Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Ik krijg regelmatig de vraag of ik de overgang van één naar twee kinderen makkelijker vind, dan van nul naar één. En dan moet ik eerlijk toegeven dat ik de switch naar twee kleine pagadders flink heb onderschat. Een eerste baby gooit je leven overhoop, maar de komst van een broer of zus heeft eveneens een grote impact.
Dat was al te merken vanaf de eerste dag dat we met Mona thuiskwamen. De fonkelnieuwe spruit clusterde naar hartenlust, terwijl Otis aan mijn mouw trok — letterlijk en figuurlijk — omdat hij hulp nodig had bij het bouwen van zijn knikkerbaan, of omdat hij een tweede portie ontbijtgranen wilde. En dat vraagt hij dan zo’n 3766 keer na elkaar. Kinderen die van nature geduldig zijn; het is een utopie.
Samen naar de supermarkt gaan werd eveneens een uitdaging. Onze driejarige vind het namelijk plezierig om langs de winkelrekken te hollen, terwijl mama hem niet kan bijhouden met een baby in de armen, omdat de autostoel net niet in de winkelkar past en ik de draagzak telkens opnieuw vergeet.
Een eerste baby gooit je leven overhoop, maar de komst van een broer of zus heeft eveneens een grote impact
Het werd me dus snel duidelijk dat evenveel aandacht schenken aan beide kleintjes geen sinecure ging zijn, en het schuldgevoel kwam opsteken. Gelukkig had mijn vriend recht op tien dagen vaderschapsverlof. Ons gezinnetje van vier werd in twee kampen verdeeld: het olijke duo dat samen op stap ging, en het meisjesteam dat vooral thuisbleef, zodat de borstvoeding goed op gang kon komen.
Ik miste mijn zoontje héél erg, zelfs al zat hij soms gewoon in de ruimte naast me. Klinkt dat gek? Het was wel een opluchting toen bleek dat grote broer héél erg fier is op zijn kleine zus en er — tegen alle verwachtingen in — geen greintje jaloezie te bespeuren valt. Want dat zou de situatie alleen maar bemoeilijken.
Naast de mom guilt heb je dan ook nog eens dubbel zoveel kans op een ziek kind, en is de mogelijkheid om ’s nachts gewekt te worden ook groter. Otis was tot voor kort nog een prima slaper. Maar ik denk dat ik dat gejinxt hebt, door dat overal luidkeels te verkondigen.
Plots had het mannetje te kampen met nachtangsten. Tussen de voedingen door gewekt worden door luidkeels geschreeuw van een kleuter, is niet meteen bevordelijk voor mijn nachtrust én gemoed. Mijn excuses aan alle mensen in mijn omgeving, voor dat korte lontje van mij. Mijn dochter had honger en mijn zoon was bang voor de dino die blijkbaar maar al te graag in zijn kamer vertoeft. Ik beklaag het mij nog steeds dat we hem naar het optreden van Kaatje hebben meegesleurd. Kamiel heeft blijkbaar een diepe indruk achtergelaten.
Toch heb ik het mij geen seconde beklaagd dat we de keuze gemaakt hebben om ons nestje uit te breiden. “Eentje is geentje!”, hoor ik mezelf nog zeggen. Ons hart maakt een sprongetje wanneer we O’tje met haar bezig zien, en we smelten wanneer ze naar ons lacht. En daar doen we het voor. Toch?
Wat vonden jullie eigenlijk het zwaarst? Van nul naar één kind, of van één naar twee? Ik ben benieuwd!
NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:
- Mama-talk: “Melk was er in overvloed, maar zij wilde niet meer”
- Mama-talk: “We hadden de pijn van onze dochter onderschat”
- Voor het eerst mama: “Ik heb soms heimwee naar haar geboortedag”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!