Thomas Detombe (34) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Over wat het jonge vaderschap met hem en zijn gevoelsleven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Zonder batterij-ondersteuning naar huis
“Ik heb haar fietscomputer in mijn rugzak gestoken.” Sirenes galmen door mijn hoofd. Hoor ik dat juist? Kort daarna bel ik Lucas zijn turnleerkracht. “Sorry, wat Lucas deed kan echt niet”, zeg ik. “Het is oké”, antwoordt juf Hilde mild. “Ik ben blij dat het opgelost is.”
De dag ervoor vond juf Hilde haar fietscomputer niet meer na de turnles. Ze zocht overal, zonder resultaat. Het gevolg? 20 kilometer zonder batterij-ondersteuning naar huis zwoegen. “Ik was kapot”, lacht ze groen. ’s Avonds stuurde ze een mail. Of we wilden checken dat geen van onze kinderen een “grapje” had uitgehaald.
Lucas test voortdurend tot waar hij kan gaan. En soms is dat erg vermoeiend
Grapje is een te vriendelijk woord voor wat Lucas deed. Op een onbewaakt moment stak hij de minicomputer in zijn zak. Daarna vergat hij vermoedelijk dat het daar zat. Pas de dag erop, toen ik hem vertelde over de mail, kwam de aap uit de mouw. Dat ging zo:
“Het zit in mijn rugzak, papa.” Ik kijk erg verbaasd. Hij gooit erachteraan: “Het was maar voor te lachen hé!”
“Iets zomaar wegnemen is eigenlijk stelen hé, Lucas. Mag je écht niet doen. Juf Hilde was superongerust. Ze moest gisteren ook heel ver fietsen zonder ondersteuning. Bijna had ze een nieuwe fietscomputer gekocht…”
“Wat als ze een nieuwe had gekocht?”, vraagt hij. “Dan gingen wij dat betalen”, zeg ik. “En zoiets is niet goedkoop.” Lucas denk na. “Van mijn spaargeld?”
Duidelijke grens
Ondertussen hang ik aan de lijn met juf Hilde. Ik excuseer me en geef de telefoon aan Lucas. “Wil je iets zeggen?” Hij kijkt me met grote ogen aan. “Sorry”, zegt hij uiteindelijk. Later die avond laten we hem een brief schrijven die hij de volgende les mag afgeven. Ook daarin excuseert hij zich.
Doen andere kinderen dit ook? Werd hij opgestookt door zijn klasgenootjes? Wat ging er door zijn hoofd toen hij de fietscomputer wegnam? Niemand weet het. Dat we een duidelijke grens moeten trekken, is wel duidelijk.
‘Waarom? Daarom!’ is een antwoord waarmee hij moet leren leven
Dat merk je ook elders. Lucas test voortdurend tot waar hij kan gaan. Hij probeert langer op te blijven dan de afspraak, hij neemt twee vitaminepilletjes in plaats van één, hij misleidt onze babysit als ze hem deeltafels wil opvragen. (“Dat leerden we nog niet!”)
Soms is dat erg vermoeiend, alsof je altijd en overal op je hoede moet zijn. Bovendien wil hij dat we elke beslissing of afspraak van A tot Z beargumenteren. Als de argumenten hem niet bevallen, gaat hij in discussie, zoekt hij onze zwakke plek. Waarom? Daarom! is een antwoord waarmee hij zal moeten leren leven. Niet omdat we geen uitleg willen geven, wel omdat er slechts 24 uur in een dag zijn. Omdat sommige zaken niet-onderhandelbaar zijn. Iets wegnemen is er één van. Dat doe je niet. Nooit. Waarom? Daarom!