Papa-talk: “Logisch toch dat hij benieuwd is naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag?”

Thomas Detombe (34) is journalist, kersvers Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (2,5). Eind mei verwacht hij samen met Emma (33) een tweede kindje, spannend! Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Mama heeft een piemel

“Mama, heb jij daar een piemel?”, vraagt Lucas, tweeënhalf jaar oud. Mama stapt net uit de douche en druppelt nog wat na op de badmat. Voorovergebogen, het hoofd onderzoekend schuin en zonder verpinken kijkt mijn nieuwsgierige zoon binnen waar hij zelf nog niet zo lang geleden naar buiten kwam. Of had moeten komen. Het was een keizersnede.

Sinds een tweetal weken gaat Lucas zijn stemmetje crescendo als hij een vraag stelt. Bij deze vraag bereikt hij een toonhoogte die pijn doet aan onze oren. Ik schiet in de lach.

“Nee jongen, mama heeft geen piemel, maar een vagina, zeg ik. “Of een ‘vagi-mama’”, dat mag je ook zeggen. Ik gniffel bij mijn onwelvoeglijke woordspeling. “Nee, dat mag hij niet zeggen”, onttovert Emma de fantasie. Oké dan. Va-gi-na jongen. Mama heeft een va-gi-na, wij hebben een pie-mel. Net zoals opa.

“Ook ik krijg het benauwd als hij een vinger in zijn poep steekt en vervolgens gaat neuspeuteren. Er zijn grenzen”

Ongemakkelijk schuifelen

“En oma ook?”, probeert hij. “Nee, oma is zoals mama. Die heeft ook een vagina.” Ik zeg bijna iets anders, maar weet mezelf te beheersen. Seksuele voorlichting is een ernstige aangelegenheid. Geen lachertje.

Eigenlijk vind ik het geniaal dat zo’n onschuldige ondervraging elke volwassen preutsheid doorprikt. Als het onderwerp afdwaalt naar geslachtsdelen of seks zie je veel mensen ongemakkelijk op hun stoel schuifelen. Anno 2021 missen we nog altijd een gedeelde, neutrale taal om hierover te spreken. Sommigen scheppen op, anderen zwijgen, nog anderen vinden het geen gesprek waard. En misschien heb ik zelf ook geen passende taal, gezien de onnozelheid waarmee ik het onderwerp meestal benader.

Niemand hoeft over seks te praten als hij of zij dat niet wil. Maar waarom ontnemen we onze kinderen hun nonchalance over de intieme zones? Wat zegt dat over ons als volwassenen? ‘Nee, je mag niet aan je pietje komen’, hoort Lucas geregeld. Ik begrijp het ongemak ergens wel. Ook ik krijg het benauwd als hij een vinger in zijn poep steekt en vervolgens gaat neuspeuteren. Er zijn grenzen.

Onder mijn pamper

Maar laat kinderen zichzelf ook ontdekken, alsjeblieft. Zo schaamteloos mogelijk. Is het niet logisch dat ze benieuwd zijn naar wat er onder die pamper zit, als hij na 18 maanden eindelijk uit mag? Het is een lichaamsdeel, zoals een kleine teen, oor of arm. Met dat verschil dat Lucas aan z’n piemel vermoedelijk meer plezier zal beleven dan aan z’n teen. Mogen we dat gewoon zeggen?

Een vriendin vertelde me dat ze op achtjarige leeftijd eens zó lang over haar stoel had geschuifeld dat ze plots helemaal licht werd in haar hoofd en gloeide van kop tot teen. Een onbevattelijke ervaring. Achteraf durfde ze er met niemand over te praten. Pas jaren later begreep ze wat er gebeurd was. Al die tijd had ze zich schuldig gevoeld, een zondaar. Nu ze zelf kinderen heeft, moedigt ze hen aan om dergelijke zaken wél te delen. Dat begint met ze niet groter te maken dan ze zijn.

“Weet je al wat een natte droom is? Heb je graag dat ik zakdoekjes klaarzet op je kamer?” Bij zoveel transparantie van mijn moeder kropen mijn broer en zus lijkbleek onder tafel. Ik ook, maar daar glunderde ik.

Zakdoekjes op je slaapkamer

Mijn eigen moeder voedde ons zo onbevangen mogelijk op. Na een onbeholpen voorlichting door meester Alfons in het zesde leerjaar, gaf ze met plezier extra uitleg. “Heeft hij jullie wel alles verteld?”, vroeg ze. “En weet je al wat een natte droom is? Heb je graag dat ik zakdoekjes klaarzet op je kamer?” Bij zoveel transparantie kropen mijn broer en zus lijkbleek onder tafel. Ik ook, maar daar glunderde ik. Wat een hip moederdier! Haar complexloze houding maakte het thema voor mij minder beladen.

Later, als ik mijn zoon alles vertel, zal ik me spiegelen aan haar. Of dat toch proberen. Want een goede uitleg is wel degelijk belangrijk. Duidelijk, volledig, onverbloemd. Lucas is nog geen drie jaar oud. Ik heb nog tijd om te oefenen.

Zeker ook lezen:

• Nieuw! Maak kennis met Libelle Mama-columnist Thomas
• Voor het eerst mama: “Bespaar je de moeite om in het geniep te snoepen, kindlief kan het geritsel van de verpakking van mijlenver horen”
• “Mijn mond viel open: de mensen die dag in dag uit voor mijn dochtertje zorgen, zijn blijkbaar ‘niet-zorgpersoneel'”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!