Papa-talk: “Ik weet dat mijn vader ziek is, maar voel het nog niet helemaal”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

We voelden al even dat er ‘iets’ scheelde met papa. Lopen en wandelen ging steeds moeizamer. ‘Van de minste inspanning schiet mijn hartslag omhoog’, foeterde hij. Er was ook hardnekkige keelpijn en klokvaste koorts; elke avond om 19.30u steeg zijn temperatuur naar 37.5 graden.

Dokters begrepen het niet. Er volgden weken met veronderstellingen, onderzoeken, vervolgonderzoeken en finaal een PET-scan en punctie van de schildklier.

Het finale verdikt: schildklierkanker. Vreemd genoeg sloeg dat nieuws niet in als een bom. Al vrij snel hield ik rekening met elk mogelijk scenario. Ook kanker hoorde daar bij. Want waarom zou het anderen wel en ons niet overkomen?

Voorlopig creëren Lucas, Theo en mijn werk een zekere afstand. Ik weet dat papa ziek is, maar voel het nog niet helemaal. Ergens lijkt er geen breuk in de tijd te hebben plaatsgevonden. Amper twee maanden geleden fietste hij de Pyreneeën op, vandaag kost de kleinste inspanning energie. Onwerkelijk, bijna.

Het is alsof je uit een vliegtuig stapt dat net 10.000 kilometer vloog. Je lijf bevindt zich in een andere wereld, maar je ziel houdt nog even vast aan de opstapplaats. Daar waar alles vertrouwd kabbelt.

‘We mogen mensen geen valse hoop geven’, vertelde een psychiater tijdens een interview. ‘Maar ook geen valse wanhoop’. Dat is hoe ik hiernaar kijk. De toestand is ernstig, maar niet hopeloos. Ons medisch apparaat brengt dagelijks kleine en grote wonderen voort.

Om die reden laat ik dokter Google met rust. Je verliezen in diagnoses en prognoses is kinderspel. Maar wat doe je vervolgens met alle info? En waar focus je op? Is een gemiddelde genezingskans van pakweg 70% goed of slecht nieuws? Denk je aan de 7 groene lotjes, of de 3 rode?

Morgen wordt papa geopereerd, begin volgende week weten we welk type tumor ze wegsneden. Dan worden ook de behandeling en prognose duidelijk. We zitten dus nog even in het donker.

Dat het verdere verloop voor een groot stuk buiten onze handen ligt, stelt me gerust. Het haalt een soort druk weg. Je kan wachten en je overgeven aan de geneeskunde, maar ook niet meer dan dat. De kaarten zijn al langer geschud, nu is het kwestie om ze verstandig te spelen. En gelukkig: dat doen de artsen voor een groot deel in jouw plaats.

Een moedige vrouw met uitgezaaide borstkanker die ik sprak, zei: ‘Mensen sterven niet meer aan kanker, maar mét kanker. Ik ben palliatief, maar niet terminaal. Misschien heb ik nog 10 of 15 jaar. De vraag is wat ik doe met die tijd.’

De tijd die we kregen betekenisvol benutten, in verbinding met anderen. Dat is onze gedeelde opdracht. Daar ligt onze menselijke kracht. En daar kan geen kanker tegenop.

Nog meer papa-talk:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!