Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
We hebben Lucas altijd een broer of zus gewenst. Alleen is maar alleen. Bovendien betekent samen opgroeien leren delen, leren onderhandelen, leren water bij je wijn (melk 😊) te doen. Voor Lucas is Theo een reality check. Als hij een raket wil bouwen en kleine broer een toren – op hetzelfde moment, met hetzelfde materiaal – kondigt zich een bikkelharde broederstrijd aan.
Voor Lucas is Theo een reality check
Gisteren liet ik het even gebeuren. “Papa, Theo pakt alle blokjes”, riep de oudste verontwaardigd. Nochtans had hij ze zélf allemaal in handen, niet van plan om er ook maar één af te staan. De jongste graaide naar de blokjes, maar zonder succes. Vijfjarigen lezen de aanvalspogingen van tweejarigen bijzonder goed. Als je ze laat doen, wint de vijfjarige altijd.
Ergens hoopte ik op een beschaafde oplossing, een glimp van warm broederschap waarbij ze de begeerde buit mooi in twee zouden verdelen. Soms gebeurt dat. Gisteren helaas niet, het escaleerde snel.
Met zijn rechterbeen houdt Lucas kleine broer vakkundig op afstand. “Nee Lucas, neeee!”, brult Theo verontwaardigd. Het maakt geen indruk. Theo zijn geduld raakt op, hij hapt in Lucas’ been. Die trekt verschrikt terug, waarop Theo een blokje te pakken krijgt. Lucas gloeit van woede en haalt uit. Voor ik het goed besef, ligt Theo kansloos tegen het canvas. Zonder blokje.
Ik had moeten ingrijpen. Maar wanneer en hoe doe je dat? Hoe bemiddel je tussen twee koters die éxact hetzelfde willen? En is een confrontatie vermijden altijd goed?
Ik had moeten ingrijpen. Maar is een confrontatie vermijden altijd goed?
Er zijn – denk ik – geen definitieve antwoorden. Elke onderhandeling in hun plaats voeren is geen oplossing. Een ongereguleerd kooigevecht evenmin. “Lucas, zeg sorry tegen je broer”, probeer ik de scherven te lijmen. “Je hebt hem echt pijn gedaan!”. Ze zitten allebei op m’n schoot. Ziedend om het aangedane onrecht.
“Sorry Theo”, klinkt het aarzelend. Lucas’ onderlip treurt, al is het niet duidelijk waarover precies. Om de onafgewerkte raket of om zijn gehavende broer? Theo huilt nog steeds, ik zie een handafdruk op zijn kaak.
“Theo geen pijn doen”, snikt hij plots. Lucas ogen dwalen, ze schieten alle kanten op. Dan stellen ze scherp op Theo. Hij ziet zijn broer weer als broer, als zijn gekke speelkameraad en luidruchtige bondgenoot aan de ontbijttafel. Zijn blik loopt vol berouw. “Sorry Theo”, herhaalt hij. Deze keer is het oprecht.
Zijn blik loopt vol berouw. Hij ziet zijn broer weer als broer. Sorry Theo, herhaalt hij, oprecht deze keer
Theo kantelt zijn hoofd naar hem toe. Er volgt een aai en een derde sorry. We spreken af dat Lucas zijn raket mag bouwen, met hulp van Theo. “Want een raket is een toren met twee motoren aan”, stel ik Theo gerust. “Vroemmmm vroemmm!”, repliceert hij.
Bij de bouw moet ik nog tweemaal onze afspraak herhalen. “Samen bouwen, betekent samen bouwen. Laat Theo ook een blokje zetten.” Lichtjes gekweld laat hij zijn mooie raket in de handen van kleine broer.
Tien minuten later staat de spits op de raket. Die had beslist eleganter kunnen zijn. Maar ze staat er wél. Misschien is het zoals in de politiek: ook daar wint samenwerking zelden een schoonheidsprijs. Maar wat is het alternatief?
Meer columns van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!