Papa-talk: “Na de geboorte van Lucas voelde ik me maandenlang uitgeput, angstig en kreeg ik depressieve gedachten”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Eind mei verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Hoe was dát kunnen gebeuren…

Liever een betrokken papa van één kind, dan een afwezige, uitgeputte vader van twee. Zo keek ik een jaar geleden naar de toekomst. Lucas was toen anderhalf jaar oud en voor mij was het een uitgemaakte zaak: het zou bij één welp blijven.

Vier maanden later bleek Emma opnieuw zwanger. Hoe was dát kunnen gebeuren?

Het antwoord: ik weet het ook niet helemaal. Emma wilde graag nog een tweede, maar begreep mijn zorgen rond de impact daarvan. Na de geboorte van Lucas voelde ik me maandenlang uitgeput, angstig en kreeg ik depressieve gedachten. Het kleinste nachtelijke hikje bezorgde me een halve paniekaanval. Klaarwakker kwam ik vele nachten door, om daarna slaapwandelend aan de werkdag te beginnen. Die stopte niet om 17.30 uur op de trein naar huis, maar om 23 uur, toen Lucas eindelijk de slaap vatte en ik kon starten met een gehaaste vorm van dagafbouw.

“Een relatiecrisis, slaap- en piekertraining en 30 sessies bij een toegewijde psycholoog later, kom ik stilaan weer op krachten”

Jezelf redden

Familieleden omschreven me in die periode als ‘afwezig’. Een briljant eufemisme. Op het werk was ik ook steeds vaker ‘afwezig’, wegens ziekte. Emma droeg noodgedwongen veel alleen. Op een bepaald moment vertelde ze me dat ze alleen nog voor Lucas kon zorgen. De energie om mij te redden had ze niet (meer), dat moest ik zelf doen.

Een relatiecrisis, slaap- en piekertraining en 30 sessies bij een toegewijde psycholoog later kom ik stilaan weer op krachten. En kijk ik uit naar ons volgende wonder. Het zit in mama’s buik en is acht maanden oud.

Wat een cynische mijmering, denk je misschien. En dat is het ook. Het is de dolgedraaide, dodelijk vermoeide versie van mezelf die het woord neemt. Maar daarnaast ben ik ook de papa van Lucas, een job die me steeds beter bevalt.

“Lucas betekent voor mij meer dan de zon voor de aarde of de lucht voor een vogel. Nochtans voelde ik dat helemaal niet tijdens die eerste, slopende maanden. Toen was het overleven”

Knuffelen aan de kassa

Zeker, ik kan me aan hem ergeren op manieren die ik nooit voor mogelijk had gehouden. Maar hij werpt me ook beminnelijke kusjes toe, bijvoorbeeld als we samen hoge duplotorens bouwen (die we vervolgens manhaftig omgooien). Hij is een wellustige knuffelaar. We omhelzen elkaar in bed, aan de speeltuin, in de trein, aan de kassa van een supermarkt en op die eerste, zinderende schooldag. Ik stop hem  stiekem rozijnen toe: ons geheimpje. En we kijken samen naar Belle en het Beest. Vroeger mijn favoriete Disneyfilm, nu ook al een beetje die van hem.

Wat hij precies voor mij betekent, krijg ik nooit goed verwoord. Veel. Meer dan de zon voor de aarde of de lucht voor een vogel. Astronomische clichés, maar wel waar. Nochtans voelde ik dat helemaal niet tijdens die eerste, slopende maanden. Toen was het overleven, proberen het einde van de dag te halen.

Raadselachtig diep

Maar dan klaart het toch op. Eerst schuchter en in kleine dingen: een nachtje doorslapen, samen genieten van de tuin, een genereuze glimlach. Daarna steeds grootser tot je helemaal verliefd bent en er geen weg meer terug is. Jij bent mijn zoon. En ik ben jouw vader. Dat voelen we allebei als ik je kriebel op je buik of we elkaar raadselachtig diep in de ogen kijken.

Dus ja… In die zin… Zijn we er weer aan begonnen. Omdat het, ondanks alles, de moeite waard is. Omdat Lucas blij zal zijn met een broer of zus. Omdat je de ‘ups’ beter herkent en apprecieert als je ook diep hebt gezeten.

Lees meer columns van Thomas:

• Papa-talk: “Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen. Bladeren we door een boekje, dan hoop ik dat hij een lezer wordt”
• Papa-talk: “’Waarom moeten kinderen toch naar school? Kunnen we hem geen thuisonderwijs geven?’ snotter ik”
• Papa-talk: “Logisch toch dat hij benieuwd is naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag?”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!