Thomas
Papa-talk: “Theo gaf om vijf uur ’s morgens het signaal dat hij aan de dag wou beginnen”
Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Om 5.07 uur ontwaak ik onzacht uit een weidse droom. Tot ver in de zesde minuut na vijf werpt mijn interne projector beelden van een hagelwit strand vol vrienden, afgewisseld met bergen van roomsoezen overgoten met chocolade. Tweemaal oogverblindend warm licht, tweemaal het lonkende silhouet van een plek waar je tot het einde der aarde wil vertoeven.
Maar dan: de ontnuchtering. Ik schiet recht en probeer het geluid dat me wekte juist te begrijpen. Is het Emma die wat moeizamer ademt dan anders? Zijn het die geheimzinnig krakende traptreden in ons huis op leeftijd?
Nee, het is precies wat ik stiekem al weet: Theo geeft het signaal dat hij aan de dag wil beginnen. Zo vroeg in de ochtend moet ik hem daarin jammerlijk teleurstellen. Hoewel hij me vermoedelijk niet begrijpt, fluister ik dat alle kindjes nog slapen (nou ja…) en hij dus nog even moet wachten. Van een epic fail gesproken, want daar ontaardt het rustige gezeur plotsklaps in een jammerlijke klaagzang die alle andere huisgenoten dreigt te wekken.
“Daar ontaardt het rustige gezeur plotsklaps in een jammerlijke klaagzang die alle andere huisgenoten dreigt te wekken.”
Snel sluit ik de deur van zijn kamer. Daarna haal ik Theo even uit bed en doe ik twintig opeenvolgende squads. Al sinds zijn geboorte brengt een op- en neergaande beweging hem instant tot rust. Nu ook, hij lost zijn adem met ritmische schokjes en begraaft z’n gezicht diep in m’n rechterschouder. Even overweeg ik deze verstrengeling nooit meer te ontstrengelen, maar ik verlang naar m’n bed. Dus leg ik hem zachtjes opnieuw naast Piep Konijn — zijn hondstrouwe bedpartner.
Hoewel ik vervolgens met moed opnieuw m’n bed induik, zal ik dat sussende ritueel die ochtend nog meerdere keren herhalen. Soms zitten er tien minuten tussen, soms amper dertig seconden. Maar altijd keert het wakkere verlangen van mijn jongste terug. Aan het eind van de reeks zit ik te suffen op een stoel in de buurt van zijn bed, te wachten op het onafwendbare.
Rond 6 uur ben ik het wachten moe en staan we op. Theo kraait hartstochtelijk. Op de gang kun je gelukkig een speld horen vallen. Emma en Lucas hebben weinig van onze tango gemerkt.
In het licht zie ik kleine slotgrachten onder zijn ogen. De nacht heeft weer diep gegraven, maar vergat de boel te dempen. Naar mijn eigen ogen kijk ik ’s ochtends al lang niet meer. Dat is geen goed begin van de dag. En toch. Ondanks het vroege uur voel ik me verrassend uitgeslapen. Misschien omdat ik de dag ervoor al om 21 uur onder de wol lag. Geen slechte strategie in tijden van slaapdeprivatie.
“In het licht zie ik kleine slotgrachten onder zijn ogen. De nacht heeft weer diep gegraven, maar vergat de boel te dempen.”
Theo vergezelt me aan de eettafel. In een recordtempo speelt hij een rijstwafel naar binnen. Terwijl hij zijn prooi verslindt, staart hij me met wijd opengesperde ogen aan. Ook ik hap gulzig een boterham naar binnen. Eentje met choco: wat een geniale ontharding van de vroegte. Theo’s mond staat halfopen. Ik zie natte stukjes rijstwafel samenklitten rond zijn eerste tand.
Hij lacht, ik lach terug. Er schittert iets.
Zo doorstaan we samen het ijle ochtenduur. Buiten is het nog uren donker, binnen voelt het huis nog niet helemaal warm. Maar onze dag? Die is alweer begonnen.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Tijdig in je bed kruipen op eindejaar, wat een zaligheid!”
- Papa-talk: “Niet het aangroeiende afvinklijstje rond ‘goed ouderschap’ bepaalt of je een goede ouder bent. Dat doe je zelf!”
- Papa-talk: “Waar je als jonge ouder nood aan hebt, zet corona steeds weer op de helling”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!