Papa-talk: “De boom in met al die slaaphandboeken. Er komt een matras naast zijn bed”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

De wereld slaapt, maar wij niet. Rond 03u loop ik voor de vijfde keer Theo’s kamer binnen. Zijn hees gehuil schippert tussen verontwaardiging, verlatingsangst en vermoeidheid. Hier is de grens bereikt, denk ik. Gedaan met die obligate check-ins (troosten en de kamer verlaten). De boom in met al die slaaphandboeken voor peuters. Er komt een matras naast zijn bedje, Emma zal de rest van de nacht bij hem blijven.

Dat samen slapen verloopt moeizaam. Theo constant wakker, Emma ook. Theo bang dat Emma weer zal ‘weglopen’. Emma verzekert hem evenveel keer dat ze blijft. Ze aait over zijn hoofdje, ze sust en wiegt hem, probeert hem daarna telkens opnieuw in zijn bed te leggen. ‘Theo bang zijn’, klinkt het dan.

Dat hij plots in volzinnen sprak, was een eerste teken aan de wand. Dat hij kort daarop over een wolf droomde en uit zijn bed viel, bewees het helemaal: hier komt mijn grote mentale sprong!

En of we dat geweten hebben. Tot nu was Theo een goede slaper. Je legde hem in bed en vijf minuten later sliep hij. Vandaag zijn we al blij als hij überhaupt nog in zijn bed wil. Emma en ik doen beurtelings een avond- en nachtwacht. Wie ’s avonds met hem op de slaap wacht, is vrijgepleit voor de nacht. Wie ’s nachts met hem op de kamer slaapt, heeft de avond vrij.

Het is werkelijk opmerkelijk hoe zo’n mentale sprong plots tot allerlei angsten leidt. Enkele dagen voor de slaapstaking was hij met oma en opa in de Ardennen. Iemand vertelde iets over een wolf (ze bezochten een dierenpark), waarop Theo ontroostbaar begon te huilen. ‘Theo bang zijn van wolf’, bleef hij de rest van de dag herhalen.

We meenden te weten hoe we dit moesten aanpakken. Check-ins werkten goed bij Lucas. Ze boden nabijheid én begrenzing: we zijn in de buurt, maar jij blijft in je bedje. Toen Lucas rond zijn tweede in slaapregressie ging, bleek het een succesrecept. Na één uur gaf hij het op en viel als een blok in slaap.

Niet zo bij Theo: hij gaat onvermoeibaar door. Nacht 1: hevige nachtmerrie, Emma neemt hem uitzonderlijk in bed. Nacht 2: check-ins tussen 01u en 05u. Nacht 3: check-ins tussen 01u en 04 u. Emma beslist op zijn kamer te blijven. Nacht 4: een totale vertrouwensbreuk dreigt, ik leg een matras naast zijn bed. Er volgt een betere nacht voor iedereen.

Dat Theo het plots zó moeilijk kreeg, slaat ons met verstomming. Geen slaaptraining bleek ertegen opgewassen. De oplossing ligt in verbinding, vertrouwen en een nieuwe, positieve relatie creëren met zijn bedje. We knuffelen erop los en hopen dat onze nachtwachten helpen. Ergens is het fijn om zo dicht bij hem te zijn. Het voelt natuurlijker dan elk op een eigen kamer.

Ik las ergens dat gezinnen vroeger in één groot bed sliepen. Aparte kamers kwamen pas later, toen we rijker en de huizen groter werden. Voor wie precies is die welvaart een vooruitgang, vraag ik me dan af. Niet voor jongetjes met angsten.

Misschien kopen we morgen een Super Kingsize bed voor ons vieren. Zou dat werken?

Meer columns van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!