Papa-talk: “Het is niet makkelijk, het is niet moeilijk. Het is alles tezamen”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Wat heb je nodig om een goede ouder te zijn? Geduld (en dus tijd), gezondheid, een steunend netwerk dat je zorgtaken af en toe overneemt.

Bij ons staan alle vakjes aangevinkt, behalve één: gezondheid. Ik zit helaas (nog?) niet op het punt waar lotgenoot Annick Ruyts zich bevindt. Dat ik vaak slecht slaap, is moeilijk te aanvaarden. In de eerste plaats vanwege de impact op ons gezinsleven.

Als ik werk, mis ik vaak energie voor de kinderen. Als ik niet of minder werk, heb ik die ruimte wél, maar mis ik centen om te leven. Dat constante schipperen tussen onverzoenbare doelstellingen vergt veel (mentale) energie.

Toch doe ik altijd voort, bij gebrek aan alternatief. Omdat je je kinderen graag ziet en het jezelf niet toestaat om op te geven.

Mensen zeggen dat ik gevoelig ben. Klopt helemaal. Die eigenschap helpt me verhalen te schrijven en te connecteren. Met een fris hoofd kan ik de wereld aan. En misschien is net dát het probleem: want die wereld is groot. Zonder filter komt elke indruk binnen, laat elke indruk sporen na, zoals tramsporen in het asfalt waarin onopmerkzame fietsers zich vastrijden.

Ik herken mijn gevoeligheid bij Lucas en wens hem een wereld zonder smartphones, klimaatrampen of geldingsdrang. Ik wens hem een dorpje in de Oostenrijkse Alpen, begin jaren 50. Een paar schapen, een job als schoenenmaker, een lieve Heidi waarmee hij twee dochters grootbrengt.

Een kabbelend, geaard leven zonder grote dilemma’s of onoverzichtelijke uitdagingen.

Waarschijnlijk zou hij vanuit zijn dorp verlangen naar de stad, een plek waar mensen dansen op het ritme van ambitieuze dromen. Want willen we niet altijd wat ons -klaarblijkelijk – ontglipt?

Het Grote Misverstand.

Ik verlang naar een wakkere geest. Lucas en Theo mogen me niet ontglippen. Ik wil hun papa zijn op de meest voorspelbare manier. Helaas, mijn wispelturig slaappatroon gooit soms roet in het eten. Dan ligt de bal even helemaal in het kamp van Emma.

Emma: wat een vrouw, wat een geluk.

Op het trouwfeest van mijn zus, vorig weekend, gloeiden lichtpuntjes. Eerst aarzelend en in verspreide slagorde, daarna vastberaden. Bij elke extra danspas omhelsden ze elkaar inniger.

Na het feest wandelden Emma en ik door een pikzwarte straat. Het was 3.00u ’s nachts en de straatverlichting stond uit. Toch vonden we probleemloos de weg naar ons warme nest, zoals vroeger.

De dagen erop voelde ik me fris, aanwezig, en bovenal: dankbaar. Voor alles wat die lichtpuntjes opnieuw hoop en kleur gaven.

Zo gaat het altijd, veronderstel ik. Hoop en vrees dansen hun onnavolgbare tango. Probeer de richting of het waarom niet te begrijpen. Geef je over.

I can’t go on. I’ll go on, schreef Samuel Beckett. Het is niet makkelijk, het is niet moeilijk. Het is alles tezamen.

Meer columns van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!