Papa-talk: “Onze zoon Theo, de onverschrokkene”

Thomas Detombe (35) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (3) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Gisteren klom Theo – iets ouder dan een jaar – ongemerkt op een stoel om bij m’n zonnebril te komen. Niet veel later overhandigde hij me met luide kreten de overblijfselen ervan, apetrots. Alsof hij net eigenhandig een levensgevaarlijk monster vermorzeld had.

Deze ochtend stak er een vaatwasblokje in zijn mond. Er was al een hoekje van afgekauwd. Opnieuw die kreten, schuimbekkend deze keer. Paniek, snel bellen naar het antigifcentrum! Het advies luidde: laat hem iets vettigs eten. Zijn allereerste boterham met choco was een feit. Voor elk veroverd vaatwasblokje krijg je iets lekkers, jongen. Pedagogisch kun je zoiets niet noemen.

“Deze ochtend stak er een vaatwasblokje in Theo’s mond. Schuimbekkende kreten. Snel bellen naar het antigifcentrum!”

Bij de geboorte van Theo hoopten we vurig op een ventje met een mild, rustig karakter. Een door diepzinnige reflecties bezielde zenmeester die zijn intense oudere broer tot kalmte inspireert, zoiets. Iemand die onthecht observeert hoe Lucas onze woonkamer tijdens een van zijn emo-buien tot schroot herleidt.*

‘Wat doe je nu, lieve broer van me?’, zou hij dan zeggen, met een sereniteit die onze oudste instant van zijn donderwolk bliksemt.

Helaas, pindakaas, het liep anders. Tijdens zijn eerste levensmaanden leek hij nochtans effectief die geboren observator te zijn, volstrekt allergisch aan woeste gebaren of klankschalen. Zo rustig zelfs dat ik me soms zorgen maakte: zou hij wel op kunnen tegen zijn oudere broer?

Maar na een aarzelende start kwam Theo erdoor. En hoe! Vermoedelijk zit ook Lucas daar voor iets tussen. Als je honderd keer op je kop krijgt omdat je net dát duploblokje wilt waarop ook je broer zijn zinnen zette, welnu, dan komt er een moment dat je de rug recht en terugvecht.

Het begon met een aanval op de bil. Die keuze begrijp ik enigszins. Lucas heeft twee welgevormde, sappige billetjes, die voor Theo perfect binnen tandbereik liggen. Ze zijn een zichtbaar en o zo verleidelijk doelwit. Ik zat erbij toen het gebeurde, maar kon niets doen.

“Lucas heeft twee welgevormde, sappige billetjes, die voor Theo perfect binnen tandbereik liggen.”

Alles draaide – alweer- om een zoveelste territoriumstrijd. Iets met een T-rex die ze allebei wilden, op precies hetzelfde moment. Lucas rukte het beest uit Theo zijn handen. Dat deed pijn. Nog voor ik iets kon zeggen, plooide Theo, duidelijk gefrustreerd, naar voren en hapte in het bovenbeen van grote broer.

‘Ik zal je eens leren hoe een T-rex zijn tanden toont’, dacht hij misschien. Lucas was in shock. Hij verstarde, liep bloedrood aan en kon niets doen of uitbrengen. Na enkele ijzig stille seconden, volgde alsnog het luchtalarm: een bombardement van tranen en verwijten in de richting van zijn allerkleinste kwelduivel.

Een week later zag je nog steeds twee rode puntjes op Lucas zijn been. Auw…

Sinds dat voorval verschoof de machtsbalans en weten we: Theo laat niet (meer) met zich sollen. Onverstoorbaar en met alle mogelijke middelen worstelt hij zich een weg naar zijn doel. Een zonnebril, vaatwasblokje, boterham of de bil van zijn broer: niets is onbereikbaar, alles is mogelijk.

“Sinds de beet in de bil weten we: Theo laat niet (meer) met zich sollen.”

Het lawaai waarmee hij elke nieuwe oorlog naar zijn hand zet, is oorverdovend. Soms word ik er gek van. Hij schreeuwt en schreeuwt en schreeuwt tot hij krijgt wat hij wil. Alleen is het vaak onduidelijk wát hij precies wil, dus gaat het geschreeuw maar door.

Waar is die bedachtzame Theo gebleven? En ook: is dit een voorbijgaande fase of de geboorte van een nieuw soort peuter-T-rex, stembanden en melktanden op scherp?
De zenmeester in ons bidt wanhopig voor scenario nummer 1.

(*Noot: Onze woonkamer is nog nooit echt ‘tot schroot’ herleid. Neem die zin met een korreltje zout😊)

MEER COLUMNS VAN THOMAS:

• Papa-talk: “Ik bewonder gezinnen die een verre reis maken, maar voor ons zijn de West-Vlaamse polders prima!”
• Papa-talk: “Waarom wil je niet naar school? ‘Het is daar zo saai, papa.’”
• Papa-talk: “Papa-wolf is sneller moe dan zijn ‘prooien’. Nog een paar jaar en mijn rijk is uit.”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!