“Ik was zo blij dat er een vriendin bij de bevalling was. Toen besefte ik: sommige dingen kun je niet alleen”
Bieke (30) wist al jarenlang dat ze snel moeder wilde worden, maar een partner liet op zich wachten. Ze nam dapper het heft in eigen handen en koos voor een baby zonder man. Vandaag is ze een sterke single moeder van Emmanuel (2,5) en de tweeling Luca en Emelia (bijna 1 jaar).
“Op mijn zestien jaar wist ik al dat ik mama ging worden. Als ik samen met mijn beste vriendin ging shoppen, konden we geen babywinkel voorbijkomen zonder er binnen te gaan. Wanneer we de schattige rompertjes bekeken, maakte ons moederhart een sprongetje en beseften we dat we echt al klaar waren voor kinderen, in tegenstelling tot onze leeftijdsgenoten. Gelukkig was er natuurlijk nog het verstand: tienermoeder wilde ik niet worden, die baby zou later wel komen. Maar tegen mijn vriendin zei ik toen
al: als er geen man komt, doe ik het gewoon alleen. Enkele jaren, een paar relaties en een gebroken hart verder was ik vierentwintig en single en was mijn kinderwens groter dan ooit. Ik stond zelfs niet meer open voor een ‘gewoon’ lief om een fijne tijd mee te hebben, ik was alleen op zoek naar een vader voor mijn kind. En ik weet het: ik was nog jong, maar toch wilde ik niet meer wachten. Mijn moeder en mijn oma verklaarden me gek toen ik vertelde dat ik naar de fertiliteitsarts zou gaan om mijn opties te onderzoeken. ‘Je bent nog zo jong, wacht gewoon nog even’, zei mijn mama. Of mijn oma: ‘Pas als je achtentwintig bent, moet je dat doen.’ Waarom ze dat getal in haar hoofd had, weet ik niet. (lacht) Maar ik ben me toch gaan informeren. Op dat moment zat ik immers al op fora voor alleenstaande vrouwen, stond mijn Google-zoekgeschiedenis vol met fertiliteitsdokters en wist ik ongeveer alles wat me te wachten stond. Mijn vriendinnen gingen uit en genoten van het leven, maar ik was al acht jaar op mijn eerste kind aan het wachten.”
Niet iedereen wist dat ik alleenstaande mama wilde worden en de schok was bij sommigen wel groot. Maar ik, ik straalde. De hele zwangerschap lang, eigenlijk
Van droom tot werkelijkheid
“De fertiliteitsarts verwees me door naar een psycholoog. Standaardprocedure, wist ik. En de psycholoog stelde me dezelfde vragen waar ik al jaren over nagedacht had. Waarom ik het alleen wilde doen. Hoe ik zal omgaan met het feit dat er geen papa is. Of ik het alleen zou kunnen. De vraag waar ik zelf mee geworsteld heb, is die van de biologische vader. Ontneem ik mijn kinderen een papa? Maar ik wist toen al heel goed dat een vaderfiguur eigenlijk niets met DNA te maken heeft. Ook een partner die later eventueel in mijn leven zou komen, zou een rol kunnen spelen, en bovendien zijn er veel vrienden en lieve nonkels die het tekort aan een vader compenseren. Die vragen hebben er wel voor gezorgd dat mijn drie kinderen dezelfde biologische vader hebben. Ik wilde dat ze ‘volle’ broers en zussen zouden zijn. En ik heb op voorhand zoveel mogelijk informatie verzameld over hun biologische vader. Als mijn kinderen ooit zouden willen weten van wie hun Deense DNA is – want het zaad waar- mee ze verwekt zijn, komt uit Denemarken – dan zal ik er alles aan doen om hen te helpen in die zoektocht.
De psycholoog merkte dat ik er al veel over nagedacht had en ik kreeg dus op mijn vierentwintigste de toestemming om aan een fertiliteitstraject te beginnen. Maar op aanraden van mijn mama, en omdat ik de kans kreeg om mee te doen aan een internationale missverkiezing, heb ik nog even gewacht. En als ik heel eerlijk ben: ook omdat ik nog altijd het liefst van al mijn kinderwens mét een partner had vervuld. Ik ging nog een tijdje reizen, genoot van het leven en leerde heel wat mensen kennen, maar ik merkte
dat die kinderwens mijn prioriteit bleef. Op mijn zevenentwintigste heb ik de knoop doorgehakt: ik zou voor een baby gaan en zo mijn grote droom laten uitkomen.”
Dat alleenstaand ouderschap maar is hoe je het bekijkt, besef ik nu ten volle. Ik mis enkel wat ik me toelaat te missen
Verrassende aankondiging
“Het gekke is: toen ik voor de eerste keer geïnsemineerd werd, kreeg ik een paniekaanval. Ik moest tien minuten alleen in de kamer blijven liggen met mijn benen in de lucht en ik dacht plots: wat heb ik gedaan? Ik voelde me plots de eenzaamste mens op de hele wereld – het leek wel alsof ik een fout gemaakt had. Toen ik er later met mijn zus over sprak, die ook medische ondersteuning heeft gekregen om zwanger te worden, maar wel een man heeft, vertelde ze me dat ze exact hetzelfde gevoel had gehad. Het is ook gewoon niet prettig: alleen op die koude bank liggen met je benen in de lucht. De eerste
inseminatie mislukte. Ook al durfde ik er niet op te hopen, toch was ik teleurgesteld. De maand erna was
ik voorbereid voor de tweede poging – ik had een boek mee – en enkele weken later bleek ik zwanger.
Onvoorstelbaar maar waar: na meer dan tien jaar hunkeren, zou ik eindelijk mijn kindje krijgen. Op een groot familiefeest ging ik voor het verrassingsmoment: ik nodigde iedereen uit op een gender reveal party – een feest naar Amerikaanse traditie waarop het geslacht van de baby wordt bekendgemaakt. Je had de gezichten moeten zien. (lacht) Niet iedereen wist dat ik alleenstaande mama wilde worden en de schok was bij sommigen wel groot. Maar ik, ik straalde. De hele zwangerschap lang, eigenlijk. Om-
dat mijn beste vriendin vroedvrouw is, heb ik me nooit alleen gevoeld. Ik nam de hele zwangerschap in handen: ik had een bevallingsplan, leerde mediteren om met pijn te kunnen omgaan en koos voor een onderwaterbevalling. Mijn vriendin zou tijdens de bevalling met me meegaan om foto’s te maken en me te steunen. Ik had alles onder controle, van de kraamkoffer tot de playlist. Een partner heb ik nooit echt gemist.”
Met een partner droomde ik altijd van vijf kindjes, maar als bewust alleenstaande mama moest ik wel realistischer zijn. Een broertje of zusje, dat zou mooi zijn.
Bevallen tijdens corona
“Op paasmaandag om 5 uur ’s morgens werd ik wakker in een nat bed. Mijn water was gebroken. Ik ben als een gek beginnen te poetsen en nadat mijn hele huis proper was, ben ik naar het ziekenhuis gereden. Ter plaatse bleek dat ik geen onderwaterbevalling mocht doen door corona. Daar stond ik, met mijn grote plan en mijn voorbereiding. En helemaal alleen. Een tijdje later was mijn vriendin er en zij heeft me kunnen kalmeren. In het begin was het gek om haar bij zo’n intiem moment aan mijn zijde te hebben. Je ligt daar toch helemaal hulpeloos en vaak in vreemde posities. Ook al is ze zelf vroedvrouw en zijn wij al heel lang vriendinnen: het is toch iets dat je normaal niet deelt met iemand die niet je partner is. Maar ik heb me er snel overgezet. Ik had haar ook echt nodig. Tijdens de bevalling koos ik niet voor een epidurale en op een bepaald moment had ik zoveel pijn dat ik bijna een paniekaanval kreeg. Door die vriendin heb ik me kunnen herpakken en ben ik kalm geworden. Ik was zo blij dat ze er was. Toen besefte ik: sommige dingen kun je niet alleen. Maar Emmanuel werd geboren en hij was perfect! Maar ook toen was ik… alleen. Mijn vriendin ging terug naar huis, moe na een lange nacht. De cava die ik haar aanbood, durfde ze niet meer te drinken omdat de rit nog lang was. Omdat het corona was en ik geen partner had, mocht ik geen bezoek krijgen en kon ik dus met niemand vieren. Ik was alleen in dat ziekenhuis. Zo komt het bijvoorbeeld dat ik heel weinig foto’s heb van Emmanuel en mij die eerste dagen. Maar… door alles alleen te moeten doen, heb ik geleerd dat er altijd mensen zijn die willen helpen. En dat je die hulp gewoon moet aanvaarden. De vroedvrouw hielp me bijvoorbeeld om de maxicosi te dragen toen ik naar huis ging. Zij bleef bij Emmanuel terwijl ik de auto ging halen. Zij hielp me hem in de auto te installeren. Ik zal de mensen die zien dat ik hulp kan gebruiken altijd dankbaar zijn. En wat ik me vooral herinner van die eerste dagen: hoe geweldig ik me voelde toen ik met Emmanuel thuiskwam. Hoe ik hem aan mijn hondje Trixy voorstelde en wist: dit is mijn gezinnetje. Heerlijk was dat.”
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Van één naar drie
“Ik voelde meteen: hier ben ik voor gemaakt. Andere ouders uit mijn omgeving keken me soms raar aan. Hoe ik, als single mama, in mijn weinige vrije tijd sensorische spelletjes klaarzette voor Emmanuel om mee te spelen. ‘Amai, jij bent alleen en je steekt daar je energie in?’, vroegen ze. Maar het gaf me net energie. Ik hoefde me ook aan niemand te verantwoorden: ik kon me volledig aan het moederschap overgeven. Net als bij het kiezen van de naam vond ik het net heel gemakkelijk dat alleen ik kon beslissen. En ik voelde al snel: ik wil het niet bij één kindje houden. Niet voor Emmanuel, maar ook niet voor mij. Met een partner droomde ik altijd van vijf kindjes, maar als bewust alleenstaande mama moest ik wel realistischer zijn. Een broertje of zusje, dat zou mooi zijn. Toen ik na een tijdje het inseminatietraject opnieuw opstartte, bleek ik bij de eerste echo zwanger te zijn van een tweeling. Ik kreeg het onmiddellijk benauwd. Drie kindjes, helemaal alleen? Dan moet ik een nieuwe auto kopen, schrok ik. Ik weet niet waarom die auto me zo bezighield, maar daar lag ik ’s nachts wakker van. Toen ik besefte dat ik gewoon één kindje vooraan en twee kindjes achteraan kon zetten en dus gewoon met dezelfde auto kon blijven rijden, viel alles gek genoeg op z’n plaats. Geen nieuwe auto, wel drie kindjes. Dat kan ik. En ik voelde ook: twee kloppende hartjes zijn beter dan geen. Toen ik even later aan mijn mama vertelde dat ik zwanger was van een tweeling, schrok ze even hard als ik. Ze was zo bezorgd dat ze eruit floepte: ‘Waar ben jij mee bezig?’ Maar na een goed gesprek heeft ze me geholpen in alles. Ook in mijn laatste zwangerschap heb ik me niet alleen gevoeld. Ik had Emmanuel die enthousiast was over z’n broertje en zusje. Ik had mijn mama die me ondersteunde op elk moment dat ze kon. Ik had een vriendin die een vroeggeboorte had meegemaakt en in haar agenda had gezet wanneer ik belangrijke mijlpalen haalde. Hoe kon ik me dan alleen voelen, als ik berichtjes kreeg die juichten als ik zesentwintig weken ver was? Zelfs toen ik de foto nam om de zwangerschap op Instagram bekend te maken, werd ik geholpen door twee vreemden die me proficiat wensten. Dat alleenstaand ouderschap maar is hoe je het bekijkt, besef ik nu ten volle. Ik mis enkel wat ik me toelaat te missen. Ook na de bevalling werd ik goed geholpen door mijn mama en kreeg ik kraamhulp. Ik heb dus lang op mijn roze wolk kunnen zitten.” (lacht)
Me-time zit er niet in. En een partner vinden al helemaal niet. Maar dat hoeft op dit ogenblik ook niet. Ik ben zo blij met het gezin dat ik zelf gecreëerd heb dat ik, ondanks het ploeteren, nog altijd elke dag heel gelukkig ben met mijn beslissing.
Je kan jouw keuzes op elk moment wijzigen door onderaan de site op "Cookie-instellingen" te klikken."
Op zoek naar een nieuw ritme
“Maar ik ga nu niet doen alsof alles rozengeur en maneschijn is. Ik heb het lang geweldig gevonden en had geen enkel probleem om alleen te zijn, zelfs met drie kleintjes. Maar sinds enkele weken zit Emmanuel op school, gaat de tweeling naar de crèche en ben ik weer aan het werk. Het echte leven, dus. En ik merk dat ik mijn ritme kwijt ben. In de auto valt Emmanuel net als we thuis zijn in slaap en is hij dus boos als we uitstappen, en dan heeft de tweeling ook net honger. Dan zit ik thuis met drie huilende kinderen die allemaal moe zijn en eten willen en hebben ze een overprikkelde mama die ook nog
eens moe is van haar werk. Dan kom ik letterlijk handen tekort. Ik durf niet goed te klagen, omdat ik er zelf voor gekozen heb. En ook extra hulp vragen vind ik om die reden moeilijk. Maar ik voel dat ik tegen mijn grenzen aan bots, vooral mentaal. Ik vind het jammer dat ik hen soms moet laten huilen, gewoon omdat ik niet tegelijkertijd aan ieders noden tegemoet kan komen. Ik moet een ‘goed genoeg’-moeder worden, terwijl ik in mijn hart een ‘perfectie’-moeder wil zijn. Dat is moeilijk, maar rationeel weet ik dat het ook heel normaal is. Want elke mama wil de perfecte mama zijn en botst dan op de realiteit.
Me-time zit er niet in. En een partner vinden al helemaal niet. Maar dat hoeft op dit ogenblik ook niet. Ik ben zo blij met het gezin
dat ik zelf gecreëerd heb dat ik, ondanks het ploeteren, nog altijd elke dag heel gelukkig ben met mijn beslissing. En als ik aan de schoolpoort met andere mama’s mét partner praat, hoor ik daar ook veel geploeter. Daar vind ik troost in: wat ik nu voel, komt niet omdat ik het alleen doe, het hoort gewoon bij de fase waarin ik zit.”
Tekst: Lisa Gabriëls – Beelden: Tjorven Boucher
Meer lezen over Bieke en haar kinderen? Volg haar op haar instagrampagina.