Papa-talk: “Kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong hebben óók begeleiding nodig”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

‘Cognitief is Lucas klaar voor het eerste leerjaar’, vertelt juf Eef ons. ‘Hij verwierf alle nodige vaardigheden om te beginnen lezen, schrijven en rekenen.’ Tweewekelijks begeleidt ze hem in een leergroepje voor hoogbegaafde kleuters. Met het einde van de tweede kleuterklas in zicht, bracht ze zijn leerniveau in kaart.

We weten al een tijd dat Lucas zijn hoofdje ‘sneller’ werkt (zo kaderen we het naar hem). Toch komt haar inschatting binnen. Lucas maakte vriendjes in de tweede kleuterklas, hij gaat naar verjaardagsfeestjes en amuseert zich in de klas. Het duurde een tijd voor hij zijn plek vond, maar nu voelt hij zich goed. Of zo lijkt het toch. Mogen we hem dan laten springen?

Anderzijds overvalt hij ons na school met duizend en één vragen. Is drie minder dan de helft van zeven? Hoe werkt de afvoerbuis van de wc? Hebben alle zonnestelsels één zon? Je kunt het zo gek niet bedenken, of hij wil het weten. Al sinds de paasvakantie tankt Lucas thuis bij wat hij in de klas mist. Aan een tempo en intensiteit die ons geregeld naar adem doet happen.  

De vraag blijft dus: moet hij springen? 

Volgende week zitten we samen met de school en zijn speciale juf Eef. Alle pro’s en contra’s zullen zorgvuldig worden afgewogen. Iedereen is hartverwarmend oprecht betrokken. En toch… Wat je ook kiest, ergens zal hij altijd op zijn honger blijven: ofwel sociaal, ofwel inhoudelijk.

Ik ben trots op Lucas’ nieuwsgierigheid, denkvermogen en emotionele gevoeligheid. Ook al heeft hij gewoon geluk daarmee: je bent wie je bent. Maar behalve trots voel ik ook bezorgdheid. Hoe moeten we dit aanpakken? Van mensen met oudere hoogbegaafde kinderen hoor ik dat het nooit echt makkelijk wordt. Gedragsproblemen, conflicten met de juf, het confronterende gevoel dat je ‘anders’ bent dan leeftijdsgenoten. Hoe ouder je kind, hoe complexer de uitdaging: dat hoor je vaak.

Onderwijs focust in de eerste plaats op kinderen die moeilijk meekunnen. Veel begrip daarvoor. Aan de andere kant hebben kinderen met een ontwikkelingsvoorsprong óók een aangepast traject nodig. En begeleiding! Zonder meer aanbieden, is niet genoeg. Elk kind verdient houvast, iemand die uitlegt hoe iets werkt en verzekert dat fouten maken oké is.  

Ik wens Lucas liefdevolle coaches toe, mensen die geduldig zijn vragenstorm doorstaan. Mensen die in hem geloven, zonder te verwachten dat hij meteen alles kan, weet of wil. Elk kind vindt rekenen soms saai, of het nu moeilijke of makkelijker sommen zijn. Tussen aankunnen en aanvoelen wat je nodig hebt, zit vaak een verschil. 

Dat laatste merken we ook thuis. ‘Ik wil niet dammen!’, schreeuwde hij onlangs. ‘Wat wil je dan wél?’, vraag ik? ‘Spelen met Theo.’ Dat ‘spelen’ lijkt verdacht veel op aanvallen, pijn doen, opjutten. Duidelijk vanuit een grote onrust, vanuit een ‘gat’ dat dringend gevuld moet worden. Dus verplicht ik hem toch. 

En kijk, amper tien minuten later is hij een andere jongen. Zijn ogen verzachten, zijn buik ademt in een rustige stroom. ‘Ik kan al goed dammen hé?’, polst hij aan het eind. ‘Heel goed’, antwoord ik. ‘Morgen opnieuw.’

Meer columns van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!