Papa-talk: “De enige ‘reis’ die ze maken is er een naar de Poolse of Oekraïense grens. Daar worden families uit elkaar gerukt.”

Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Uitgerekend op skivakantie braken Theo’s twee bovenste tanden door. Ik weet niet (meer) hoe dat voelt. Volgens mij is het een pijnlijke affaire. Zijn knalrode wangen, tranen en vroeg-ochtendlijk gejammer verrieden een flinke portie ongemak.

Van skiën kwam er niet veel in huis. En misschien maar beter ook. Op 5 of 6 uur slaap duikel je zo het ravijn in. Of breek je al je botten. Met Lucas sleede ik wel éénmaal een blauwe piste af. Dat was leuk, tot het moment waarop onze slee kapseisde en het niet meer leuk was. Net vóór die crash proefde Lucas overal van de aangedrukte pistesneeuw die rupsvoertuigen enkele uren daarvoor vakkundig geboetseerd hadden. ‘Niet doen jongen, daar krijg je echt buikpijn van!’, waarschuwde ik tevergeefs.

Maar een gedwongen sneeuwmaaltijd? Niets voor hem. Na onze tuimelpartij zag hij eruit als een kleine, beijzelde yeti. In roerloze shock. Even dacht ik dat hij die kristallen in zijn gezicht misschien leuk zou vinden. ‘Haha, wat was dat nu?’, probeerde ik. Waarop een lawine van tranen volgde. We veegden de sneeuw van zijn gezicht en gingen iets warms drinken in de chalet. Zijn humeur klaarde op.

“Na onze tuimelpartij zag hij eruit als een kleine, beijzelde yeti”

Twee dagen vroeger dan gepland laadden we onze auto vol en vertrokken we huiswaarts. Ondanks alle ondersteuning van onze vakantiegezellen -mijn ouders, broer, zus en hun partners – was dit niet onze beste vakantie. Te weinig slaap, simpelweg. Gelukkig worden veel vakanties mooier in herinnering. Dat gouden randje komt dus nog wel.

Terug in ons vertrouwde nest viel alles verrassend snel in zijn oude plooi. We sprongen op de fiets en genoten van een zonnige picknick in het veld. ‘s Avonds kropen we lekker vroeg onder de wol en zweerden plechtig dat we nooit meer zo ver op reis zouden gaan. Toch niet in het eerstkomende jaar. De Belgische kust en Ardennen zijn ook prima bestemmingen. Je bent bovendien zó opnieuw thuis als de vakantie tegenvalt – er komen nog pijnlijke tanden aan.

De dag erop zien we beelden van jonge gezinnen in de metro. Ze schuilen voor Russische raketten. Daar komt nooit een gouden randje aan, denk ik. Hoe hard je ook probeert, hoe heroïsch moeders en vaders zich ook verzetten tegen de vijand. Wij genieten de vrijheid om op vakantie te gaan, om die te zien mislukken, om daarover te schrijven. Zij staan echter op het punt om hun vrijheid zelf te verliezen, moeten (nog maar eens) vechten voor die vrijheid. De enige ‘reis’ die ze maken is er een naar de Poolse of Oekraïense grens. Daar worden families uit elkaar gerukt.

Die realiteit, zo dicht bij huis, plaatst onze eigen luxeproblemen in perspectief. Emma en ik voeren ons oorlogje met aanhoudend slaaptekort, andere ouders met opstandige tieners of elkaar. Oekraïense mama’s en papa’s voeren misschien wel oorlog met alles tegelijk.

“Ik voel opluchting dat hij geen verdere vragen stelt”

Niet dat je op basis van andermans ellende je eigen issues helemaal moet wegcijferen. Er zal altijd ergens oorlog zijn. De ene al groter of erger dan de andere. Geen enkele hoeft onbesproken te blijven. Soms lijkt het alsof moeilijkheden pas bestaansrecht krijgen als er geen vergelijking of overtreffende trap meer mogelijk is. Maar in die logica heeft eigenlijk niemand problemen, behalve zij die alle problemen hebben.

‘Vladdie Poetin is een stoute jongen hé papa?’, zegt Lucas plots. Ik schrik. Dat heb ik hem duidelijk zelf ingepeperd. Hij pikt veel meer op dan ik soms denk. Ik voel opluchting dat hij geen verdere vragen stelt. Over waarom die Poetin op televisie altijd zo kwaad lijkt, bijvoorbeeld. Over waarom de mensen in Oekraïne eigenlijk vechten. Over kernbommen in hoge staat van paraatheid. Slik.

Want hoe stel je je kinderen gerust als je dat zelf niet bent? Misschien kennen de mensen in de metro van Kiev het antwoord.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Het kan elke richting uit. Maar als het van mij afhangt?”
• Papa-talk: “Lucas is een echte ‘Baby-Kondo’, een scheef kadertje op zijn kamer moet absoluut recht!”
• Papa-talk: “Theo gaf om vijf uur ‘s morgens het signaal dat hij aan de dag wou beginnen”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!