Thomas
Papa-talk: “De lift nam hen mee, zonder ons. In een gebouw van 33 verdiepingen betekent dat: paniek!”
Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
En dan plots zijn je kinderen groot. Of toch veel groter dan je dacht. Zoiets merk ik pas goed bij het doorbladeren van foto’s. Ik heb het dan over échte, tastbare beelden die we mooi genoeg vonden om af te printen. Op één van die foto’s zie ik mezelf met een pasgeboren baby op de arm. Ik begrijp het niet. Waar is de tijd gebleven?
Tegenwoordig zie ik onze oudste kruiswoordraadsels invullen. Daarnaast is hij een poseur eerste klas. Getuit mondje, hoofd en poep scheef en onbetamelijk uitdagend in de camera staren. Tot groot jolijt van de jongste die intussen zinnen met vier woorden maakt.
Ik zie een foto van mezelf met een pasgeboren baby op de arm. Waar is de tijd gebleven?
Maandenlang beperkte Theo’s woordenschat zich tot ‘Mama’, ‘Papa’ en ‘Lucaa’ (zonder s). Tot hij de tijd rijp achtte voor een olympische woordensprong. ‘Theo ook buiten speel’, zegt hij nu. Hoe kan iets dat amper bewoog, plots zo versnellen?
‘Je moet me niet onderschatten hoor’, zei Lucas gisteren. Dat doen we waarschijnlijk wel. ’s Morgens staat hij als eerste op en maakt zelfstandig ontbijt: havermoutpap met banaan. Als ik beneden kom, hoef ik er maar melk bij te doen en húp in de oven. Vierjarigen kunnen verdorie al veel.
Dat we hem niet moeten onderschatten, bleek ook in de paasvakantie. We sliepen enkele nachten in de Europatoren: het hoogste gebouw van Oostende. Vanop het balkon van ons appartement kijk je 80 meter recht naar beneden. Prachtig, maar ook gevaarlijk. Kinderen wakker? Raam naar het balkon blijft dicht!
En toch stond ons hart op dag twee stil.
We gingen naar het strand. Lucas en Theo hadden grote haast daarbij: sneller dan wij konden volgen, doken ze in de lift. Ik manoeuvreerde de buggy door de deur van ons appartement, Emma knoopte haar schoenen. Twee seconden lang had niemand een arm of been op overschot. Het was voldoende. De liftdeuren schoven onherroepelijk dicht. Zij zaten erin, wij niet.
De liftdeur schoof onherroepelijk dicht. Zij zaten erin, wij niet
Theo was de laatste die we hoorden. Zijn gejammer zonk pijlsnel weg. In een adrenalinevlaag stormde ik honderd trappen af. Een bij voorbaat gedoemde reddingspoging want de lift daalde veel sneller dan ik. Intussen duwde Emma honderdmaal op de liftknop: kom terug, kom alsjeblieft snel terug!
In een gebouw met 33 verdiepingen weet je niet waar of hoe je kinderen de lift zullen verlaten. Of wie hen zal opwachten. Je prent jezelf in dat er mensen zullen zijn die helpen. Dat Lucas hen zal vertellen op welke verdieping mama en papa (hopelijk) wachten. Terzelfdertijd ben je dodelijk bezorgd. Blijven ze kalm? Zorgt Lucas voor Theo? Dit gebouw is té groot om je kinderen te verliezen…
Na enkele minuten paniek horen we de stem van Lucas. Zou het? De liftdeur opent zich, en daar zijn ze. Oef! Twee tieners onderschepten hen op het vijfde, samen keerden ze terug naar de 27ste verdieping. ‘Ik heb gewoon gezegd waar ons appartement was’, legt Lucas uit. Hij vertelt het bijna verveeld, alsof dat heen en weer liften maar een saaie boel is. Van Theo’s gejammer is ook geen sprake meer. Met grote broer erbij is dat misschien ook niet nodig.
Na enkele minuten paniek horen we de stem van Lucas. Zou het?
Het liftavontuur was zonder twijfel dé spannendste gebeurtenis van de hele vakantie. De vraag is alleen: voor wie? Jazeker, ze worden groot. En nee hoor: onderschat hen maar niet.
Meer columns van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!