Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“Wat is een chagrijnige uil?”, vraagt hij. Ik zoek een synoniem op kindermaat, maar vind er geen. “Het wil zeggen dat je kortaf en slechtgezind bent, met het verkeerde been uit bed stapt.” Dat verkeerde been roept natuurlijk nieuwe vragen op. Bestaan er dan juiste en verkeerde benen? Lucas kijkt naar zijn de toppen van zijn tenen. Eerst links, dan rechts. Je hoort hem denken.
We filosoferen nog enkele minuten door. Tot hij ‘chagrijn’ ongeveer begrijpt. Dit zijn de gesprekken waarnaar ik altijd heb uitgekeken. Betekenis zoeken en vinden in woorden en elkaars hoogstpersoonlijke lezing van de realiteit. Elkaar scherp houden.
We filosoferen samen nog even door. Dit zijn de gesprekken waarnaar ik altijd heb uitgekeken.
Diezelfde ochtend wandel ik met Theo op de arm op een luidruchtige speelplaats. Zijn ‘moekes’ verwachten hem in het gebouw aan de overkant. Een roedel schoolkinderen omsingelt ons. Het doet Theo trappelen in mijn buik. Even gooit hij zich voorover, lijkt hij zich in de jungle te willen storten. Dan verandert hij van idee, kijkt me staalblauw in de ogen en zegt: “Papa”.
“Spannend hé”, antwoord ik. Opnieuw twee zachte kinderogen, vlakbij.
Het voordeel van een iets langere verlofperiode? Je ziet plots kleine dingen van grote schoonheid. Dingen waaraan je tot dan toe vaak gedachteloos voorbijging. Hoe onze zonen elkaar steeds meer vinden in warm – soms witheet woedend – broederschap. Hoe zonlicht verkruimelt in roestkleurig gebladerte. Hoe spreeuwen wolkenformaties klieven: zwermend zwart op langzaam opwellend wit.
Schoonheid. Wie goed oplet, merkt ze overal op, elke dag, gewoon om de hoek of zelfs recht voor jou. Wat ben ik blij met de tijd om nog eens aandachtig te kijken.
Geluk als le joi de vivre, simpelweg. Het verhevigde besef dat je vandaag alweer bestaat en daar dankbaar voor kunt zijn. Want evengoed was je nooit geboren, zwom je net iets langzamer dan het kikkervisje naast je. Of zwom je 120 jaar te vroeg en eindigde alles in een loopgraaf.
Geluk als le joi de vivre. Het verhevigde besef dat je vandaag alweer bestaat en daar dankbaar voor kunt zijn.
Die sensitieve blik wil ik meenemen als ik opnieuw begin te werken. Misschien werpt het een dam op tegen nieuwe depressieve gevoelens en twijfels. Al is het niet zozeer de vraag of die donkere kant van mezelf terugkomt, maar wat ik zal doen als die terugkomt.
Ik neem mezelf voor om dan nog eens naar de spreeuwen te kijken, naar de ontwapende broosheid van mijn kinderen. In hun ogen besta ik hoe dan ook. Ben ik mooier en moediger dan ik soms zelf denk. En ben ik onmisbaar: als papa, pamperververser en boze wolf die de biggetjes aanvalt.
In hun ogen besta ik hoe dan ook. Ben ik mooier en moediger dan ik soms zelf denk.
’s Avonds kruip ik na het voorleesverhaaltje nog even bij Lucas in bed. Ik vraag eerst of dat mag. Hij glundert, alsof hij er al weken op wacht. Veel wordt er niet meer gezegd, het is al laat en ons verhaal loopt ten einde. Ik voel zijn kleine warme lijfje tegen me aan en sluit de ogen.
Plots zegt hij, uit het niets: “stinkdier!”. Ik schiet onhoudbaar in de lach, waarop hij grinnikend herhaalt: “STINKDIER!”.
“Je bent zélf een stinkdier!”, antwoord ik uiteindelijk. Niet echt wat ik wilde zeggen, maar kom. “Ik zie je ook graag papa”, besluit hij. Seconden later vallen zijn ogen dicht.
MEER COLUMNS VAN THOMAS:
- Papa-talk: “Wat gebeurt er als je doodgaat papa?”
- Papa-talk: “Ooit zullen ook Theo en Lucas me betrappen op mijn gulzige snoepbuien”
- Papa-talk: “Jonge ouders vandaag zijn bekwaam in drie dingen: geven, geven, geven. Er wordt zoveel verwacht.”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!