Help, als mama ben ik voortdurend ongerust
Lezeres Sandra : “Sinds ik mama ben, maak ik me voortdurend zorgen. Het ene ‘probleempje’ is nog maar net achter de rug of er komt al een nieuw ‘zorgje’ aan. Gaat dat ooit over of hoort dit nu eenmaal bij het mama zijn?” Zelfzorg-expert Romina geeft raad!
Mama ongerust
Sandra: “Het moeilijkste aan mama zijn, vind ik het constante zorgen maken. Het ene probleem is pas opgelost of er komt wel al een ander ‘zorgje’ aan. Toen ik wist dat ik mama zou worden, stond ik er nooit bij stil dat ik me bijna dagelijks zorgen zou maken. Er is altijd wel iets: ons zoontje maakt een paar dagen geen stoelgang, of hij geeft veel melk terug (en de oma’s met hun goedbedoelde advies maken me alleen maar ongeruster), zijn eerste vaccin, de eerste keer koorts, de eerste keer snotjes, niet kunnen slapen door het hoesten, de vaste voeding die hij maar niet wil eten (en hij is al zes maanden oud).
Gelukkig heb ik mijn vriend aan mijn zijde die alles wat beter kan relativeren én weerwoord kan bieden aan de bezorgde oma’s. Maar ik vraag me soms toch af: wordt dit ooit beter? Zal ik eens een weekje kunnen zeggen: Dit was een week op een roze wolk, helemaal zonder zorgen? Ik denk dat ik het antwoord eigenlijk al weet: never gonna happen. Is dit de aard van het beestje? Of van het mama-zijn?”
De ongerustheid komt voor een stuk voort uit de realiteit
We starten de ouderschapsreis met 100% verantwoordelijkheid. Het moment waarop ons kindje geboren wordt, is die verantwoordelijkheid het meeste voelbaar: ‘Vanaf nu staan wij constant in voor het leven en welzijn van dit kleine kwetsbare kindje’. Bam, wat een gratis cadeau dat je erbij krijgt, hé. En inderdaad een cadeau dat je misschien niet op die manier verwacht had, voordat het zover was.
Maar, ik kan je verzekeren: je zal je stilaan meer en meer gerust voelen. Stilaan zal het oké voelen om ’s nachts ook écht te rusten (als de baby het toelaat) en zul je stilaan je waakzaamheid van in het begin loslaten.
Dat gebeurt soms onbewust, en soms is het een bewust proces waarin we onszelf wat mogen bijsturen. Tijdens gesprekken met je vriend bijvoorbeeld, wanneer je hoort dat hij wat geruster is in de dingen. Neem gerust in je op hoe hij ermee omgaat, en pik wat stukjes mee. Oefen er maar mee. Alle kleine beetjes helpen je om de reëel gevraagde verantwoordelijkheid voor het constante welzijn van ons kindje steeds een klein beetje minder groot te laten worden.
Ongerust? aard van het beestje!
Het is zeker zo dat de éne persoon van nature ongeruster is dan de ander. Dat kan te maken hebben met genetische componenten of met je eigen verleden … uiteraard ook zonder dat dit problematisch moet zijn. Het gaat om verschillen tussen mensen op vlak van een angstige aanleg. Als je dat bij jezelf zou ervaren, kunnen deze zaken je misschien wat op weg helpen om je minder ongerust te voelen:
- Focus je op alles wat wel goed gaat. Maak eens een (zo uitgebreid als je wilt) overzichtje van alle dingen die goed gaan in de ontwikkeling van je kindje. Heeft hij vaak een stabiele temperatuur? Oké, goed zo, hij heeft dus schijnbaar een goede basisgezondheid. Neemt hij al stapjes (letterlijk of in het brabbelen, praten, bijleren)? Geweldig, er lijken geen al te grote alarmerende zaken te zijn. Ik bedoel hiermee niet om een ultrapositief-onrealistisch beeld van je kind te gaan opzetten, maar wel om je focus regelmatig te leggen op al die dagen en momenten waarop het wel goed gaat. Die vallen van nature minder op. We slagen die momenten immers minder bewust op in ons geheugen, omdat ze minder emotioneel beladen zijn dan ‘momenten waarop er iets mis kan zijn’. Wanneer je deze oefening, om al het goede in de spotlight te zetten, voldoende herhaalt, helpt het om een soort basisgerustheid voelbaar te maken in jezelf.
- Weet dat je niet alles onder controle hebt. Het klinkt misschien tegenstrijdig, maar het kan je ook helpen om jezelf er voldoende bewust van te maken dat er altijd iets kan mislopen, en dat je dat niet altijd onder controle hebt. Dat klinkt misschien erg angst-opwekkend (ik ken dit ook maar al te goed, geloof me), maar het is tegelijk ook de redenering die je stilaan kan bevrijden van vele angsten. Je kunt niet alles voorkomen. Onmogelijk. Je kunt jezelf dus ook niets verwijten als er iets ergs gebeurt. Hierbij ga ik er uiteraard vanuit dat je wel doet wat je moet doen: en dat is alles wat je kunt, binnen de normale, begrensde mogelijkheden. En in dat laatste zit het hem vaak: normale, gezonde mogelijkheden voor jezelf zijn: * Denk na over de gezondheid van je kindje gedurende een korte, afgebakende tijdspanne (niet uren, niet alleen, niet met dr. Google, niet ’s nachts). Hou je enkel bezig met de gezondheid van je kindje op een manier dat het je eigen stressniveau, emoties en nachten niet té hard beïnvloedt. Natuurlijk zal er altijd een impact zijn, maar ik schat in dat je zelf wel kunt voelen wanneer het te veel van je vraagt. *Maak afspraken over hoe jullie met doktersbezoeken omgaan. Beslis bijvoorbeeld op voorhand: ‘wanneer ons kindje iets ziek is, gaan we altijd meteen naar de vaste pediater, en wachten de resultaten af. Maak geen paniek afspraken tussendoor, als je enigszins aanvoelt dat het niet om een spoedgeval gaat.
Dat je ongerust bent komt voor een stuk voort uit onduidelijkheid
Onduidelijkheid over wat oké is en wat niet, en onduidelijkheid over waar je jezelf zorgen over moet maken en waarover niet.
En op dit vlak leven we in moeilijke tijden. Er is te veel informatie beschikbaar. Er zijn te veel meningen (goedbedoelde familie- en vriendenadviezen…) en ‘ik hoorde dat dit slecht is’-verhalen die circuleren. Daardoor zien we vaak al snel door de bomen het bos niet meer. En die verwarring leidt gevoelsmatig meteen naar nog meer ongerustheid.
Een eenvoudige, maar niet evidente, stap die je hierin kunt nemen, is om af te bakenen: ‘dit info-kanaal nemen we als ons enige info-kanaal’. Of dat nu een app is, een vaste dokter, een ex-vroedvrouw, een familielid, Kind-en-gezin, … dat maakt niet uit. Maar het vereenvoudigt de zaak en zorgt voor veel minder kans op verwarring en paniekzaaierij.
Onze verantwoordelijkheid als ouder in een notendop
Ik geloof dat onze verantwoordelijkheid als ouder hierover gaat: Het is onze taak om basisbehoeften, veiligheid en een goede hechting te bieden binnen ons gezin en om alert te zijn voor signalen van grote fysieke en emotionele gezondheidsproblemen.
We zijn niet, en kunnen niet, verantwoordelijk zijn voor:
- het al dan niet voorkomen van ziektes (dat hebben we namelijk niet in onze macht, hoe graag we het ook zouden willen);
- hoe anderen met onze kinderen omgaan (wel voor het oppikken van de signalen als er hierin iets niet goed zit);
- het geluk van onze kinderen (dat is namelijk zo veranderlijk en wordt bepaald door heel veel factoren tegelijk en valt door niemand vast te leggen).
We kunnen enkel ons uiterste best doen om alert te zijn en te ondersteunen. Ik ben ervan overtuigd dat je dit al doet, dus nu dit nog begrensd en gezond doen voor jezelf. De factor ‘mama in evenwicht’ kan namelijk ook meespelen in het geluk van je kindjes. 🙂
Wordt het ooit beter?
Ik geloof van wel. Je zult er steeds meer op vertrouwen dat de meeste momenten best oké en stabiel zijn. Als je leert om je focus hierop te leggen, heb je een steeds groter wordende basis waarop je gevoelsmatig kunt terugvallen.
Zul je een hele week op een roze wolk zitten? Nee, maar ik geloof ook niet dat dat het doel moet zijn. Ik geloof wel dat we in de maatschappij zo’n zwart-wit beeld hebben voorgeschoteld gekregen: ‘je zit enkel op een roze wolk wanneer het de hele tijd oké voelt’. Dat gaat echter nooit op, of het nu over kindjes gaat, onszelf, ons werk, het weer, … niets is altijd helemaal goed.
Het kan je helpen om deze verwachting zelf te doorprikken. Niet vanuit een teleurstelling, wel vanuit realisme. In de workshops Mamaplan spreek ik heel bewust over roze-wolk-momentjes. Die zijn even heerlijk en duren gewoon zo lang als ze duren, soms twee dagen, soms twee minuten. Op de andere dagen en momenten kunnen we ongerust zijn, of gefrustreerd, of hebben we het behang al klaar om de kindjes achter te plakken, … om dan plots weer vertederd te worden door het mooiste lachje en een roze-wolk-moment mee te pikken. Gevarieerde weersomstandigheden zijn het beste voor de natuur, dus ook voor ons, geloof ik.
Je kunt en ongerust zijn én genieten. Dat is het leuke aan mama zijn.
Meer tips:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!