Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en baby Theo. Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
‘Is dat pindakaas op Theo zijn been?’, vraagt Emma verschrikt. Ze smeerde zelf de boterhammen voor onze picknick in hartje Brussel. Eigenlijk weet ze dus al wat er aan de knikker is. Of in dit geval: aan de knie van onze jongste zoon.
Mijn honger is over. Die van Lucas duidelijk niet. Als een bezetene werkt hij stukjes wortel en tomaat naar binnen. De directe nabijheid van een overlooppamper tast zijn eetlust duidelijk niet aan. Die is altijd al robuust geweest. In de middagpauze op school pikt hij soms kruimels van de grond die andere kinderen daar rondstrooiden. Wat een geluk dat hij goed in het vlees zit, men zou denken dat we hem op water en caloriearme sabbelzakjes grootbrengen.
Als Lucas beseft wat er met Theo aan de hand is, krijgt ook hij terstond een kramp in de onderbuik: ‘Papa, ik moet dringend kaka doen.’
Gelukkig hebben we pampers bij. Ik hou Theo omhoog terwijl Emma de grootste schade beperkt met vochtige doekjes.
Daar zitten we dan, vlak bij Manneken Pis, met onze perfect voorbereide picknick. De keren dat Theo een overlooppamper presteerde, kunnen we bijna op één hand tellen. Misschien wachtte hij een geschikt moment af, of zeg maar: hoogst ongeschikt. We zijn amper 5 minuten aan het eten en er dient zich een ingewikkelde verschoningsoperatie aan.
Gelukkig hebben we pampers bij. Ik hou Theo omhoog terwijl Emma de grootste schade beperkt met vochtige doekjes. Hij spartelt en krijst als een klein zwijntje op de slachtbank. ‘Rustig Theo, je mag straks verder eten’, probeer ik te sussen. Het helpt niet echt. Na enkele minuten is hij verschoond en feliciteren we elkaar voor de al bij al vlekkeloze operatie.
Intussen trekt Lucas aan mijn mouw. ‘Papa het is dringend!’. Op vijf meter van ons staat zo’n plastic bouwvakkerstoilet te walmen in de brandende zon. Er zit niets anders op. Ik neem hem mee naar binnen en vraag om tempo te maken. Maar hij zit op zijn gemak en lijkt weinig zin te hebben om dat ‘gekke huisje’ snel in te ruilen voor wat frisse lucht.
“Op vijf meter van ons staat een plastic bouwvakkerstoilet te walmen in de brandende zon. Er zit niets anders op.”
Als alle sanitaire perikelen achter de rug zijn, zoeken we verder naar Manneken Pis. Want daarvoor waren we naar Brussel gekomen. Het is overal erg druk. Op de Grote Markt wijzen tientallen selfiesticks omhoog. We murwen ons door de massa en houden onze zoons goed vast. Speel ze hier maar eens kwijt. Horror!
‘Kijk eens hoe mooi de huizen zijn’, probeer ik Lucas te enthousiasmeren. ‘Waar is Manneken Pis?’, kaatst hij terug. ‘Op elk dak van elk huis staat er een gouden mannetje, zie je Lucas?’
‘Waar is Manneken Pis?’, herhaalt hij. Ik denk intussen voor de dertigste keer. Behalve een klein plassend mannetje lijkt niets hem echt te interesseren. Vermoedelijk spoort dat met de kaka- en pipi fase waarin hij momenteel zit. ‘Jij bent pipi, papa’ of ‘Jij bent kaka, mama’. De eerste keer is het nog een beetje grappig, na tweehonderd van dergelijke beledigingen haal je de schouders op.
“Jij bent pipi, papa’ of ‘Jij bent kaka, mama’. De eerste keer is het nog een beetje grappig, na tweehonderd van dergelijke beledigingen haal je de schouders op.”
Halverwege een zijstraat van de markt zien we een meute volk samenklonteren. Corona is hier iets uit een ver verleden. ‘Daar is hij, daar is hij!’, orakel ik enthousiast. Lucas ziet helemaal niets, behalve veel heupen en bovenbenen. Ik neem hem in m’n schouders en baan me een weg naar onze nationale trots.
Het laatste stukje legt hij alleen af. Behendig zigzagt hij tussen een Chinees benenbos door. Aan het hek rond het mannetje keert hij zich om en trekt een gekke bek. Flits! Het staat erop.
Op de foto lijkt het bijna alsof Manneken Pis in zijn nek plast. Zoiets vindt hij natuurlijk reuze.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Wat kinderen hebben betekent? Niemand zal het je exact kunnen uitleggen”
- Papa-talk: “Overal sociaal wenselijk gedrag stellen is een schandalige productiefout”
- Papa-talk: “Je spartelt door omdat je je kinderen doodgraag ziet”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!