Redactrice Sara leest: “#onsmoeder” van Hanne Luyten & Anne Van Houtven

Je kindje wordt geboren en opeens ben je moeder. Er is geen cursus, geen handleiding en niemand heeft het je ooit geleerd. Tenzij je eigen moeder, die ook maar haar gevoel volgde en misschien de raad van haar moeder. Opvoeden over de generaties heen was de insteek van ‘#onsmoeder’ van Hanne Luyten. Een aanrader voor alle moeders en kinderen.

Had het bezoekje van #mijnmoeder aan Zweden, na anderhalf jaar gemis, er iets mee te maken? Wie zal het zeggen. Feit is dat dit boek van Hanne Luyten, die jullie misschien ook kennen van het recente kinderboek Wilma Wonder of van #nietaankindengezinverklappen, al een hele tijd op mijn leeslijstje stond.

Dat het er nog niet van gekomen was steek ik met plezier op de drukke zomer, bouwend aan de stuga zodat #mijnmoeder en ook #mijnschoonmoeder wat privacy hadden tijdens hun bezoek aan kinderen en kleinkinderen. Dat #mijnmoeder nu we in Zweden wonen minder betrokken is bij de opvoeding van onze kinderen, maakte me nog nieuwsgieriger naar hoe Hanne en Anne, #haarmoeder, over het moederschap dachten.

Het moederschap toen en nu

Dat is waar het in het boek om draait, een blik op het moederschap van een moeder en een dochter. Of twee moeders eigenlijk, alleen met 27 jaar verschil. Ze geven elk hun eigen herinneringen weer over dezelfde onderwerpen of gebeurtenissen. Soms gelijklopend, soms erg verschillend. Zoals die keer dat Hanne – of was het haar zus – een meet en greet met de Backstreet Boys won en mama Anne er alles aan deed om beide zussen gelukkig te maken. Al moest ze daarvoor briefjes schrijven naar school en Duitsland doorkruisen met wilde meiden op de achterbank. Ook al was ik zelf geen fan van de Backstreet Boys, ik kan me de situatie zo voorstellen.

wat het boek zo plezant maakt? Dat de gebeurtenissen herkenbaar zijn. Of dat je je er alleszins iets bij kunt voorstellen

Dat is voor een groot stuk wat het boek zo plezant maakt. De gebeurtenissen en bedenkingen zijn ofwel herkenbaar, of je kunt je er op zijn minst iets bij voorstellen. Zowel wat het moederen met je eigen kinderen in 2021 betreft, als dat van in de jaren ’80, toen jij bemoederd werd.

Lang leve de ontwapenende eerlijkheid

Dat het boek leuk is en ongelooflijk vlot leest, heeft te maken met de inhoud en de aangename schrijfstijl van moeder en dochter. Maar ook met hun ontwapenende eerlijkheid. Want terwijl er misschien nog mama’s het niet evident vinden om kleuterjufgewijs te knutselen met hun kroost of ze liever naar de chiro sturen dan zelfs spelletjes te moeten verzinnen, dit keihard neerschrijven in een boek is nog andere koek. Hiervoor krijgt Hanne – en haar moeder – een stevig vuistje. Ik ben er zeker van dat menig ander moeder opgelucht ademhaalde bij het lezen van het hoofdstuk spelen. Oef, ik ben niet alleen. Dank je, Hanne! Ik krijg nog altijd buikpijn van het lachen als ik terugdenk aan de passage over het prachtparcours van washi-tape. Zou zo ook uit mijn herinneringen kunnen komen.

Volg je buikgevoel

Maar het meest herkenbare was toch het ‘had ik maar’-stukje. Had ik maar iets meer m’n buikgevoel gevolgd bij het opvoeden van m’n kinderen. Jezelf wat meer vertrouwen in plaats van te luisteren naar de goedbedoelde raad van anderen of wat er in de boekjes staat. Niets mis met wat meer ‘mild ouderschap’ besef ik nu. En ook al zijn die van mij nu tieners, het is nog niet te laat. Af en toe een reminder, zoals in #onsmoeder kan absoluut geen kwaad.

Nog meer interessante boeken:

• Redactrice Sara leest: ‘De introverte moeder’ van Shirley Visser
• Moet je lezen én zien: boeken en series voor zwangere vrouwen
• 4 heerlijk eerlijke boeken over ouderschap

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!