Mama-redactrice Celine werd in augustus 2019 voor het eerst moeder van de überschattige Otis en is in juni 2022 bevallen van haar tweede kindje Mona. Wat dat met haar doet en hoe zij nu als mama in het leven staat, deelt ze in deze column. Van herkenbare paniekaanvalletjes tot dolgelukkige mama-momenten vol verwondering: welkom in de wereld van Celine!
Een kind met koorts is voor geen enkele ouder een pretje. Maar bij ons gaat dat telkens gepaard met een tripje naar het ziekenhuis voor een urine- en bloedonderzoek, omdat Mona vesico-ureterale reflux heeft. En een verhoogde lichaamstemperatuur zou kunnen wijzen op een blaasontsteking of — erger — een nierbekkenontsteking.
Het kind is nog geen zes maanden oud, maar geeft amper nog een kik wanneer ze met een naald in de arm prikken of het zakje ter hoogte van de vagina kleven. Sterker nog: in sommige gevallen moeten ze zelfs sonderen, omdat het zakje om de een of andere reden niet blijft plakken, of omdat ze maar niet wil plassen. En ook dan laat dochterlief het niet aan haar hart komen. “Het is triestig om te zeggen maar ze is het overduidelijk al gewoon” zei de verpleegster. Een geluk bij ongeluk zeker? Want een stevige huilbui zou het allemaal nóg hartverscheurender maken.
Daarna moeten we telkens zo’n twee uurtjes wachten. En geloof me, dat zijn telkens bange uren. Gaan we weer moeten blijven? Of is het vals alarm? Ondertussen heb ik al geleerd om een rugzak met hoognodige spullen mee te nemen. Een tandenborstel en gsm-lader horen steevast tot het survivalpakket.
Het kind is nog geen zes maanden oud, maar geeft amper nog een kik, wanneer ze met een naald in de arm prikken of het zakje ter hoogte van de vagina kleven
Na de achtste of negende opname — mea culpa, maar ik ben de tel kwijt — vonden de uroloog en nefroloog dat het welletjes was, en stelden ze een kleine ingreep voor. Een STING-operatie om precies te zijn. Hierbij wordt er onder algemene anesthesie een klein implantaat geïnjecteerd onder de uitmonding van de urineleider in de blaas, om het terugvloeien van de urine te verhelpen. Het probleem verdwijnt hier misschien niet volledig mee, maar het zou haar wel van graad vijf naar graad twee kunnen brengen, waardoor de kans op een nierbekkenontsteking verkleint.
De ‘echte’ ingreep, om de reflux volledig te verhelpen, is te riskant omdat ze nu nog zo klein is, dus die STING is voorlopig het enige wat ze voor haar kunnen betekenen. Dat plus de dagelijkse kleine hoeveelheid trimethoprim die ze moet slikken om haar blaasje proper te houden.
Daar lag ze dan, die stoere meid van mij, op een koude operatietafel met twee anesthesisten, de uroloog en enkele assistenten rond zich. Het angstzweet brak me uit, maar ons meisje lachte breed omdat alle ogen op haar gericht waren. “Wat een moedige meid”, hoorde ik ze zeggen. En dat is ze ook écht, want ook bij het ontwaken waren de tranen schaars.
Wat de toekomst zal brengen is nog onzeker, omdat zo’n operatie nog vrij nieuw is, en iedereen reageert er anders op. Maar ik hoop oprecht dat we de bezoekjes aan het ziekenhuis kunnen minderen. Want ook al zijn die dokters wél heel lief, we zien ze liever nooit meer terug.
NOG MEER VERHALEN VAN CELINE:
- Mama-talk: “Tussen al dat moederen door was ik mezelf uit het oog verloren”
- Mama-talk: “Het werd me snel duidelijk dat evenveel aandacht schenken aan beide kleintjes geen sinecure ging zijn”
- Mama-talk: “Melk was er in overvloed, maar zij wilde niet meer”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (rechts bovenaan op de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!