Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Wat brengt de grote vakantie? Taal- en rekenoefeningen! De eerste dag stort Lucas zich op zijn leerboeken. “Ik moet nog dingen afwerken”, klinkt het formeel.
Hoe bijzonder. Al sinds Pasen verlangt hij naar de zomer. Al sinds Pasen zeurt hij over schooldagen die te lang duren en Middeleeuwse kinderarbeid. “Waarom moeten wij zoveel werken, papa?”
Als het dan eindelijk (eindelijk!) 1 juli wordt, begint hij vlijtig rekensommen te maken aan onze keukentafel. Wat bezielt hem?
Misschien moet hij afkicken, of misschien is rekenen alleen interessant als hobby, niet als een opdracht van de juf? Soms is Lucas een eeuwenoud gesteente met geheime, onleesbare lagen. De buitenste schil verraadt niets over zijn verborgen kern, over zijn voorliefde voor werkblaadjes in juli.
Sinds Pasen verlangt Lucas naar de zomer. Nu het zo ver is, stort hij zich op werkblaadjes
Lucas voelt meer dan wij begrijpen. Alleen ontbreken de woorden hem soms. “Ik maak me zorgen over Coco”, zegt hij plots. Hij weet dat mijn papa kanker heeft, en hij begrijpt wat dat – in het ergste geval – kan betekenen. En daar maakt hij zich dus zorgen over.
“De dokters haalden de kanker weg”, reageer ik. “En wat als het terugkomt?”, vraagt hij. Het bezorgt me rillingen, maar ik probeer rustig te antwoorden. “Ook dan kunnen ze nog veel doen.”
“Kan Coco doodgaan?”, wil hij nog weten. Ik bevestig, maar vertel dat iedereen kan doodgaan. Dat niemand eeuwig blijft leven. “Ik ook niet?” Het gesprek wordt wat ongemakkelijk. Intussen luistert ook Emma mee. Ik voel hoe ze zich klaar maakt om in te grijpen.
“Geen zorgen, Lucas. Met wat geluk word jij honderd jaar. Zoals de papa van Coco en, met wat geluk, Coco zelf. Onze ziekenhuizen hebben goede dokters hoor!”
Plots pikt Theo in: “Is meetje nog altijd dood?” We bevestigen. Zijn even nuchtere als wonderlijke vraag vertedert me. Voor hem is de dood blijkbaar niet onomkeerbaar, wat hem toelaat er zonder zwaarte over te spreken.
Is meetje nog altijd dood? Zijn even nuchtere als wonderlijke vraag vertedert me
Daarna schakelt hij over naar Vladimir Poetin. “Een stoute meneer, ik ga hem pijn doen met mijn bolletjespistool.” Hoeveel wendingen kan een gesprek verdragen?
Ik zie het plastieken schietgeweer voor me. Het ligt bij oma en opa in de speelgoedkast. Aan de andere kant zie ik een van Poetins kernbommen op een intercontinentale raket. Dat stoute Vladimir met andere bolletjes schiet, vertel ik Theo niet.
“Wat als Poetin bij ons oorlog maakt?”, vraagt Lucas. “Dat zal hij nooit doen”, verzeker ik. “Waarom niet?” “Omdat hij bang is van Amerika, Amerika gaat ons altijd helpen.”
’s Avonds kijk ik televisie. Ik zie Joe Biden aarzelend een podium beklimmen. Medewerkers ondersteunen hem. Hij slaagt in zijn missie en spreekt vervolgens de natie toe. Iets over terugvechten na een dreun en het verschil tussen goed en kwaad.
Laten we hopen dat het goede zegeviert, dan hoeft Theo zijn bolletjespistool nooit te gebruiken.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!