Papa-talk: “Je bent er niet om ‘leuk’ te zijn, ook al zou je dat graag willen”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

“Ik wil jou nooit meer zien”, snikt Theo. “Jij bent mijn beste vriend niet meer.”

“Oké dan”, reageer ik. “Vind je opruimen lastig?” Theo: “Ja, jij bent een stomme papa.”

Als er iets is dat Theo niet zint, haalt hij de botte bijl boven. Dan verwenst hij je vanuit elke gekrenkte vezel in zijn kleuterlijf. Het is aandoenlijk, en voelt soms een beetje kwetsend. Ergens wil je altijd beste maatjes zijn.

Lucas is nog stelliger: “Als jij niet luistert naar mij, luister ik niet meer naar jou.” Zo draait hij onze woorden om, bijvoorbeeld als we eens géén schreeuwerige Disney-liedjes in de auto willen. “Dan ben ik jullie beu. Dan ga ik bij oma en opa wonen.”

“Denk je dat bij oma en opa alles mag, Lucas?”, vraag ik. “Nee, maar zij zijn tenminste niet zo saai als jullie. Ons huis is stom. Ik wil niet meer thuis wonen.”

“Oké dan”, reageer ik. “Zullen we straks de uren van de bus naar oma en opa opzoeken? Ik hoop dat er nog eentje rijdt vanavond.” Emma zit naast me in de auto. Ze gebaart dat ik moet zwijgen.

Maar Lucas dringt aan. “Denk je dat ik dat leuk vind, misschien? Dat we nooit naar liedjes mogen luisteren in de auto?” (Negen op de tien keer spelen we liedjes in de auto). “Je mag kiezen”, zegt hij. “Ofwel zet je NU de liedjes op, ofwel ga ik bij oma en opa wonen.”

Zijn dreigement klinkt griezelig oprecht, hij meent elk woord. “Mama’s en papa’s zijn er niet om hun kinderen altijd hun zin te geven, Lucas”, antwoord ik. “En ook niet om jullie beste vriend te zijn. Als alles altijd mag, zouden we niet goed voor jullie zorgen.”

Theo schiet zijn broer ter hulp: “Je bent echt stom papa, de stomste papa.” Lucas vult aan: “Ik spreek niet meer tegen jou. En dat is jouw eigen schuld, hè!” BAM! Emma heeft gelijk. Dit heeft geen zin. Ik neem me voor om niets meer te zeggen.

Het vervolg van de autorit verloopt in ijzige stilte. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik Lucas diep verontwaardigd naar buiten staren. Wat zou hij denken? ‘Hoe raak ik op die bus?’

Opvoeden vergt koelbloedigheid en een blik op de lange termijn. Hoe ga je om met pijnlijke verwijten en een gebrek aan dankbaarheid? En als hun woorden nu al snijden, wat dan in de pubertijd?

Loslaten, daar komt het altijd op neer. Nu en straks. Meer en meer. Als een trein die vertrekt en waarop je niet langer (altijd) welkom bent. C’est la vie, en trouwens: ook ik zou niet meer met m’n ouders kunnen samenleven. Ook al hielden ze me als eerste vast, ook al zouden ze – nog steeds – hun leven geven om het mijne te redden.

Nee, je bent er niet om ‘leuk’ te zijn, ook al zou je dat graag willen. En ja, het resultaat van opvoeding zie je vooral buitenshuis. Gelukkig maar, prent ik me in. Kinderen die mama of papa té leuk vinden of voor altijd thuis willen blijven wonen? Dat is pas een probleem.

Tekst: Thomas Detombe 

Nog meer papa-talk:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!