Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Zondagnamiddag. Ik ben alleen thuis met Theo. Om half een begint hij aan zijn middagdutje. Ik ruim op, zet een pot thee en nestel me in de zetel met een boek. Buiten sneeuwt het lichtjes.
Het vooruitzicht van wat leestijd doet me goed. Maar heel ver in mijn boek raak ik niet. Na een uur hoor ik Theo, veel te vroeg. Ik vloek. Bij oma en opa slaapt hij makkelijk twee, soms drie uur over de middag. Thuis beperkt hij zich steeds vaker tot een karige 60 minuten. Waarom buitenshuis beter slapen, Theo? Ik snap het niet.
“Waarom slaap je beter bij oma en opa, Theo?”
Hij klinkt humeurig. Geen wonder. Hoe ben je zelf als je niet uitgeslapen bent? Ik neem hem op de arm en wieg zachtjes. Eerst legt hij z’n hoofd op m’n schouder, daarna volgt een warme kaak tegen kaak. Ik voel hem wegzinken. Ook mijn gedachten dwalen af naar het boek dat beneden wacht.
Op mijn tippen sluip ik naar de slaapkamerdeur, heel zachtjes sluit ik ze. Geruisloze seconden gaan voorbij. Ik sta op het punt om héél voorzichtig onze krakende trap af te dalen tot…Mweiih! Mweiiiiiiiih!! Mweiiiiiiiih!!!!
Lap, het heeft niet gewerkt. En het zal ook niet meer werken. Want zo goed ken ik hem al intussen: een kerel met een sterke wil. Dus krijg ik de rest van de namiddag gezelschap van een aanhankelijk en licht ontvlambaar peutertje. Snel verdrietig zonder te begrijpen waarom, even lijflijk als in zijn jonge maanden, doorslaan in een Franse colère voor het minste. Theo toch…
“De rest van de namiddag krijg ik gezelschap van een licht ontvlambaar peutertje”
We maken er het beste van. Ik leg me languit in de zetel en kondig aan dat ik een beetje ga ‘rusten’. Voor hem hét signaal om aan te vallen. Hij beklimt me en duikt in het gat tussen mijn hoofd en het grote, rechtopstaande kussen. Voor mij hét signaal om in zijn nek te bijten. Net hard genoeg om zijn hele lijfje te laten schudden van het lachen.
Hij bevrijdt zichzelf en klauwt in mijn gezicht. Daarbij maakt hij oerwoudgeluiden die ik nooit eerder hoorde. Het is grappig en pijnlijk tegelijk. Wat heeft dat kereltje kracht in zijn handen!
‘Nu hoofdje even neerleggen’, zeg ik. Vijf seconden lang doet hij wat ik vraag en voel ik hoe 12 kilogram peuter zich overgeeft aan 70 kilogram papa. Dichter dan dit kom ik bij niemand, Emma uitgezonderd.
“Het lijflijke contact met Lucas en Theo laadt me altijd weer op. Voor even”
Dat lijflijke contact met Lucas en Theo laadt me altijd weer op. Het versterkt de positieve vibe als ik me goed voel, het breekt (even) de negatieve spiraal als ik me slecht voel. Zoals vandaag. Want ondanks onze unieke tijd samen (die niet meer terugkomt), en ondanks al het moois dat nog wacht, knaagt er een zwart gevoel dat ik maar al te goed (her)ken.
Ik zou willen dat het weggaat. Ik zou willen dat mijn zonen het perfecte tegengif zijn. Ik zou willen dat die vijf seconden fysieke versmelting vijf dagen mochten duren. Want verdorie: ze brengen licht in het donker.
Meer columns van Thomas:
- Papa-talk: “Lucas is sociaal-emotioneel te jong om een klas over te slaan. Maar blijven zitten is ook moeilijk.”
- Papa-talk: “Bij irritatie werkt knuffelen altijd, tegen je gevoel of slechte humeur in”
- Papa-talk: “Ik word eindelijk de papa die ik wilde zijn.”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!