Papa-talk: “Lucas is een echte ‘Baby-Kondo’, een scheef kadertje op zijn kamer moet absoluut recht!”

Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Ik ben een echte sloddervos. Dat was vroeger nog erger dan vandaag. In de 25 jaar vóór ik Emma leerde kennen, besteedde ik uren per dag aan zaken rechtzetten die met een minimum aan orde vermeden hadden kunnen worden. Ik solliciteerde, maar stelde vast dat m’n diploma zoek was geraakt. Ik verloor facturen, waarna er rappels volgden (die ik soms ook kwijtspeelde). Meermaals per dag zocht ik wanhopig naar m’n portefeuille, bril of boekentas, vaak met de deadline van een nakend eerste lesuur of naderende trein die ik absoluut moest halen. Daarnaast haspelde ik kousen door elkaar bij het opplooien (zeg maar oprollen). Meer dan eens wezen geamuseerde vrienden me erop dat ik links een witte kous droeg en rechts een zwarte, bruine of rode. Het leverde me de onsterfelijke bijnaam ‘Mister two socks’ op.

Eén van de grote bezorgheden van m’n toenmalig lief was dat hoge sloddervosgehalte. “Wat als wij ooit samenwonen, in hemelsnaam, hoe moet ik die chaos overleven?” Zo ver kwam het uiteindelijk nooit, al zijn we vandaag nog altijd goede vrienden. Intussen woon ik wél al bijna tien jaar samen met Emma. En — hoera! — tot nu toe is noch zij, noch onze relatie aan mijn sokkencircus of rondslingerende facturen overleden. Al leidt mijn wanorde soms tot hoogoplopende discussies. Want de grote ironie van het verhaal is dat Emma zeer gestructureerd en ordelijk is, soms noem ik haar plagend ‘Mama-Kondo’. Noot: neem dat laatste met een flinke korrel zout. Het is het oordeel van een onverbeterlijke rommelmaker 😊.

“Meermaals per dag zocht ik wanhopig naar m’n portefeuille, bril of boekentas, vaak met de deadline van een nakend eerste lesuur of naderende trein die ik absoluut moest halen.”

En toch blijft het wonderbaarlijk. Want hoe rijm je rommelmaker met ordeschepper? Mijn moeder ergerde zich soms dood, maar vergaf me. Dat is wat moeders doen. Een vroegere huisgenoot ergerde zich ook, maar daar was er nét voldoende huishoudelijke afstand om de boel niet te laten ontploffen. En Emma? Die hoeft me niet alles te vergeven. Ze bewaart ook geen afstand.

Dat het desondanks nog niet ontplofte, danken we aan veel begrip voor elkaars eigenheid, permanente onderhandelingen en een stille persoonlijke revolutie: met de jaren ging ik zelf meer waarde hechten aan een zekere orde in huis. Niet dat alles er piekfijn moet bij liggen, maar je spullen binnen het kwartier terugvinden, heeft zo zijn voordelen. En misschien vind ik opruimen leuker dan elk dag ruziemaken, wie zal het zeggen? Let op, ik ben nog altijd geen ordelijk persoon. Toch zou ik mezelf ook niet langer een wanordelijk persoon noemen.

Met de geboorte van Lucas, kwam de vraag of hij mijn chaotische, dan wel Emma haar praktische karakter zou erven. Gelukkig voor Emma: ‘Mama Kondo’ schonk leven aan een flinke baby-Kondo. Een stukje speelgoed op de eettafel? Moet in de juiste doos voor we ze kunnen dekken. Een puzzelstukje of duploblokje vermist? Moeten we absoluut vinden of de hel breekt los. Ook ligt zijn kamer er piekfijn bij: nooit knuffels of speelgoed op de grond, nooit een scheef kadertje — dat moet recht! — nooit iets in een andere lade dan waarvoor ze oorspronkelijk bedoeld was. Natuurlijk weigert Lucas soms op te ruimen, maar dat neigt meer naar principieel kleuterverzet dan de oprechte overtuiging dat opruimen onnodig is.

“Een stukje speelgoed op de eettafel? Moet in de juiste doos voor we ze kunnen dekken.”

Groot was mijn verbazing toen ik gisteren, na langer dan een kwartier zoeken, m’n autosleutels niet vond. Echt niet. Zoiets overkomt me steeds minder. Nog verbazingwekkender werd het toen Lucas, die de hele zoektocht had geobserveerd, me plots doodleuk naar de vermiste sleutelbos leidde. Ze hingen onderaan het stuur van m’n koersfiets, in de berging. Een plek waar we ze nooit hadden kunnen vinden.

‘Ik heb ze hier verstopt’, lachte hij schalks. Emma en ik keken elkaar ongelovig aan. Van die ‘Baby-Kondo’ is een flinke hoek af.

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Theo gaf om vijf uur ’s morgens het signaal dat hij aan de dag wou beginnen”
• Papa-talk: “Tijdig in je bed kruipen op eindejaar, wat een zaligheid!”
• Papa-talk: “Niet het aangroeiende afvinklijstje rond ‘goed ouderschap’ bepaalt of je een goede ouder bent. Dat doe je zelf!”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!