Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
We leven in genderfluïde tijden. Of zo gaat toch het gerucht. Want in ons dorp merk je er weinig van. Hier hoor en zie ik alleen hij en zij, geen tussenvormen.
Ik weet niet of ‘genderfluïde’ de juiste term is. Ik weet zelfs niet wat ik er precies mee uitdruk. Dat gender vandaag een vrijere invulling krijgt, vermoed ik. Minder binair, meer open voor ambiguïteit, twijfel en evolutie.
We leven in genderfluïde tijden, al merk je daar in ons dorp weinig van
Als witte, geprivilegieerde heteroman is schrijven over gender altijd wat tricky. Begrijp ik voldoende waarover het gaat? Heb ik met andere woorden recht van spreken?
Laten we hopen, want Lucas lijkt buiten de klassieke vakjes te vallen. Oké, hij klimt graag in bomen (jongen?) en is gefascineerd door de kosmos (jongen?). Maar evengoed dirkt hij zichzelf op met zelfgemaakte halskettingen en andere juwelen (meisje?). Hij is ook trots op zijn roze pantoffeltjes.
Als gendervakjes al bestaan, doorbreekt hij die ongedwongen en vrij. Een boom beklimmen met je mooiste halsketting aan: zalig! Kirren dat hij (die?) de ‘mooiste vulva’ heeft: check. In zijn hoofd is alles mogelijk, afhankelijk van hoe de wind staat.
Dat is allemaal prima. We spreken thuis heel open over jongens- en meisjeslichamen, over mensen die zich niet altijd thuis voelen in hun lichaam of in bepaalde verwachtingen rond hoe ze zich zouden moeten gedragen.
Als gendervakjes al bestaan, doorbreekt Lucas die ongedwongen
Wat we (voorlopig?) niet doen, is Lucas in roze tutu naar school sturen. Gelukkig vraagt hij dat ook niet. Toch is zoiets minder vergezocht dan je zou denken, net omdat hij zich weinig aantrekt van hokjes. Een tijdje geleden wilde hij bijvoorbeeld met al zijn halskettingen naar school. Ik weet niet waarom, maar we hebben hem zachtjes van dat idee weggeleid.
Misschien duwden we hem toen in een hokje. En misschien weerspiegelt die keuze onnodige bezorgdheid. Hij had verdorie de stoerste prinses van de speelplaats kunnen zijn!
Bovendien is het inconsequent: thuis mag hij doen en dragen wat hij wil. Waarom zou dat op school anders zijn? Waar zijn we precies bang voor? En houden we zo een heleboel enge hokjes niet mee in stand?
Je wilt je kind zo vrij mogelijk laten, maar je wilt het ook beschermen. De maatschappij is wat ze is, alvast in de ogen van veel volwassenen. Er zijn jongens en meisjes, gedraag je ernaar! Nee, dat vind ik niet, helemaal niet zelfs. Maar moet je kind dan echt de barricaden op als het niet helemaal nodig is?
Er zijn jongens en meisjes, gedraag je ernaar! Nee, dat vind ik niet, helemaal niet zelfs
Dat laatste is cruciaal: Lucas voelt zich thuis in meerdere rollen. Hij kiest niet voor één vakje, hij is gewoon een kleurrijke alleseter. Dat maakt een zachte sturing weg van de meest extravagante ideeën oké. Zijn identiteit valt of staat gelukkig niet met een roze tutu.
Voor anderen ligt dat misschien moeilijker. Als je lichamelijk een meisje bent, maar je voelt je in elke vezel een jongen, moeten ouders heel behoedzaam schipperen. Niet in theorie, want deze tijd is genderfluïde. Wel als ze moeten beslissen over de outfit van de dag. Of is dat weer die volwassen overbezorgdheid?
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!