Mijn Verhaal: Bieke woont met haar twee kinderen op Ibiza en vocht tijdens de lockdown tegen kanker

Door Leila Kandil

18 mrt 2021

Vijf jaar nadat Bieke met haar gezin naar Ibiza verhuisde, keerde haar ex alleen terug naar Nederland. Hun relatie liep stuk, maar hij zou regelmatig heen en weer reizen om zijn kinderen te zien. Tot corona uitbrak. En Bieke getroffen werd door een ziekte die haar leven zou veranderen. Bieke kreeg, in volle lockdown, te horen dat het gezwel in haar been een kwaadaardige tumor was. Lees hieronder het moedige verhaal van deze (en dat zijn haar woorden) ‘kankermoeder op flipflops’.

Een nieuw leven op Ibiza

Bieke werkte vroeger als reisleidster en werd verliefd op Ibiza vanaf de eerste keer dat ze er voet aan wal zette. Ze woonde er twee keer een half jaar en droomde ervan om er ooit permanent te verblijven. “Maar dan huwde ik en besloten we met ons gezin in Nederland en later in België te wonen”, vertelt Bieke. “Tot een dokter me vertelde dat onze dochter, die met een aangeboren longafwijking leeft, zoveel beter af zou zijn in een Middellands Zeeklimaat. Ik zou die arts gezoend hebben, zo blij was ik om dat te horen.

We zetten ons huis te koop en voor we het wisten verhuisden we halsoverkop met ons gezin naar Ibiza”, vertelt Bieke. Haar dochtertje was toen twee jaar, haar zoon acht jaar. “Voor hem waren die eerste dagen en weken best pittig, maar na een paar maanden sprak hij vloeiend Spaans en Engels en voelde hij zich helemaal thuis op zijn nieuwe school.”

Toen vertrok mijn ex terug naar Nederland

Toen mijn ex weer naar Nederland verhuisde, dachten we dat hij regelmatig heen en weer zou reizen om de kinderen te zien, maar daar stak corona al snel een stokje voor.

Bieke: “De eerste tijd waren we hier heel gelukkig. En mijn kinderen en ik zijn dat nog steeds. Maar hun papa kon hier niet aarden. Hij bleef van thuis uit werken voor zijn werkgever in Nederland, want in zijn sector was hier geen werk voor hem. Hij miste collega’s. Tegelijkertijd geraakte onze relatie in het slop. Vorig jaar in september zetten we er een punt achter en vertrok hij weer naar Nederland. De kinderen en ik bleven hier. Het idee was toen om regelmatig heen en weer te reizen, maar daar stak corona al snel een stokje voor. Dat was echt pittig. Voor de kinderen, maar ik denk nog meer voor hem.”

En dan sloeg het noodlot toe: kanker

Bieke: “We beleefden echt een heel heftig jaar. De papa van mijn kinderen was nog maar net naar Nederland vertrokken en toen brak corona uit. Reizen was plots niet meer mogelijk en onze vrienden en familie leken verder weg dan ooit. En op de koop toe werd ik ziek. Heel ziek.

“Ik voelde iets hards in mijn been, een bult. Ik dacht eerst aan een spinnenbeet, maar voelde al snel dat er iets echt niet klopte. Ik bezorgde wat beelden aan een bevriende arts, want tijdens die eerste weken corona wilde je eigenlijk naar een ziekenhuis, maar zij raadde me toch aan om dat meteen te doen. Hun verdict: een spierblessure. Ze maakten geen scan, want die afdeling was voorbehouden voor coronapatiënten. Ik moest thuis rusten tot een operatie mogelijk was.

Ik trok naar een privékliniek en toen kreeg ik het echte verdict: ik had een tumor in mijn been. En het zag er niet goed uit.

Maar drie weken later, toen de coronacijfers onder controle waren, keerde ik terug. Ik had er nog altijd een heel slecht gevoel over. Toen merkte een arts op dat de bult gegroeid was. Ik moest nu wel onder de scan, maar niet meteen. Want er waren lange wachtlijsten. Ze zouden me bellen. Op dat telefoontje heb ik nooit gewacht. Ik trok naar een privékliniek en toen kreeg ik het echte verdict: ik had een tumor in mijn been. En het zag er niet goed uit.

En toen ging de bal heel snel aan het rollen. Ik moest het vliegtuig op naar Mallorca voor een biopsie en dan volgden drie lange en bange weken. Tegen dan had ik een tumor ter grootte van een basketbal in mijn been. Ik kreeg een heftige reeks chemokuren van 21 uur op 3 dagen, dan 18 dagen rust en opnieuw drie dagen chemo en weer 18 dagen rust en weer…. Dat was het heftigste dat ik in heel mijn leven heb meegemaakt. Het is bijna niet te omschrijven. En ik begreep na de eerste dag al dat er op dat moment heel wat mensen de handdoek in de ring gooiden.

Die reeks chemokuren waren werkelijk het heftigste dat ik in mijn leven heb meegemaakt.

Je wordt echt helemaal met de grond gelijk gemaakt. Je voelt die chemo werkelijk in elke porie van je huid, in je speeksel, je urine en alles doet zo’n pijn. Zelfs de lakens van je bed lijken schuurpapier. En je bent zo misselijk. Mijn haren vielen ook meteen uit en ik kreeg heel wat bijwerkingen. Maar ik merkte ook wel dat de tumor begon te krimpen en dat de druk in mijn been verminderde. Dat was positief. Maar het bleef wel bang afwachten of die genoeg zou krimpen voor een operatie.

Al 1,5 jaar gemis

Tegen de tijd dat een operatie aan de orde was, was het alweer zomer. De coronamaatregelen werden overal versoepeld, maar ik was te zwak om te reizen en ook bezoek krijgen was zo goed als niet aan de orde. Enkel mijn broer en mijn 2 hartsvriendinnetjes lukte het om even langs te komen uit België.

Bovendien, van zodra ik telefoon van het ziekenhuis kreeg, moest ik het vliegtuig op naar Mallorca voor mijn operatie. En daar stond ik dan. Voor de deuren van het ziekenhuis. Alleen. Met een koffertje in mijn hand. Gelukkig ken ik daar twee vriendinnen en die stonden elke dag, gedurende de twee weken dat ik daar verbleef, aan mijn ziektebed. Ik heb maar twee keer ziekenhuiseten moeten eten. Na de operatie kwamen mijn liefste vriend uit Ibiza en één van mijn beste vriendinnen uit België me verrassen in het ziekenhuis in Mallorca.

Mijn zoon heeft zijn pubertijd overgeslagen, hij groeide op dat ene jaar van een kind meteen op tot een volwassene.

Mijn kinderen werden op korte tijd een paar jaar ouder

Bieke: “Mijn zoon heeft zijn pubertijd overgeslagen, hij groeide op dat ene jaar van een kind meteen op tot een volwassene. En mijn dochtertje is sindsdien een pak minder zelfverzekerd dan ze daarvoor was. Toen ik elke dag naar het ziekenhuis moest om bestraald te worden, had ik vaak geen enkele energie over. Er waren toen dagen dat ik van de bank naar mijn bed verhuisde en weer terug. Zelfs eten op tafel zetten, lukte me toen niet. Maar zoonlief kan intussen spaghetti koken en een eitje bakken. En mijn dochter van maakt elke ochtend verse fruitsalade.

Tijdens de zomermaanden gingen mijn kinderen een lange tijd naar België en verbleven ze afwisselend bij mijn papa en hun papa. Mijn moeder zorgde voor mij op Ibiza. Ik nam toen afscheid van hen, niet wetende of ik ze ooit nog terug zou zien. Dat was echt de moeilijkste dag van mijn leven. Ik kon op dat moment echt niet zelf voor hen zorgen. Dat was zo moeilijk. Maar je moet optimistisch zijn en zeggen: alles komt goed. Al stierf ik vanbinnen.

Je moet optimistisch zijn voor je kinderen en zeggen: alles komt goed. maar diep vanbinnen was het echt sterven.

De positieve kant van het verhaal

Bieke: “Kanker is iets heel negatiefs, maar het brengt ook veel mooie dingen met zich mee. Ik maakte zelfs al eens de vergelijking met een begrafenis: het einde van je leven waarop onontkoombaar duidelijk wordt hoe geliefd je was. Ik heb echt het gevoel dat ik dat tijdens mijn leven heb mogen meemaken. De steun, de liefde, de mooie woorden, de hulp en de cadeaus die ik kreeg, dat is echt onvoorstelbaar. En dat deed en doet me zoveel deugd.

Er werd zelfs een Whatsapp groep Biekewatch in het leven geroepen. Daarin kon ik laten weten dat ik iets nodig had zonder altijd op dezelfde persoon beroep te hoeven doen. Ik heb in Ibiza zoveel lieve vrienden die samen met mijn mama dag en nacht voor me klaar stonden.

Ik kreeg ook financiële hulp op momenten dat het echt moeilijk was, een vriendin van me startte een gofundme (help-biekes-cancer-fight) op die me er op een bepaald moment echt heeft doorgehaald. Ook mijn broer heeft zich hier heel erg voor ingezet. Andere vrienden leenden me hun auto, want manueel rijden kan ik niet meer.”

Positief blijven en beter worden

Bieke: “Na de operatie moest ik herstellen van de grote wonde van aan mijn knie tot aan mijn vagina. En in oktober startten de bestralingen. Vanaf dan moest ik dagelijks naar het ziekenhuis. Nog eens een hele verschrikking waar ik doorheen moest, voor mij in de meest onhandige houdingen met mijn blote billen omhoog.

Ik ben sindsdien ook al een paar keer gevallen, waardoor mijn wonde weer voor een stuk openging. En ik heb heel wat krachtverlies in mijn been. Ik moet echt heel veel dingen opnieuw leren en sommige dingen zal ik nooit meer kunnen. Mijn dochter is bijvoorbeeld verzot op skeeleren en dat zal ik wellicht nooit meer met haar kunnen doen. Ik rij nu met een invalidekaart rond en ik loop mank.

Ik heb vanaf het moment dat ik wist dat ik ziek was tegen mezelf gezegd: ‘ik doe dit en ik zal mijn kinderen zien opgroeien’

Maar ik probeer vooral te focussen op het goede nieuws. In januari bleek er geen kankergezwellen meer in mijn lijf te zitten. Dat was zo’n opluchting om te horen. Maar op diezelfde dag kreeg een vriendin van me te horen dat haar kanker terugkwam. En dan krijg ik het echt toch moeilijk. Ik heb vanaf het moment dat ik wist dat ik ziek was tegen mezelf gezegd: ‘ik doe dit en ik zal mijn kinderen zien opgroeien’. Maar ik heb wel het gevoel dat dat gemakkelijker ging in het heetst van de strijd dan nu.

De angst is er altijd. Wat gebeurt er als het terugkomt? En wat met de kinderen? En in hoeverre zal ik nog beter herstellen dan nu? En hoeveel pijn zal ik nog hebben? In hoeverre zal ik nog hersteld geraken? Ik kan nu bijvoorbeeld amper op een stoel zitten …

Maar ik ben, boven alles, gewoon supercontent dat ik er nog ben. En ik heb zoveel respect voor iedereen die aan het vechten is. Want jammer genoeg zijn er ook zovelen die de strijd niet winnen.”

Bieke deelt haar verhaal in beelden op Instagram. Volg haar op @kankermoeder_op_flip_flops

MEER VERHALEN LEZEN?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!