Thomas
Papa-talk: “Misschien hoopt Lucas dat er weinig zal veranderen. We houden de waarheid nog even voor ons.”
Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Lucas heeft nood aan een sprong naar het eerste leerjaar. Het is niet langer een kwestie van ‘of’ maar van ‘wanneer’.
In de zomer puzzelde hij met 250 stukken, namen we hem mee naar musea en vertelden we over zwaartekracht en zwarte gaten heel ver weg. Van die dingen smult hij.
Onlangs schreef hij zijn eerste verhaal. Over een kleine zeehond die zijn familie kwijt is. In fonetisch schrift beschrijft hij de zoektocht van het jong. Daarbij pent hij woorden als ‘familie’, ‘verloren’ en ‘vinden’.
Dat Lucas springt naar het eerste leerjaar is niet langer een kwestie van ‘of’ maar van ‘wanneer’
Aan de kassa berekent hij dat 3 eentje minder is dan de helft van 8. We stimuleren dat niet, maar gaan wel in op vragen als hij die heeft. Tegenhouden lukt toch niet.
Helaas brengt de derde kleuterklas lang niet altijd de uitdaging waarnaar hij verlangt. Oké, er zijn puzzels en lego. Maar die hebben we thuis ook. Bovendien zijn ze thuis vaak moeilijker. En dus: interessanter.
De laatste keer dat hij écht in zijn hart liet kijken, vertelde hij dat school ‘saai’ is. Dat was vóór hij een pleaser werd en sociaal wenselijke antwoorden begon te geven. Sindsdien houdt hij zich meer op de vlakte. Over klasgenootjes praat hij geregeld, over wat ze leren op school bijna nooit.
Ik vrees dat de ‘taakjes’ en ‘moetjes’ in de klas aanvoelen als bezigheidstherapie. ‘Oké, ik doe het wel even, maar alleen omdat jij het vraagt en omdat de anderen het óók doen. Niet omdat dit leuk of spannend is.’
Over klasgenootjes vertelt hij, over wat ze leren op school bijna nooit
Eind vorig schooljaar geloofden we nog in een aangepast curriculum in de derde kleuterklas. Vandaag beseffen we hoe onbereikbaar ver zo’n traject van het standaardaanbod ligt. Ofwel zetten ze iemand naast Lucas die hem twee uur per dag uitdaagt met woordpuzzels cijfers en de evolutieleer. Ofwel maakt hij nú een sprong naar het eerste.
Optie één is – begrijpelijk – onhaalbaar, hoe hard de school ook probeert. Optie twee dan maar, al is ook die niet zaligmakend. Een sprong biedt tijdelijk extra leeraanbod, maar daarna stelt de uitdaging zich opnieuw. Een snel hoofdje blijft altijd hongerig.
Op zijn huidige school heeft springen voorlopig geen zin. Op dit moment kunnen ze meer voor hem doen in de derde kleuterklas dan in het eerste leerjaar. We begrijpen de logica erachter, alleen brengt het een oplossing niet dichterbij. We triggeren hem zo veel mogelijk, maar zowel wij als hij voelen de nood aan een structureel antwoord.
‘Waar zou je het allerliefste zitten, Lucas, als je écht mocht kiezen?’, vroeg Emma. ‘In het eerste leerjaar’, antwoordde hij. ‘Want daar leer ik lezen en schrijven’.
Straf dat hij dat zegt. Want in de derde kleuterklas heeft hij veel vriendjes. Het is een prachtige, hechte groep waar Lucas zijn entertainende rol heeft. En toch wil hij weg.
Lucas: Ik wil leren lezen en schrijven
Misschien hoopt of denkt hij dat er weinig zal veranderen. Dat hij zijn klasgenoten nog dagelijks zal zien en slechts af en toe aansluit bij een hogere klas.
Wat hij niet weet, is dat we hem vermoedelijk laten springen in een andere school. Omdat de puzzel daar makkelijker te leggen is.
Maar die waarheid houden we nog even voor ons…
Nog meer verhalen van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!