Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Wat betekent het om vandaag ouder te zijn? Is opvoeding alleen jouw verantwoordelijkheid? Hoe ga je om met de druk om een veilig gehechte, kritisch ingestelde en zelfstandige mens af te leveren? Staat modern ouderschap zelfontplooiing in de weg, of net niet? En waarom proberen jonge ouders zo veel balletjes tegelijk in de lucht te houden? Mezelf incluis.
Vorige week probeerde ik enkele van die vragen te beantwoorden in een opiniestuk voor De Standaard. Mijn conclusie was dat ouderlijke zelfredzaamheid zowel een maatschappelijk gebod als een illusie is. En dat je, bovenop je rol als ouder, vaak moet blijven presteren op tal van domeinen. Al was het maar om geld in het laatje te brengen.
Hoe ga je om met de druk om een veilig gehechte, kritisch ingestelde en zelfstandige mens af te leveren?
‘Je moet tegenwoordig moederen alsof je geen werk hebt, en werken alsof je geen kind hebt’, vatte onderzoekster en blogster Noëmie Willemen samen in De Morgen.
Wie weigert in die prestatielogica mee te stappen, heeft nood aan een flinke portie geluk. Bijvoorbeeld onder de vorm van centen, een sterk netwerk of de mogelijkheid om deeltijds te werken aan een haalbare vergoeding. En, het grootste geluk van allemaal: gezonde kinderen.
Zelf reken ik mezelf tot de gelukkigen die kunnen steunen op een netwerk, een goed functionerende crèche en een voldoende betaalde deeltijdse job. Niet dat we veel geld over hebben, maar bij het opvoeden van onze zonen voelt extra tijd waardevoller dan een extra uitstap.
De reacties op mijn betoog waren vaak vernietigend. Zag ik mijn kinderen wel graag? Had ik überhaupt aan kinderen moeten beginnen? En verwachtte ik dan van anderen of de staat dat ze me alles uit handen zouden nemen, verwende stakker die ik was? Arme zonen! Hopelijk hebben ze nog een moeder ook.
Heel bijzonder. Het illustreert, denk ik, hoe extreem gevoelig een thema als ouderschap ligt. Durf jezelf of de maatschappelijke context vooral niet in vraag te stellen, men hakt je hoofd er zonder pardon af.
De vele aanvallen op mijn betoog illustreren hoe extreem gevoelig het thema ouderschap ligt.
Wie harder ploetert (of ooit ploeterde) dan jou, vindt in een betoog vóór meer steun en verbondenheid al snel een vrijbrief om ten aanval te trekken. Ik heb die klus toch ook geklaard? Waar zeurt die vader in hemelsnaam over?
Misschien is net dat het probleem. Vanuit mijn, toegegeven, geprivilegieerde positie heb ik inderdaad de ruimte om na te denken over wat er maatschappelijk scheef zit. In een minder gunstige situatie was dat een ander verhaal. Misschien maakt het mijn boodschap minder sterk of ongeloofwaardig. Maar wat als alleen de zwaarste zwoegers mogen zeuren? Hebben zij überhaupt de ruimte om dat te doen?
Hoe je het ook draait of keert: in verhalen rond ouderschap zetten vaak kansrijke ouders de toon. De helikopterouders die alles tegelijk voor elkaar proberen te krijgen en dat – met wisselend succes – ook kúnnen doen omdat ze geen nachtshiften moeten draaien of in een krot wonen.
In verhalen rond ouderschap zetten kansrijke ouders de toon.
Voor alle duidelijkheid: helikopteren is niet makkelijk. Je probeert krampachtig het beste te doen voor je kinderen vanuit een aangroeiende berg opvoedingskennis. Je wilt hen geen enkele kans ontnemen, en hen al zeker geen schade berokkenen. Die eerste 1000 dagen, weet je wel. Parallel daaraan speel je ook nog de rol van partner, werknemer, vriend, et cetera. En om alles nóg wat spannender te maken, vertellen we onszelf dat we moeten uitblinken in al die rollen tegelijk.
Maar wat als je geen helikopterouder kunt zijn? Wat als je de alleenstaande, slechtbetaalde huishoudhulp bent die elders de afwas doet zodat men in dat gezin betere helikopterouders kan zijn?
Ja, ouderschap is een uitdaging. Voor iedereen. Maar de hardste ploeteraars blijven (jammer genoeg en) onhoorbaar.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Het voordeel van een langere verlofperiode? Je ziet plots kleine dingen van grote schoonheid.”
- Papa-talk: “Wat gebeurt er als je doodgaat papa?”
- Papa-talk: “Ooit zullen ook Theo en Lucas me betrappen op mijn gulzige snoepbuien”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!