Papa-talk: “Een nieuwe job, dat is zoeken naar oplossingen, naar een nieuwe balans tussen werk en privé”

Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Rustdagen

Ik voel me uitgewrongen. Op 1 april startte ik een nieuwe halftijdse job in Brussel. Daarnaast blijf ik freelancen. Of dat was tenminste het plan, want voorlopig loopt die combinatie niet echt vlot. Mijn laatste 4 ‘freelance-dagen’ greep ik noodgedwongen aan als rustdagen. Ik krijg moeilijk zaken op papier. Te vaak beland ik hersendood scrollend in de zetel, met een stuk chocolade in de hand.   

Nochtans bevalt de job me prima: sympathieke mensen, interessante inhoud en nieuwe uitdagingen. Precies de dingen waarnaar ik op zoek was; een weg uit m’n hoofd en een knellende comfortzone. Een kans om mezelf heruit te vinden. Helaas heeft de werktijd in Brussel impact, ook thuis. De kinderen missen me, Theo worstelt met zichzelf. Hij is luid, druk, snel overstuur, soms agressief. Alles wat we vragen glijdt van hem af met de snelheid van een dolgedraaide kermisattractie.

Lucas ergert zich te pletter aan alle drukte, Emma en ik proberen zoveel mogelijk met Theo in gesprek te blijven en zoeken samen met zijn (zorg)juf naar verklaringen. Eén piste is een te snel hoofd voor het aangeboden schoolprogramma. Thuis toont Theo veel interesse in de letters van zijn naam, in het alfabet. Hij begint te tellen, ook in het Spaans en omschrijft zijn lievelingskleur als ‘oudroze’. Met zijn broer kijkt hij dagelijks Karrewiet. Als er iets is wat hij niet helemaal begreep, moeten we terugspoelen.

Mislukken of hulp vragen zijn bijna onverdraaglijke gebeurtenissen. Theo wil alles alleen kunnen. Als een uitdaging of opdracht mogelijks, misschien niet lukt, trekt hij zich terug. Te confronterend. Dat lijkt allemaal sterk op de onrust die Lucas een paar jaar geleden voelde. Ook toen zaten we met de handen in het haar. Ook toen was het heel ‘intens’ thuis. Lucas vuurde een onophoudelijke stroom vragen op ons af. Hij wilde niet meer naar school, echt niet. Hij vrat zijn frustraties weg.

Een beetje zoals ik vandaag doe eigenlijk. In periodes van stress en vermoeidheid ga ik op jacht in de keuken. Iets zoet of zout biedt kortstondig verlichting. Al ervaart onze weegschaal dat anders. Samengevat: het is zoeken. Naar oplossingen, naar rust in Theo’s hoofd en ons huis, naar een nieuwe balans tussen werk en privé.

Soms vraag ik me af hoe die balans 10 jaar geleden lag. Toen klopte ik met meer energie minder uren (zeker als je alle zorguren niet meetelt). Ondanks een zee van tijd was ik toen niet gelukkiger dan vandaag. Want wat doe je met (te) veel tijd? Omgaan met ‘problemen’ die vandaag bijna als fait divers aanvoelen. Een stevig meningsverschil met je lief. De vraag of dat feestje bij die goede vriend er niet te veel aan is. De keuze tussen een lichtschakelaar in gebroken of zuiver wit. Het dilemma of je kinderen wilt.

Oké, die kinderwens is wel degelijk piekermateriaal. Ondanks alles weet ik gelukkig dat dat vroegere ‘probleem’ tot twee mooie, onvergelijkbaar intense uitkomsten leidde. Al was het maar omdat Lucas en Theo’s opvoeding toont wat werkelijk van waarde is. En waarover je niet (meer) hoeft te piekeren.