Papa-talk: “Als het peloton ons voorbij scheurt gaat de kleine beer in m’n schouders helemaal los”

Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

“Rustig schat, rustig” klinkt Emma geïrriteerd. Je maakt Theo en Lucas bang.” Bang? Ik zie het anders. Toegegeven, Lucas kijkt met grote ogen naar wat een peloton kleurrijke mannetjes teweegbrengt bij zijn papa. Maar dat is geen angst, eerder verwondering.

Ik sta rechtop, niet langer in staat om rustig te blijven onder de koerssituatie. Er rijdt een Belg op kop! Nog drie kilometer! De achtervolgers liggen een goeie honderd meter achterop! Enkele keren roep ik de naam van onze dappere koploper. Vuisten gebald in de lucht.

Lucas maakt oogcontact en glimlacht. Theo papegaait me opgewonden na en probeert zich recht te trekken aan mijn nerveus wiebelende rechterbeen. De precieze logica van wielrennen ontgaat hen vermoedelijk, maar emotioneel zijn ze er wél al een beetje bij. Dat simpele feit maakt me nog wat wilder — en Emma nog wat wanhopiger.

“Theo papegaait me opgewonden na en probeert zich recht te trekken aan mijn nerveus wiebelende rechterbeen.”

Als Wout Van Aert en Mathieu van der Poel voor het eerst de benen testen op Vlaamse kasseien slaat mijn hart over. Dan ontwaak ik abrupt uit een lamme winterslaap. Misschien omdat ik als jong ventje droomde om coureur te worden en me spiegelde aan kampioenen. Misschien omdat het man-tegen-man-gevecht over nijdige hellingen de pathos in zich draagt die ik moeiteloos herken. Een pathos waarin ik ook mezelf geregeld verlies.

Bij zoveel ‘nodeloze’ windverplaatsing haalt Emma verveeld de schouders op. Voor de galerij komt ze (soms) de laatste driehonderd meter even meekijken op televisie: één oog op haar Instagram, het andere gespeeld geïnteresseerd op de televisie.

“Wie is die met de Belgische kampioenstrui?”, vraagt ze. Ik slik m’n verontwaardiging in. Wout Van Aert natuurlijk, wie anders? “Is het nog ver?”, probeert ze nog eens. “Euh… ze zijn net over de meet, schat.”

Nee, op koersvlak zal ze nooit een bondgenoot worden.

Heel erg is dat niet: er zijn nog familieleden. De laatste tijd vraagt Lucas vaak wie de sterkste spieren heeft: Wout Van Aert of Mathieu van der Poel. Ook is hij buitengewoon trots op zijn eigen ‘lange’ benen en ‘sterke’ spieren. Erg aandoenlijk als je zijn korte vlezige beentjes ziet. Maar hé, zelfvertrouwen is belangrijk, en wat niet is, kan nog komen.

“Later zal ik zo snel als Wout kunnen fietsen hé, papa?”, vraagt hij. “Als je veel oefent misschien wel jongen.”

De dag van De Ronde neem ik Lucas mee naar het parcours. We supporteren aan een kasseistrook in de mooie Zwalmstreek, samen met m’n twee beste vrienden en hun kroost. ‘Saumon avec double v’, omschrijft één van hen die Zwalmstreek. Hij is er geboren en getogen en dus per definitie zot van de koers, net zoals ik. Dat heilige vuur proberen we door te geven aan onze kinderen.

“Een van mijn beste vrienden is zot van de koers, net zoals ik. Dat heilige vuur proberen we door te geven aan onze kinderen.”

Moeilijk is dat niet. De zon schijnt en honderden mensen troepen samen in de grasbermen boven de kasseistrook. Bijna iedereen draagt petjes en bijhorende koerstruitjes. Er klinkt opzwepende muziek, in de verte hoor je de helikopter al. Lucas, in mijn schouders, aanschouwt een stoet van ploegauto’s die toeterend over de kasseien dokkeren. De politie is er ook, sommigen groeten vanop hun moto de meute, waarop het gejoel verder aanzwelt.

“Bwaaaa, bwaaaa, bwaaaa!”, tiert Lucas plots mee met het volk. Hij trekt aan m’n oren en duwt zijn kin hard tegen m’n achterhoofd. Het doet pijn. “Rustig, Lucas”, opper ik. “Bwaaa, bwaaa, bwaaa!”, klinkt het opnieuw. De onnozelheid van mijn suggestie daalt snel in. Hoe kan je een driejarige verzoeken om rustig te blijven in deze omstandigheden? Ik besluit mijn vraag niet meer te herhalen.

Twee minuten later scheurt het peloton door de bocht waar we ons strategisch opstelden. Het publiek, en de kleine beer in m’n schouders gaan nu helemaal los. De koers is van ons, hoor je weleens zeggen. Sinds 3 april 2022 is de koers ook een beetje van Lucas en mezelf.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Terug in de klas zette hij het op een schreeuwen. Misschien een hersenschudding?”
• Papa-talk: “Dat vroege ochtenduur is een pijnpunt, al kunnen we met 6 uur nog enigszins leven”
• Papa-talk: “De enige ‘reis’ die ze maken is er een naar de Poolse of Oekraïense grens. Daar worden families uit elkaar gerukt.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!