15 grootouders over die speciale rol in hun leven

Van verwenoma tot bonusopa. Er zijn nu zoveel verschillende grootouders. Van vijftigers die nog werken tot tachtigers op pensioen. 15 grootouders over die speciale rol in hun leven:

Liliane (57): “Sinds de geboorte van mijn kleinzoon Vince (1) kijk ik helemaal anders naar mijn dochter. Voor het eerst voelde het alsof we eindelijk gelijk waren: allebei moeders die het allerbeste voor hun kind willen. Dat deed me wel iets.”

Greet (68): “Als ik bij mijn kleinkinderen ga oppassen, neem ik altijd een oppastas mee. Die zit vol met spulletjes waar ze dan mee mogen spelen, van leuke boekjes tot spelletjes en tekeningen om te kleuren. Op het einde van de dag neem ik alles weer mee naar huis. Succes gegarandeerd, want telkens weer is het één grote verrassing: wat zit er in de tas van oma?”

Freddy (74): “Onze oudste kleindochter is net vijftien geworden. Ze doet niets liever dan samen met ons in oude fotoalbums kijken. En dan stelt ze vragen over haar mama: hoe was ze vroeger als kind? Zo fijn om dit samen met Elodie te herbeleven!”

Lieve (62): “Ik zie het grootouderschap als een cadeau dat je krijgt omdat je ooit ouder bent geworden. Niet meer, niet minder. Genieten, daar gaat het om. En geen stress, omdat je ten allen tijde beschikbaar moet zijn.”

Rob (72): “Noem me gerust een knuffelopa; ik doe niets liever dan knuffelen. Telkens als ik die kinderarmpjes om mijn nek voel, smelt ik. Dan besef ik wat een voorrecht het is om opa te mogen zijn van Mia (7) en Lewis (5)!”

Ann (57): “Mijn dagen zijn goed gevuld: ik sta om half zes op om mijn kleinkinderen uit bed te halen en ze naar school te brengen. Ik doe boodschappen, laat de hond uit, steek de was in bij mijn zoon, ga koken voor mijn gezin. Dan haal ik de kleinkinderen op, maak snel wat huiswerk met hen en ga werken tot een uur of elf. Ik ben stapelgek op al mijn kinderen en kleinkinderen, maar af en toe verlang ik er weleens naar om gewoon even een gekke oma te zijn zonder alle drukte.”

Marc (66): “Ik heb genoeg voor mijn eigen kinderen en de kinderen van mijn partner gezorgd. Nu is het aan ons. Nee, ik wil geen oppasopa zijn. Ik zie mijn kleinkinderen doodgraag, maar wil nu vooral van het leven genieten. Af en toe doen we dat met hen, als het ons uitkomt, maar vooral met z’n tweeën!”

Greet (63): “Ik vang mijn kleinkinderen op op woensdag en vrijdag en we doen altijd iets leuks: naar de speeltuin, een ijsje eten, naar de bibliotheek en voorlezen, een boerderij maken van duplo… Ik steek er veel tijd in, maar krijg er zoveel voor terug. Daarnaast heb ik ook een eigen leven.”

Lieve: “Het getrippel van kleine voetjes op het tuinpad, stemmetjes die ‘oma’ roepen… Elke keer weer maakt mijn hart een vreugdesprong. Ontelbare foto’s heb ik, van zoveel mooie momenten. Het valt me moeilijk om ze niet te veel te verwennen, met speelgoed maar ook met tijd. Toen ik opeens  alleen stond in het leven, vrolijkten ze me op. Het is zo heerlijk om naar hun getater te luisteren. Oma zijn is de mooiste taak ter wereld.”

Tania (50): “Ik heb de geboorte van mijn kleindochter gemist, omdat we een tijd geen contact hadden met onze dochter. We leerden haar pas kennen toen ze al een half jaar oud was. Het duurde even voor we het aandurfden om van haar te houden, maar nu is ze anderhalf en we zijn helemaal weg van haar.”

Diane (54): “Mijn dochters waren samen zwanger en hun eerste kindjes zijn met vier dagen verschil van elkaar geboren. Ik vang ze één dag per week op, en daar zijn de kinderen blij mee. Voor hen een fijne besparing op de dure crèche.”

Marleen (55): “Ik werk fulltime, maar probeer toch om de twee weken op maandag voor mijn kleinzoon te zorgen. Ik sta om 5 uur op, ga eerst werken en haal kort na de middag mijn kleinzoon op. ’s Avonds ben ik pas om 10 uur thuis, maar ik haal er zoveel energie uit. Ik zou het voor geen goud willen missen.”

Nicole (60): “Ik heb kleinzoontjes van 3 en 5 jaar oud en een pluskleindochter van 11. Op woensdag werk ik niet en dan rij ik 40 km naar mijn dochter en schoonzoon om hun kinderen op te vangen. Ik kook voor hen en daar genieten ze van. Af en toe komen ze slapen, en ook mijn pluskleindochter komt graag naar mij. Dan gaan we naar de film of de speeltuin. Ik probeer een oma te zijn zoals ik er zelf een had: met veel liefde en aandacht.”

Tania D. (52): “Jammer dat ik mijn kleinzoon maar om de twee weken kan zien, nu zijn ouders niet meer samen zijn. Maar zijn bobonneke betekent erg veel voor hem en hij is voor mij het mooiste dat ik in mijn leven gekregen heb.”

Patricia (57): “Wij zijn als oma en opa geadopteerd door het dochtertje van een van mijn cursisten. Het begon met een keertje babysitten, werd almaar meer en nu lopen wij als echte grootouders te zwaaien met foto’s en filmpjes. Voor ons is ze ons kleinkind, we kunnen ons een leven zonder ons ‘pompoentje’ niet meer voorstellen.”

Tekst: Herte De Cleyn

Lees ook:

• De leukste namen voor grootouders
• Grootouders: wat hebben zij dat wij niet hebben?
• Joepie (of niet)! Oma en opa gaan mee op reis!

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!