Voor het eerst mama: “Onze peuter heeft een verschrikkelijk ochtendhumeur”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis, en is nu zwanger van een tweede kindje. Wat dat met haar doet en hoe zij als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Dat ons zoontje erg op zijn mama lijkt kan hij niet verstoppen. Maar een ochtendhumeur heeft-ie ab-so-luut niet van mij. Oké, ik geef toe dat ontwaken niet altijd van een leien dakje loopt, maar meestal begin ik fris en monter aan de dag, en het liefst van al met een brede smile op mijn gezicht.

Otis uit bed halen verloopt meestal vrij goed. Dus op dat gebied mogen we niet klagen. Maar van zodra hij beneden is en zijn zitvlak de eetstoel bereikt heeft, vloeien er traantjes. Oorverdovend gebrul inclusief. “Geen papje”, zegt hij dan. Terwijl hij er enkele minuten geleden zelf naar vroeg. Met de ene hand probeert hij zijn beker chocolademelk — wat nochtans zijn geliefkoosd drankje is — op de grond te gooien, terwijl hij met de andere hand op tafel slaat om zijn ongenoegen te uiten.

“Van zodra hij beneden is en zijn zitvlak de eetstoel bereikt heeft, vloeien er traantjes”

Om halfacht ’s morgens zit hij overduidelijk met een pak frustraties. Maar wat de oorzaak precies is, hebben we nog steeds niet kunnen ontrafelen. Want zelfs wanneer ik hem rustig probeer te vragen wat er aan de hand is, krijg ik geen respons.

Dertig minuten — en ettelijke mislukte pogingen om hem te troosten — later, is de pruillip nog steeds niet verdwenen. En ondertussen kreeg hij ook ontbijtgranen en boterhammen met choco voorgeschoteld in de hoop dat het tij zou keren. Jammer genoeg blijft alles doorgaans onaangeroerd, en stijgt de spanning bij mama- en papalief omdat we bijna moeten vertrekken.

“De oorzaak hebben we nog steeds niet kunnen ontrafelen”

Uitgerekend op het moment dat ik alles wil opruimen en zijn jas ga halen keert de stemming plots volledig en begint hij vrolijk te eten. “Zou hij ons opzettelijk boycotten of wat is dit nu eigenlijk?”

Maar stiekem weet ik het antwoord op de vraag al. Een kind heeft meer weg van zijn ouders dan we eigenlijk beseffen. En wat dat humeur bij het ochtendgloren betreft, denk ik dat hij erg op zijn papa lijkt. “Denk je?” vraagt mijn lief geeuwend, terwijl hij zich met weinig zin naar de deur begeeft om te vertrekken naar het werk.

Wat een geluk dat we tot negen uur de tijd hebben om hem naar de opvang te brengen. Maar na de krokusvakantie gaat O’tje voor het eerst naar school. Ik krijg nu al paniekaanvallen als ik eraan denk dat hij er dan ten laatste om kwart over acht moet zijn. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Een uitje naar de supermarkt is een uitstap op zich. Misschien moet ik Collect&Go toch maar achterwege laten?”
• Voor het eerst mama: “Oh boy, we krijgen een meisje”
• Voor het eerst mama:”Hoera, wij verwachten een tweede kindje!”