Voor het eerst mama: “Vreemd toch, hoe mama’s bij de geringste snottebel bij hun kleintje meteen een dokter raadplegen, maar voor zichzelf veel trager alarm slaan?”

Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder, van de überschattige Otis. Wat dat met haar deed en hoe zij nu als prille mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!

Buikgriep op de crèche

Nooit gedacht dat ik een column zou schrijven over mijn darmen en hun avonturen, maar ze hebben de afgelopen weken een prominente rol in m’n leven gespeeld. It’s been a shitty situation! Letterlijk dan.

Alles begon toen ik van een mama — van wie het kindje naar dezelfde opvang als Otis gaat— te horen kreeg dat ze met buikgriep zat. “Ons meneertje heeft weer beestjes van de crèche meegebracht”, zei ze met een brede glimlach waarmee ze de naderende broek-explosie probeerde te verdoezelen.

De woorden ‘veel beterschap’ waren nog niet koud, of ik hing al met mijn lief aan de telefoon. Na zestien maanden ervaring met het kinderdagverblijf wist ik namelijk dat het een kwestie van seconden, minuten, uren, of dagen zou zijn, eer we weer met z’n allen boven de pot zouden hangen.

En zo geschiedde. De voorspellingen van Madame Soleil zijn er niets tegen! Maar ik nam er vrede mee en probeerde de pijnlijke krampen met Buscopan en Motilium te verslaan. Toch bleven de de symptomen zelfs na twee weken héél erg aanwezig, en leek het me beter om met mijn klachten naar de huisarts te trekken. Vreemd toch, hoe mama’s bij de geringste snottebel bij hun kleintje meteen een dokter raadplegen, maar voor zichzelf veel trager alarm slaan?

Giardia wat?

“Uit uw staal blijkt dat u de Giardia lamblia-infectie opgelopen heeft”. Ik hoorde het in Keulen donderen. Het banale griepje dat ik dacht te hebben bleek een vieze vuile parasiet te zijn, die zich een weg had gebaand door de lijven van de kinderen, mama’s, papa’s en die van mij. Ei-kes! 

Het banale griepje dat ik dacht te hebben bleek een vieze vuile parasiet te zijn

Het hele gezin moest eraan geloven. Katten inclusief. Want iedereen moest — voor sommigen provisorisch — medicatie slikken om de vijand te bestrijden. Enkel voor O’tje wilden ze voor de volle honderd procent zeker zijn dat hij dezelfde infectie opgelopen had. Want een peuter vijf dagen straf spul toedienen, dat doe je niet zomaar.

Dus ook van zijn stoelgang moest we een staaltje binnenbrengen. Vinden andere ouders het trouwens ook nogal — hoe zal ik het zeggen? — speciaal om de ontlasting op een staafje te schrapen om het vervolgens in de koelkast te stoppen? Ik weet ook nooit hoeveel er in zo’n potje moet. Ik stop er altijd voldoende in, want je weet maar nooit dat die laboranten niet toekomen. Sorry, tmi.

Ook positief

Zoals verwacht testte ook zoonlief positief. En moet hij nu dagelijks medicatie slikken. Al lijkt hij dat niet erg te vinden, want het goedje gaat makkelijker binnen dan de dagelijkse boterham die ik met heel veel liefde smeer.

OOK LEZEN:

• Voor het eerst mama: “Hoelang kunnen we dit nog volhouden?”
• Voor het eerst mama: “Bespaar je de moeite om in het geniep te snoepen, kindlief kan het geritsel van de verpakking van mijlenver horen”
• Voor het eerst mama: “Dat besmeurde snoetje met chocorestjes of uitgedroogde tandpasta heb ik in alle haast vaak niet gezien”
  

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!