Coronatijden: “Over die keer dat ik maar al te graag uit de kleren ging”

Redactrice Charlotte is mama van een zoon van 5 en een dochter van 10 maanden. Regelmatig pent ze haar persoonlijke verhalen over moederschap en opvoeden met een kleine knipoog neer.

To the mom mobile!

Het was een warme lentedag, zo eentje die tegenwoordig meer regel dan uitzondering is. Felle zon en kurkdroog. Een mooie maandag om voor het eerst weer naar kantoor te rijden na weken in light quarantaine. Mijn auto bevond zich onder een dikke stoflaag. Binnenin een even grote vuilbak als tien weken terug. Ik ben nog net zo slim om alles op te ruimen wat schimmelvorming met zich kan meebrengen, maar zomaar even meerijden met mij? Dat is dan gegarandeerd een zitje tussen de reservepampers en de Playmobil-politie.

“Maar juij, eindelijk eens terug de baan op”, dacht ik. Ik had dit weekend ‘speciaal’ voor mijn eerste werkdag een nieuwe jurk gekocht. (Zo heeft een mens altijd een reden, niet waar?) En ook niet onbelangrijk: na al die tijd had ik zowaar een beha met beugels uit de kast gehaald. Zo zat alles lekker vast en strak, klaar voor een dagje Brussel.

Tikkende beha-bom

Aangekomen bij het redactiegebouw voelde ik mij bij het binnenwandelen door de automatische schuifdeuren net als in een slowmotionfilmscène. Zo eentje waarbij ik vol zelfvertrouwen met de haren wapper en tegelijkertijd mijn diva-zonnebril afzet.

Maar als twee man en een paardenkop het heeft gezien, zal het al veel zijn. En wie mij zag – lees: de receptioniste – was duidelijk niet onder de indruk. Nu ja, een feestcomité voor een freelancejournalist die af en toe opdaagt, is misschien net iets te veel gevraagd, natuurlijk.

Op naar de vergaderzaal dan maar! Na elkaar tien weken niet gezien te hebben, en dus veel gekeuvel met collega’s, groeide de enige vergadering die op de planning stond, snel uit tot een ultrameeting van een paar uur. En daar in het heetst van de brainstormstrijd, tussen de ideetjes en plannen door, voelde ik mijn beha steeds prangender om aandacht vragen.

Dat komt ervan als je al 5 jaar niet meer naar een lingeriewinkel bent geweest. Na twee keer borstvoeding weet ik het gewoon niet meer.

De beugel van mijn beha priemde genadeloos in mijn huid. Ik keek even naar beneden en zag een blote beugel uit gescheurde stof verschijnen. Dat komt ervan als je al 5 jaar niet meer naar een lingeriewinkel bent geweest. Na twee keer borstvoeding weet ik het gewoon niet meer. Ik kan enkel concluderen dat mijn eens zo mooie appelvormige borsten deels verdwenen zijn, maar misschien ook gewoon gedegradeerd tot rugkwab. *Bedankt voor de bewezen diensten.* Ik heb er alleszins het raden naar wélke beha mij nu nog past.

Kantoorkeurslijf

Daar in de vergaderzaal met grote glaspartijen, brandende zon en géén water uit de drankautomaat omwille van de veiligheidsvoorschriften, begonnen ook mijn grote oorringen, het viscose stofje van mijn nieuwe jurk en zelfs mijn fond de teint mij te irriteren. Wat was er hier in godsnaam aan het gebeuren? Ik zat precies gevangen in een keurslijf.

Gelukkig was ik voor 1 keer filevrij en binnen de twee uur thuis. Vlug nog de kinderen van de opvang halen om nadien het huis binnen te stormen om mij de kleren van het lijf te trekken. En niet op een passionele, sexy manier – geloof me.

Dat kleed móést uit, ik móést mijn gezicht wassen, die oorringen werden verbannen naar de schuif, maar vooral: die beha ging meteen de vuilbak in. En pas toen ik dat onding richting verdoemenis verbande, dacht ik: ik ben misschien wel terug opgesloten in mijn kot maar heb mij nog nooit zo vrij gevoeld! Lang leve behaloze quarantainedagen!