Voor het eerst mama: “Hoera, wij verwachten een tweede kindje!”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

In de zomervakantie kreeg ik plots een telefoontje van de gynaecoloog. De uitslagen van m’n uitstrijkje waren niet zo goed, en het zag ernaar uit dat een ingreep in de toekomst nodig zal zijn. En het zou deze keer gaan om een drastischere operatie dan de twee voorgaande conisaties die ik achter de rug had om komaf te maken met de afwijkende cellen die baarmoederhalskanker kunnen veroorzaken. In dit geval zou het betekenen dat ik niet meer zwanger zou kunnen worden. “Dus als je nog een kinderwens hebt, is het nu of nooit”, voegde ze eraan toe.

We hadden nooit beslist dat het bij één kind zou blijven, maar tot dan was dat eerlijk gezegd nog een ver-van-ons-bedshow. Na dit nieuws werden we onverwacht gepusht om erover na te denken. En hoe sneller hoe beter, want m’n gezondheid stond op het spel, en dat gaf een enorme druk op onze schouders.

“Die ingreep zou betekenen dat ik niet meer zwanger zou kunnen geraken”

Het idee dat we de rust die we eindelijk hadden teruggevonden binnen ons gezin, zouden ‘verstoren’, boezemde me angst in. Maar de gedachte dat het bij slechts één kind zou blijven maakte ons op de een of andere manier verdrietig. Dus werd de beslissing vrij snel genomen. “Die gebroken nachten en vuile luiers nemen we er wel bij.”

Begin oktober had ik al een positieve test in mijn handen. Ik kon het haast niet geloven. En al zeker niet omdat ik een paar dagen voordien last had van bloedverlies. Zo’n innestelingsbloeding is dus géén fabeltje, dames en heren! Moeder Natuur hield me graag even voor de gek. Kwestie van het spannend te houden.

“Zwanger zijn met een peuter in huis is totaal verschillend”

Op het moment dat ik deze column aan het schrijven ben (half december), ben ik dertien weken ver. En ik moet toegeven dat zwanger zijn met een peuter in huis totaal verschillend is dan de eerste keer. Niet dat het minder speciaal is. Dat zéker niet. Maar we hebben het nu eenmaal drukker waardoor we er minder mee bezig kunnen zijn. Persoonlijk vind ik het ook iets zwaarder, omdat ik minder rustmomenten kan inlassen wanneer dat nodig is (“Kom je mee spelen mamaaaa?”).

Maar mij hoor je niet klagen. Ik ben blij dat het ons weer gegund is, en dat we in juni een lief klein hummeltje mogen verwelkomen. De bijbehorende wallen werk ik wel weg met wat crème en véél liefde.

NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:

• Voor het eerst mama: “Waarom worden kinderen altijd ziek wanneer je op vakantie vertrekt?”
• Voor het eerst mama: “Hij begon steeds heviger te woelen, met de bijbehorende schopjes in mijn maag en vingers in m’n ogen”
• Voor het eerst mama: “Die arme vroedvrouwen op de dienst materniteit zullen mij ongetwijfeld vervloekt hebben”