mama: “Al die tijd had hij pijn, terwijl wij het onaanvaardbare gedrag op de peuterpuberteit staken”