Papa-talk: “Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen. Bladeren we door een boekje, dan hoop ik dat hij een lezer wordt”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Eind mei verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Wout van Aert! Wout van Aert! Bij een demarrage van onze Belgische wielerhoop roep ik zo hard dat Lucas me een beetje angstig vraagt of ik boos ben op hem. ‘Neen, helemaal niet boos, jongen. Ik ben enthousiast! Kijk, voor de fietser in het gele truitje moet je supporteren.’

Emma scrolt intussen ongeïnteresseerd door een website met babyspullen. Haar krijg ik onmogelijk warm voor de koers. Soms veinst ze enige interesse, maar dat doorzie ik onmiddellijk. Of Tom Boonen nog goed vooraan zit?, peilt ze dan. ‘Euh… Die rijdt al 4 jaar niet meer, schat. Doe nu maar niet alsof.’

Een bondgenoot

Twee uur later, aan de eettafel, herhaalt Lucas plots mijn woeste wielerkreten. Als een donderslag. Wout van Aert! Wout Van Aert! Stukjes voorgekauwd brood vallen uit zijn mond. Hij verslikt zich bijna. Emma vraagt om ermee te stoppen. ‘De koers is voorbij, schatje, eet maar rustig verder.’

‘De koers is nooit voorbij’, repliceer ik. ‘Ik zit er elke dag in’. Vervolgens scanderen we samen nog enkele keren zijn naam. Van pure miserie smeert Emma een extra dikke laag choco op haar boterham. Van pure vreugde gooi ik m’n armen in de lucht, alsof ik zelf over de meet rij. Lucas imiteert me en roept nog éénmaal: ‘Wout Van Aert!’

Hoera, een bondgenoot!

“Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen in de Alpen. Als we samen door een boekje bladeren, hoop ik dat hij een lezer wordt, zoals ik”

Persoonlijke agenda

Al sinds zijn geboorte projecteer ik een persoonlijke agenda op Lucas. In theorie mag hij worden wie hij wil. Echt waar. We zien hem sowieso graag. In de praktijk merk ik dat er onvermijdelijk bepaalde verwachtingen leven.

Als hij op zijn loopfiets springt, zie ik ons samen cols beklimmen in de Alpen. Dat deed ik zelf ook met m’n vader. Als we samen door een boekje bladeren, hoop ik dat hij een lezer wordt, zoals ik. Omdat het mij al zoveel plezier schonk.

Huishoudelijke onderhandelingen

Soms slaat de hoop ook om in vrees. Lucas is een flinke opruimer. Vaak is dat handig, maar af en toe jaagt het me de stuipen op het lijf. Als hij ijverig puzzelstukjes opbergt of de badkamermat zorgvuldig in de juiste plooi legt, wens ik stiekem dat zijn opruimijver uitdooft. Dat er minder Marie Kondo in hem schuilt dan in zijn mama. Ikzelf ben nogal nonchalant – ‘een onverbeterlijk sloddervos’, aldus Mama-Kondo. Bij huishoudelijke onderhandelingen kan ik dus best wel een slordige wapenbroeder gebruiken.

“Misschien wordt Lucas later de grote baas van een munitiefabriek. Baat hij met veel bezieling een bordeel uit. Of verhuist hij op z’n 18de naar een Berlijns kraakpand”

Misschien koestert elke ouder bepaalde verwachtingen, al dan niet bewust. Je kunt hopen dat je kind vriendelijk is, verzorgd spreekt, moed toont, studeert. Of een bepaalde kijk heeft op het leven. Zeker dat laatste lijkt me onvermijdelijk. Het staat ook bij ons hoog op de agenda. Ik reken erop dat Lucas later niet fundamenteel anders in het leven staat dan wijzelf. Hoop ik daarmee dat hij op mezelf lijkt? Waarschijnlijk wel.

Bezielde bordeeluitbater

Maar niets is zeker. Misschien wordt Lucas later de grote baas van een munitiefabriek. Baat hij met veel bezieling een bordeel uit. Of verhuist hij op z’n 18de naar een Berlijns kraakpand om er de anarchistische revolutie voor te bereiden. Misschien combineert hij alle drie. De kans lijkt me eerder klein, maar het kan. En wat doe je dan?

Vertwijfeld en met veel ongemak erkennen dat je kinderen jouw kinderen niet zijn? Dat adviseerde alvast de Arabisch-westerse filosoof Kahlil Gibran. Ze zijn de zonen en dochters van ’s levens hunkering naar zichzelf. Je mag hen je liefde geven, maar niet je gedachten. Je mag hun lichamen huisvesten, maar niet hun zielen. Nou ja, bedankt voor die prachtige theorie, mijnheer Gibran. Ik probeer m’n kind vanaf nu niet meer als mijn kind te zien. Begin er maar aan.

Toch is er geen andere weg, denk ik. Je kunt een leven lang steun bieden en vertellen wat jij belangrijk vindt om welke redenen. Maar hoe ze hun leven finaal vormgeven, beslissen ze zelf. Hopelijk valt onze oogappel niet te ver van de boom. Lucas mag gerust nog even onder de ouderlijke kruin vertoeven.

Onthecht

Terwijl ik me verlies in deze wollige metaforen, beklimt Lucas stoutmoedig een hoge kast tegen de muur. Ik haal hem eraf en vertel dat hij voorzichtig moet zijn. Vallen kan pijn doen.

Misschien wordt hij later een overmoedige alpinist. Met een onthecht hart zal ik supporteren aan de voet van de berg.

Zeker ook lezen:

• Papa-talk: “Logisch toch dat hij benieuwd is naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag?”
• Nieuw! Maak kennis met Libelle Mama-columnist Thomas
• “Mijn mond viel open: de mensen die dag in dag uit voor mijn dochtertje zorgen, zijn blijkbaar ‘niet-zorgpersoneel'”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!