Mijn verhaal: Tina gooide haar carrière om en werd vroedvrouw toen ze kinderen kreeg

Toen Tina, enkele maanden nadat haar mama overleed, zelf zwanger werd, besefte ze pas hoe erg ze haar eigen mama miste. Tegelijk werd er een kiem geplant om haar eigen droom te volgen: vroedvrouw worden. Dit is haar verhaal.

Tina: “Toen ik 18 was, wist ik niet wat mijn droomjob was. Ik besloot – op aanraden van mijn mama – voor leerkracht secundair onderwijs te gaan. Eenmaal afgestudeerd behaalde ik nog een master in de educatieve wetenschappen. Snel daarna vond ik een job aan de UHasselt. De universiteit wilde een bestaande studierichting online aanbieden. Ik moest het hele project in goede banen leiden. Het was een droomjob. Ik had veel contact met professoren, studenten en andere medewerkers. En ik mocht zelfs regelmatig naar het buitenland. Zo trok ik onder andere naar Suriname.”

“Mijn werk was bovendien een goede afleiding. Na mijn eerste werkdag kreeg ik te horen dat mijn mama een zware diagnose had gekregen. Ze was ernstig ziek en had nog maar enkele maanden te leven. Natuurlijk was dat loodzwaar, maar ik zocht afleiding in mijn job. Mijn bazen waren gelukkig heel begripvol, ik heb veel tijd met mijn mama kunnen doorbrengen. Toch was het een pittige periode. Toen ze enkele maanden later overleed, stortte ik mij terug vol overgave op mijn job. Ik hield van de pragmatische kant en het contact met de vele diensten. Op de dienst ICT leerde ik Kristof kennen. Ook hij hielp me afleiden van mijn verdriet. Wat startte met joggen op school, werden al snel drankjes op café en uiteindelijk werden we een koppel.“

“Toen mijn mama overleed, stortte ik me terug vol overgave op mijn job. Door later zelf mama te worden, kwam mijn verdriet eens zo hard naar boven. Ik vond het vreselijk om mijn eigen mama niet in de buurt te hebben nu ik zelf die rol moest opnemen”

“Toen in 2017 dit project zo goed als klaar was, voelde ik dat het tijd was voor een nieuwe uitdaging. Op de Universiteit kreeg ik de kans om een voorstel in te dienen om aan een doctoraat te beginnen. Op ongeveer hetzelfde moment ontdekte ik dat ik zwanger was van Juul, ons eerste zoontje. Hoewel ik niet wist of al het opzoek- en schrijfwerk van een doctoraat iets voor mij was, besloot ik toch aan het voorstel mee te werken. Zo’n kans krijg je niet elke dag natuurlijk.“

Uitgesteld verdriet

“De zwangerschap van Juul liep niet volledig van een leien dakje. Ik had al vroegtijdig regelmatig harde buiken. Bovendien had ik erg veel stress. Enerzijds was er het werk, anderzijds voelde ik dat het verdriet om mijn mama naar boven kwam. Hoewel die afleiding na het overlijden van mijn mama me op dat moment wel leek te helpen, besefte ik nu dat ik daardoor nooit de tijd genomen had om te rouwen. Nu ik zelf mama zou worden, besefte ik des te meer hoe hard ik haar miste. Het verdriet knaagde, maar ik wilde niemand teleurstellen. De people pleaser in mij wilde blijven gaan. Hoewel ik diep vanbinnen voelde dat het niet goed zat, bleef ik werken aan het doctoraatsvoorstel. Ik vergat mezelf.”

“Door de zwangerschap veranderde mijn lichaam zo hard dat ik wel op de rem moest gaan. Toen ik 27 weken ver was, moest ik platte rust nemen. Ik had heel veel tijd om na te denken en hoe langer hoe meer besefte ik dat ik mijn werk helemaal niet miste en dat ik geen zin had om te doctoreren. Hoewel zo’n doctoraat een hele eer is, is het niet zo’n sociale job. Ik zou heel veel moeten lezen en schrijven, zou vaak alleen achter mijn laptop zitten en zou af en toe zelfs nachten moeten doorwerken door de strenge deadlines. Als sociaal beestje zat de schrik erin om mij eenzaam te gaan voelen. Het was het tegenovergestelde van mijn eerste job, die ik met hart en ziel deed. Het begon steeds meer te knagen.”

“Een goed betaalde job en de kans om doctor te worden opgeven om een nieuwe studie te beginnen? Veel mensen verklaarden me voor gek, en ik had zelf ook veel schrik. MAar ik moest mijn buikgevoel volgen”

Call The Midwife

“Ondertussen zocht ik veel op over zwangerschappen. Er kwam een vroedvrouw aan huis met wie ik een heel goede klik had. Ik begon me voor te bereiden op mijn eigen bevalling, las me in en vond het beroep vroedvrouw heel interessant. Ik begon op te zoeken wat zo’n job precies inhoudt en wat er van een vroedvrouw verwacht wordt. Al snel groeide mijn nieuwsgierigheid, ik begon zelfs al de seizoenen van Call The Midwife (Een Britse serie over vroedvrouwen in de jaren ’50, red.) te bingewatchen en doorspitte zowat alles over vroedvrouwen. Door erover te lezen groeide mijn fascinatie alleen maar meer. Ik luisterde naar mijn hart, en liet aan mijn baas weten dat ik het doctoraatsvoorstel wel zou indienen, maar dat hij iemand anders mocht zoeken om het onderzoek uit te voeren.”

“Ik moest mijn buikgevoel volgen. Door mama’s ziekte besefte ik des te meer dat het leven veel te kort is om ongelukkig in een job te blijven. Bovendien zorgde mijn nieuwe rol als mama in spe dat ik anders in het leven stond. Ook als vrouw maakte ik een transformatie door. Ik wilde koste wat kost iets doen wat voldoening geeft en waarbij ik andere mama’s zou kunnen helpen.”

“Vergis je niet, het was geen gemakkelijke keuze. Veel mensen dromen van een doctoraat, ik gaf het op om vanaf nul te starten aan een nieuwe opleiding. Ook financieel had het gevolgen: ik gaf mijn goedbetaalde job op om een studie te volgen waarvan ik niet eens wist of ik überhaupt zou slagen. Ik had nooit anatomie gehad op school, kon geen enkele vrijstelling krijgen en met een kindje op komst, wist ik nog niet wat me te wachten stond. ‘Zou ik het financieel overleven?’, ‘Zou ik het kunnen combineren met mijn nieuwe rol als mama?’, ‘Wat als het toch niets voor mij bleek te zijn?’, allemaal vragen die door mijn hoofd spookten. Gelukkigen waren Kristof en papa mijn steunpilaren. Hoe onzeker de uitkomst ook; als dit mijn droom was, moest ik springen, vonden zij. Dus dat deed ik.“

Borstvoeding op school

“Twee weken na de geboorte van Juul startte ik aan de opleiding. Gelukkig mocht Juul mee naar de klas en waren er borstvoedings- en kolflokalen voorzien. Voor bepaalde vakken moest ik verplicht aanwezig zijn, voor andere mocht ik thuis zelf de leerstof doornemen. Daarnaast waren de docenten heel begripvol. Ondanks enkele herexamens slaagde ik.”

“Mensen denken dat we er vooral voor baby’s zijn, maar we zijn er in de eerste plaats voor moeders. Mama worden doet zoveel met een vrouw, wij staan bij met raad en daad”

“Kristof en ik wilden weinig leeftijdsverschil tussen de kinderen. Dat lukte verrassend goed. Toen ik zwanger was van Jozefien heb ik mijn studies even gestaakt. Toch was ik vastberaden verder te zetten. Vijf maanden na haar geboorte ben ik er terug voor gegaan.”

“Ik werd zwaar op de proef gesteld. Er volgde al snel corona, we moesten de lessen thuis volgen, mijn vriend werkte thuis en onze twee kindjes konden niet naar de crèche. Het was ongelofelijk hectisch, achteraf gezien kan ik mij niet meer voorstellen hoe we die periode overleefd hebben. Maar we hebben het overleefd (lacht), en ik ben geslaagd.“

“Ik ben negen maanden aan de slag als vroedvrouw. Eerst had ik een halftijds contract in het ziekenhuis en werkte ik aan huis als zelfstandige in bijberoep. Maar al snel had ik zoveel patiënten dat het niet meer te combineren viel. Nu ben ik volledig zelfstandige. Het was opnieuw een sprong in het diepe, maar ik ben gelukkiger dan ooit.”

“De job vraagt veel verantwoordelijkheid. Mocht het misgaan, dan zijn wij er om ouders te begeleiden. Door het overlijden van mijn moeder weet ik hoe waardevol dat is”

Droomjob

“Ik zou het zo opnieuw doen, al was het zeker niet altijd gemakkelijk. Mensen zeiden het niet letterlijk, maar ik voelde wel dat ze het egoïstisch vonden. Die eerste jaren zijn zo belangrijk voor de kinderen, maar ik koos voor mijzelf. Gelukkig wist mijn beste vriendin mij op zo’n momenten te troosten. ‘Door te kiezen voor je eigen geluk, geef je je kinderen een gelukkige mama. Bovendien leren ze dat je alles kunt bereiken zolang je er hard genoeg voor werkt. Dromen zijn er om na te jagen’, zei ze dan. Die woorden hebben heel veel voor me betekend”

“Daarnaast heb ik nu de vrijheid om zelf mijn uren te bepalen. Op donderdagvond heb ik consultaties, maar de andere avonden hou ik bewust vrij voor de kinderen. Omdat ik mijn werkdag ten vroegste om 08.30 uur start, kan ik ze zelf naar school brengen. Al zijn bevallingen daar natuurlijk een uitzondering: ik begeleid patiënten bij bevallingen en ga met ze mee naar het ziekenhuis. Dat maakt dat ik heel flexibel moet zijn: ik kan ieder moment van de dag een telefoontje krijgen.”

“Maar dat is natuurlijk niet alles wat ik doe. Mensen denken weleens dat we er enkel voor baby’s zijn, maar dat is zeker niet zo. Wij zijn er in de eerste plaats voor moeders, zowel voor als na de bevalling: ik beantwoord al hun vragen, begeleid mentaal en fysiek en neem soms moeilijke beslissingen. Mijn job vraagt veel verantwoordelijkheid. En helaas is er soms ook minder goed nieuws, maar mocht er iets misgaan, ben ik er als vroedvrouw om ouders te begeleiden. Door het overlijden van mijn moeder weet ik hoe waardevol die steun is.“

“Ondanks de verschillen en mijn iets lager inkomen, ben ik gelukkiger dan ooit. Ik heb nu echt mijn droomjob gevonden. En ik kan het iedereen alleen maar aanraden: luister naar je buikgevoel en kies voor de job die je écht gelukkig maakt.”

MEER MIJN VERHAAL:

• Mijn verhaal: Yasmila kreeg PTSS na haar bevalling en wil het taboe doorbreken
• Mijn verhaal: Mama Julie is single mama is daar heel gelukkig mee
• Mijn verhaal: Soetkins zoontje is uitzonderlijk hoogbegaafd

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!