Het moederschap… hoewel we heel hard ons best doen, voelen we ons allemaal weleens onzeker. Doen we het wel goed genoeg? En hoe spelen andere mama’s het klaar? Elke maand praten wij met een mama over haar kleine succesjes maar ook over wat niet zo goed loopt. Deze week: auteur, journalist en columnist Nele Reymen.
Wie is Nele Reymen?
- Samen met Christophe, hij heeft al twee dochters van 11 en 14, samen hebben ze nog twee dochters: Marnie (4) en Norma (1 jaar en 8 maanden)
- Journalist en columnist, onder andere voor Flair
- Auteur, ze schreef onlangs FAQ: het moederschap, een boek waarin heel wat vragen over het moederschap beantwoord worden op een ludieke manier
- Is openhartig op Instagram over het leven als moeder en steekt daarmee heel wat andere ouders een hart onder de riem
Van foto’s tijdens de bevalling tot verwachtingen die je hebt als je zwanger bent… Geen vraag blijft onbeantwoord in je nieuwe boek FAQ. Wat had je zelf verwacht van het moederschap? En zijn die verwachtingen ook ingelost?
“Ik had zelf geen heel grote verwachtingen. Mijn omgeving was verrast dat ik zwanger was, ze zagen mij niet als mama. Nochtans was het helemaal gepland hoor (lacht). Zelf had ik vooral niet verwacht dat ik zo’n bemoederende mama zou zijn. Ik hoopte dat mijn eigen leven niet te hard zou veranderen, dat mijn kind gewoon vijf dagen naar de crèche zou gaan en ik mijn leven terug kon opnemen als ervoor. Ik kon me niet inbeelden dat ik iets zou opgeven.
Toen was er Marnie en het was fantastisch. De eerste maanden zat ik op een roze wolk. Marnie was een rustige baby, het was lente en goed weer, ik ging regelmatig gezellig met haar een koffie drinken in de stad. Toen ze zes weken oud was, trokken we met haar in draagzak naar Berlijn. Ik heb zelfs een jaar borstvoeding gegeven, dat had ik vooraf nooit voorspeld.”
De eerste maanden na mijn bevalling zat ik op een roze wolk. Ik gaf zelfs een jaar borstvoeding, dat had ik vooraf nooit gedacht
Anderhalf jaar geleden kwam daar Norma bij…
“Omdat het bij Marnie allemaal zo vlot liep, was ik wat overmoedig geworden denk ik. Zes weken nadat Norma er was, verhuisden we naar ons huis dat nog volledig verbouwd moest worden. We moesten met het hele gezin op een wel heel beperkte oppervlakte wonen. Een serieuze uitdaging. En die koffietjes in de stad waren opeens helemaal niet evident meer, we waren immers naar een dorp verhuisd.
Daarbovenop kreeg ik een zware borstontsteking waar ik serieus ziek van ben geweest. Ik voelde mij vreselijk en had het gevoel dat ik alle controle kwijt was, en dat op heel veel vlakken in mijn leven. Het was even allemaal te veel, maar omdat ik dit totaal niet had zien aankomen, duurde het ook lang voor ik besefte dat ik hulp nodig had.”
En je omgeving had het niet door?
“Ik ben daar boos om geweest, maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Ik hield het steeds verborgen, dus ze konden het simpelweg niet zien. Ik durfde niet toe te geven dat het niet goed ging, ik lachte het steeds weg en deed er wat cynisch over. En ik lag dan wel soms een hele dag in bed, maar dat weet ik aan mijn slaaptekort, niet aan het feit dat ik even wilde wegvluchten van alles.
Toch ben ik toen nog steeds niet meteen naar een psycholoog gestapt. Ik startte wel bij een postnatale kinesiste. Zij was niet enkel bezig met oefeningen, maar paste haar sessies aan mijn noden aan. Ze startte steeds met de vraag: ‘hoe gaat het?’ Zij kreeg me wel aan het praten. Ik barstte elke keer in tranen uit en vertelde dat het niet goed ging, ik gaf toe hoe ik het gevoel had controle over alles kwijt te zijn en hoe ik bij Kind & Gezin mijn tranen niet kon bedwingen als ik die kersverse mama’s met die heel kleine baby’tjes zag omdat ik in paniek schoot bij het idee. Zij heeft geluisterd en me aangeraden om naar een psycholoog te stappen.”
We leefden met het hele gezin op een kleine oppervlakte, ik was moe door het slaaptekort en kreeg daarbovenop een zware borstontsteking. Ik had het gevoel dat ik alle controle kwijt was
En daar volgden de diagnoses posttraumatisch stresssyndroom (PTSS) en postnatale depressie. Ook daar was je heel open over in je columns en op Instagram.
“Ik vind het belangrijk dat mama’s elkaar kunnen inspireren. Het is toch zo troostend als je weet dat je niet de enige bent die met een probleem zit. Daarom ben ik ook heel eerlijk in het boek, niet enkel over dit soort serieuze onderwerpen, maar over de luchtige dingen die met het moederschap te maken hebben. Onlangs kreeg ik een berichtje van een mama: ‘dankzij jouw openhartigheid zijn de puzzelstukjes in elkaar gevallen. Ik heb PTSS’, stuurde ze. Als ik al maar één vrouw heb kunnen helpen, ben ik heel blij. Bij posttraumatische stress denken mensen automatisch snel aan oorlog of een zware jeugd, maar ook een bevalling of een andere gebeurtenis kan iemand triggeren.
Ik weet niet wat er eerst was: de PTSS of de depressie, maar ik wens het niemand toe. Ik voelde me vreselijk, vond mezelf niet capabel meer om voor mijn kinderen te zorgen en mijn werk lag stil. Ik was doodmoe en zocht steeds naar controle. En over sommige dingen heb je helaas geen controle… Het waren vaak van die kleine stomme dingen, maar die kunnen je leven echt beperken. Er hing een soort zwaarte over me: niks lukte. Alsof ik wandelde op een loopband, ik raakte maar niet vooruit.”
Die bewustwording is altijd een eerste stap. Hoe ben je erbovenop geraakt?
“Ik had gesprekken met een psycholoog en volgde EMDR-therapie (EMDR staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing, een therapie om trauma’s te verwerken). Om het eenvoudig uit te leggen: tijdens een sessie ga je terug naar een gebeurtenis die jij als traumatisch ervaart, door de therapie leer je het te zien als een gewone gebeurtenis. Het heeft me geholpen. Ik voel me terug goed en ben volop aan het werk, maar ik ga nog steeds naar de psycholoog, die gesprekken doen me deugd.”
Er hing een soort zwaarte over me. Alsof ik op een loopland stond: ik wandelde wel, maar raakte niet vooruit
Dat volop werken heeft onder andere het boek als resultaat gehad. Mama zijn, plusmama zijn, een boek schrijven, artikels maken… Hoe hou jij alle ballen in de lucht?
“Niet. Er vallen altijd wel ballen op de grond. (lacht). In de zomer is dat nog moeilijker. Ik heb geen negen weken verlof natuurlijk. Norma kan naar de crèche en Marnie gaat naar de buitenschoolse kinderopvang. Ik kan me daar heel schuldig over voelen. Ik moet mijn kinderen wegbrengen, en niet eens voor mijn eigen plezier, maar om te werken. Ik pleit daarom voor een kortere zomervakantie, dat zou gemakkelijker zijn voor heel veel ouders.”
Hebben jullie – los van een drukke werkplanning – wel vakantieplannen?
“Wij vertrekken morgen voor twee weken naar zee. Ik moet vandaag nog twee columns schrijven, de koffers maken voor zes mensen en mijn boekhouding afwerken. Het wordt met andere woorden weer chaos, maar ik kijk er ook echt naar uit.
Norma is nu een jaar en acht maanden, van die tijd voelde ik me een jaar slecht. Daarnaast is Marnie een pittige peuter. Een reis naar pakweg Thailand hebben we nog niet aangedurfd. Maar de zee was ons toevluchtsoord: daar durfde ik wel heen toen ik me slecht voelde. We gaan steeds naar dezelfde plek en kennen het daar. Ergens vind ik het jammer dat we nu die reizen niet kunnen maken. Maar ik vind dat we als ouders daarin mild mogen zijn, het hoeft niet een of ander perfect plaatje te zijn, de zee is prima.”
Ik vind humor en relativering belangrijk: natuurlijk hou ik van mijn kinderen. Maar ik ben net zo goed blij als ze in september weer naar school gaan.
Je had het al over dat schuldgevoel. En dat mama’s milder mogen zijn voor zichzelf hoor ik in bijna elk interview terug. Heb je daar tips voor?
“Ik ben daar zelf niet het allerbeste voorbeeld in. Wat mij wel heeft geholpen, is kritisch door mijn Instagram gaan en alle profielen ontvolgen die weinig voor me deden. Ik heb het dan niet zozeer over mensen, maar eerder over opvoedadviezen. Er zijn oneindig veel tips, maar die werken niet altijd voor iedereen. Neen, ook niet als je het in muizenstapjes doet of speels aanpakt. Alles hangt af van hoe je kind is.
Neem nu bijvoorbeeld de trend van ‘gentle parenting’, ik geloof dat die werkt voor ‘gentle’ kinderen, maar zeker niet voor alle kinderen. Die tips zijn fijn als ze je helpen, maar niet als je er onzeker van wordt of als je er steeds jezelf door in vraag stelt. Mijn psycholoog leerde mij ook dat niet alles mijn schuld is. Als een van mijn kinderen het moeilijk had, vroeg ik mij altijd af wat ik fout deed of hoe ik mijn rol als moeder beter kon aanpakken. Maar soms heeft een kind het moeilijk, los van de ouders. Dat was een wijze les.
Voor de rest denk ik dat het goed is dat wij mama’s openstaan voor elkaars visies en het ook gewoon oké vinden dat we allemaal verschillend zijn en verschillende kinderen hebben. Toen ik postte dat ik alweer uitkeek naar het einde van de vakantie kreeg ik heel veel berichtjes van mama’s die exact hetzelfde gevoel hadden. Dat wil niet zeggen dat ik niet blij kan zijn voor de mama’s die net intens genieten van die twee maanden samen. Dat lijkt me heerlijk. Zelf heb ik het wat lastiger met het gebrek aan structuur en routine in die periode, net zoals mijn kinderen. Het is een gepuzzel. En ik wil misschien toch nog even meegeven dat ik ondanks mijn humor en openheid heel veel van mijn kinderen hou, ik zou ze niet kunnen missen. Maar ik zie ze in september ook weer graag naar school gaan zodat die structuur en routine terugkeren. En dan drink ik graag een koffietje met al die andere mama’s die op dat moment vieren dat de vakantie voorbij is óf net hun kinderen hard gaan missen.”
Al die opvoedadviezen kunnen ontzettend onzeker maken. Niet elke tip werkt bij elk kind, ook niet als je het in muizenstapjes doet of speels aanpakt
3 snelle vraagjes aan Nele Reymen:
- Wat is je favoriete kidsproof gerecht? “Onze kinderen zijn gemakkelijke eters. Ik maak ze het gelukkigst met pasta. Of eigenlijk moet ik zeggen dat mijn man Cristophe ze het gelukkigst maakt met pasta, hij neemt meestal de boodschappen en het koken voor zijn rekening. De pasta die hier het vaakst op tafel komt is er eentje met tomatensaus, olijven en spekjes.”
- Welk boek rond het moederschap raad je aan? “Natuurlijk raad ik het graag het mijne aan. Ik lees momenteel ‘Al die liefde en woede’ van Ianthe Mosselman, een Nederlandse die het heeft over de blijdschap rond het moederschap, maar ook het verlies dat ze ervaart. Het is een soort van essay en zeker geen luchtig boek, maar wel boeiende materie.”
- Wat is je favoriete kindvriendelijke plek om deze zomer naartoe te gaan? “Vlak bij ons thuis ligt Domein Bovy: er is veel natuur, een leuke speeltuin en een groot terras. Meer moet dat niet zijn!”
Meer mama’s aan het woord over het moederen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!