Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Grofgebekte driejarige
“Jij bent een kakkend wrattenzwijn. Je stinkt naar Poetin!” Ook een goeiemorgen, Theo. Waar háált hij dit vandaan, op driejarige leeftijd? Is hij geïnfiltreerd door een tot haatspraak aanzettende parasiet? Fluistert Lucas hem ’s avonds vieze woorden in? Of loopt het mis op de speelplaats?
Dat laatste is onwaarschijnlijk. Ik kan me, met de beste wil van de wereld, niet voorstellen dat kleuters elkaar zo grofgebekt toespreken. Helaas doet onze driejarige dat wél, meermaals per dag. Het lijkt ook alsmaar erger te worden en ons geduld raakt op. Wat te doen?
Soms heb ik zin om een belediging terug te werpen, vooral als hij mij ‘oud vadertje’ noemt. Die oneerbiedige omschrijving vinden zowel Theo als Lucas geniaal. Ik niet. Ik word er chagrijnig van en denk: Jullie lawaaierige, kortpotige knaagdieren, ik zál jullie! Eerlijk? Soms is het meer dan alleen denken. Als ik hun kriebels pak, zeg ik: “Klein ongedierte, kom hier dat ik jullie verdelg!” Dan gieren ze luid, en ik ook. En ooit zal ik weleens gezegd hebben dat ik naar de WC moest, om te kakken. Eén plus één is twee, vermoed ik.
Als hij mij ‘oud vadertje’ noemt, heb ik zin om een belediging terug te werpen.
Kunnen we deze opvoedkundige ramp nog afwenden? We proberen. Ik spreek voortaan algemeen beschaafd Nederlands, ook als we dollen op bed. ‘Wat kietelt dat! Jij kleine deugniet!’ Het lukt niet elke keer, maar kom. Je moet ergens beginnen. Daarnaast is er de hoogbegaafdheidskwestie. Lucas leest een drietal uur per dag in natuurtijdschriften. Daarmee is een deel van zijn kennishonger gestild. Maar Theo heeft die mogelijkheid (nog) niet. Hij puzzelt wel al zeer verbeten. Als alles in elkaar past, zie je een kalmte over hem komen. Cognitieve verzadiging, voor even. Het volstaat echter niet.
Hij is zeer snel verveeld, ook in de klas. Overal ziet hij getallen en letters. En zijn vocabulaire scheert hoge toppen. Nuja…Ik kan me oprecht niet voorstellen dat hij pas binnen twee en een half jaar zal (beginnen) lezen. Dat moet minstens één jaar vroeger, als ik hem nu bezig zie. Niet omdat wij dat willen of hem willen pushen, maar Theo heeft gewoon heel veel vuurballen in zich. Je ziet een enorme drang naar zelfstandigheid en alle bijhorende frustraties.
Theo heeft gewoon heel veel vuurballen in zich
“Mag ik de aardappelen in stukken snijden, papa?” Hij staat klaar met ons scherpste keukenmes. Ik geef hem een kindermesje, maar daarmee lukt het (uiteraard) niet. Hij verwenst de aardappelen en vooral mijn beslissing om hem dat “stom prul-mes” te geven. Tegelijk ziet hij wat grote broer al kan en doet. Met hartstochtelijke wilskracht probeert hij Lucas te kopiëren, wat vaak uitmondt in frustratie. Iedereen die dan dichterbij durft komen is een ‘stinkende Poetin’, of erger.