Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Lucas verkoopt Theo een welgemikte mep tegen het hoofd. Kleine broer was als een olifant door zijn zorgvuldig uitgestalde dino-verzameling gestormd. En dat was niet de eerste keer die ochtend.
Net voor hij een nieuwe aanval inzet, spring ik tussenbeide. “Elkaar pijn doen is niet de oplossing”, zeg ik streng. Het helpt maar een beetje. In een fractie van een seconde gooit Theo alsnog de laatste rechtopstaande dino omver. Daarna smijt hij ook zichzelf tegen de grond. Onmachtig bonkt hij zijn knalrode hoofd tegen onze koude, stenen vloer.
De twee broers schreeuwen om ter hardst, nog harder dan het onrecht dat hen zopas is aangedaan.
Misschien is het een ouderwetse vraag, maar zouden jongens gemiddeld genomen heviger zijn dan meisjes? Als onze jongens het mannelijke geslacht vertegenwoordigen, is het antwoord altijd ja. Zonder enige twijfel!
Onmachtig bonkt hij zijn hoofd tegen onze koude, stenen vloer
Eerlijk? Na hun eerste levensjaar speelden noch Theo, noch Lucas ooit langer dan tien minuten rustig in een hoekje. Dat is niet onze wens of betrachting, voor alle duidelijkheid. Ze zijn wie ze zijn en we zien ze graag. Toch smachten we geregeld ook naar een beetje rust in huis.
Zoals gisteren bijvoorbeeld. Toen smeet Theo alle boeken uit de boekenkast: frustratie vermoedelijk om God weet wat. Als iets niet loopt zoals hij het wil, gooit hij met dingen. Simpel. En als er niets meer is om mee te gooien, gooit hij zichzelf, waarna er vaak een rondje hoofdbonken volgt.
Iets ‘rustig’ doen staat niet in hun woordenboek. En o, wat zwepen ze elkaar op. In de zetel, in bad (zeg maar zwem-badkamer), op bed en aan de eettafel. Overal moet je beducht zijn voor rondvliegend water, servies, speelgoedauto’s of etensresten.
Een van Theo’s allermooiste boeken, een prijzig cadeau van een vriendin, hangt met haken en ogen aan elkaar. Nu al. We vertellen meermaals dat je zorgdraagt voor materiaal, maar dat is voorlopig een abstract en onzinnig begrip. Waarom zorgdragen als afbreken zoveel leuker is?
Waarom zorgdragen voor materiaal als afbreken zoveel leuker is?
Tijdens een bezoek aan het automuseum in Brussel (aanrader, trouwens!) dreef Lucas zijn kleine broer op volle snelheid naar een glazen deur. Theo liep er keihard tegenaan. Opnieuw drama, tranen en slinkse pogingen tot vergelding. In het tumult voel je omstanders denken: ‘Heeft die vader zijn kinderen wel in de hand?’
Tja, onze jongens… Hun stevige karakter wordt later waarschijnlijk een troef. Aan doorzetting en assertiviteit geen gebrek (van wie hebben ze dat eigenlijk??). En ze kunnen ook heel lief zijn, niet het minst voor elkaar. Maar verdorie, het gaat er soms heftig aan toe in huis.
Toch ben ik reuzetrots op het leven en de kleur die ze brengen. Saai wordt het nooit. Dat is best vermoeiend, maar ook geruststellend. Kinderen temperen lijkt me makkelijker dan kinderen (moeten) aanvuren omdat ze zorgwekkend weinig ondernemen.
Ga dus gerust verder met jullie brokkenparcours, Theo en Lucas. Dat is gezond, denk ik (hoop ik!). En je blijft ook als ouder scherp, want brokken lijmen kost bloed, zweet en tranen.
Meer columns van Thomas:
- Papa-talk: “Zorg dragen voor elkaar is het productiefste wat je in een mensenleven kunt doen”
- Papa-talk: “Theo miste ons op vakantie. Toch was het geen blij weerzien.”
- Papa-talk: “Kiezen voor kinderen: een kwestie van loslaten”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!