Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“Wat is die bobbel in je broek?”, vraagt Lucas. Theo puzzelt onverstoorbaar verder. “Papa! Theo heeft weer een bobbel in zijn broek!”
Ik vraag Theo vanuit de keuken of hij in zijn broek deed. “Nee”, antwoordt hij geïrriteerd. “Jawel, ik zie het!”, zegt Lucas. “Het valt er bijna uit, papa. Snel!”
Enkele minuten later was ik een vies bruin broekje uit. Het dertigste? Vijftigste? Honderdste? Geen idee. We zijn gestopt met tellen.
‘Papa! Theo heeft een bobbel in zijn broek!’
Midden augustus begon voor hem de beruchte potjestraining. Nu ja, berucht. Lucas was een snelle, voorbeeldige leerling. Dus zou het bij Theo ook snel beklonken zijn.
Mein lieber Gott, wat hebben we ons vergist.
Nochtans waren alle voortekenen gunstig. Na zijn middagdut was Theo steeds vaker droog. Hij maakte geregeld zelf aanstalten om op het potje te zitten. Dan is de tijd toch rijp? Even doorbijten en we zouden van die pampers af zijn. Dat was het idee.
Bijna anderhalve maand later draait onze wasmachine overuren. Theo is een taaiere klant dan zijn broer. Onze hulp-, waarderings- en beloningssystemen lijken uitgeput.
‘Onze hulp-, waarderings- en beloningssystemen lijken uitgeput’
Positief bekrachtigen: geen resultaat. Stickers kleven: een beetje interesse, maar weinig resultaat. Wafels bakken: ik ga voor jou uitzonderlijk op het potje, maar daarna doe ik opnieuw mijn zin.
Wat we ook ondernemen, de vooruitgang is beperkt en vaak slechts tijdelijk. Aan grote broer ligt dat alvast niet, want die coacht lustig mee. Zeker als er een wafel op het spel staat. 😊
Eerst denk je dat je het geen week zult volhouden. Dan zie je progressie waar er geen is. Vervolgens ruzie je met je partner over wie de boel moet opkuisen. Tot slot voer je gedachteloos uit wat nodig is: “Stap maar uit je broekje, Theo. Oh amai, dat is een flinke.” Broekje spoelen, poep afvegen en hup, je bent weer even safe.
Ergens begrijp ik hem wel. Waarom zou je op dat potje gaan midden in een puzzel, stoeipartij of lekkere maaltijd? Er zijn leukere dingen en bovendien: mama en papa lossen het altijd op. Laat dus maar lopen.
‘Broekje spoelen, poep afvegen en hup, je bent weer even safe’
‘Theo wil niet op potje’, zegt hij vaak. Soms dwingen we hem toch, maar dat voedt zijn afkeer alleen maar. Dus schipperen we tussen consequent aanbieden en vermijden dat zijn potje een soort kwelduivel wordt. Een pijnbank waar je verplicht moet loslaten.
Loslaten kan hij nochtans als de beste, in elke hoek van ons huis. Met een beetje geluk merk je het in zijn houding en blik. Als ‘het’ moment nadert, zoekt hij houvast zoals een stretchende jogger dat doet. Hij grijpt het tv-meubel en kantelt zijn bekken lichtjes.
Op hetzelfde moment verliest zijn blik een tikkeltje glans. Met waterige ogen maakt hij contact met iets hogers. Verre voorvaderen? Kosmische straling? Een stem die hem opdraagt om zeker niet te stoppen met zijn actuele activiteit? We weten het niet, maar het ziet er bijna goddelijk uit.
‘Theo godverdomme’, schreeuwt Emma als ze hem het zoveelste metafysische mysterie ziet ontrafelen. ‘Hoe vaak nog moeten we je nog zeggen dat…’
Theo grijnst. Hij weet duidelijk meer dan wij.
Meer columns van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!