Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (6) en Theo (3). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Ik kom thuis en voel dat er iets niet klopt. Theo kijkt me geheimzinnig aan. Emma schrobt haar nieuwe, prijzige jas in een schuimende emmer. Met wilde bewegingen en weinig woorden. Als ze me ziet, steekt ze onmiddellijk van wal. Ik hoef geen vraag te stellen.
“Hij stinkt naar benzine. De geur gaat er niet uit.” Haar toon is onheilspellend. Even vrees ik een ecologische ramp in ons dorp, of erger: in onze achtertuin. Ik zie buurtpoezen met het vuile goedje in hun ogen en op hun pels. Vogels met onklaar gemaakte vleugels – denk aan oliezwarte meeuwen na een lekgeslagen tanker. Gelukkig zien de katten niet waar de vogels precies zitten.
“Oei”, reageer ik. “Wat is er gebeurd?”
“Ik beloofde dat ze mochten helpen tanken. Bij Lucas liep dat prima, maar Theo trok de tankkop uit het gat. Dus liep alles eruit. Nee, het spóót eruit! Op mij, op hem, op de grond. Het was vreselijk.”
De benzine spóót eruit. Op mij, op Theo, op de grond. Vreselijk!
“Oeioei!”, vervolg ik. “Dat is niet goed. In jullie gezicht ook? Nee? Oef!”
Ik probeer me de situatie voor te stellen. Theo, moe na een lange schooldag, houdt de tankkop vast. Het gaat goed tot een vorm van acute razernij hem overneemt. Die zien we vaak na drukke dagen. Dan voelt hij de onweerstaanbare drang om te boksen, iets kapot te maken óf heel hard te knuffelen.
En soms spuit hij blijkbaar benzine over Emma’s nieuwe, prijzige jas. Een vloeibare, nageurende knuffel van zoonlief aan zijn mama; afgeschoten vanop afstand. Ze had gegild, vertelt ze. Van het schrikken (uiteraard). Van de kortstondige noodsituatie (de benzine was overal). Van verontwaardiging over Theo’s grillen.
Er volgde veel drama, tranen, verontschuldigingen. “Ik voel me schuldig omdat ik schreeuwde”, zegt ze. “Hij was gewoon moe. Ik had hem die tankkop nooit mogen laten vasthouden. Wat een idee!”
Sinds die dag, intussen een week geleden, belandde Emma’s jas al vijfmaal in de wasmachine. Gewone was, kookwas, wassen met azijn, nog een kookwas,… Maar de benzinegeur bleef. Eén keer stonk ons hele huis ernaar. Drogend vanop de chauffage walmde de jas iedereen omver.
Gewone was, kookwas, wassen met azijn, nog een kookwas,… De benzinegeur bleef
Sindsdien overnacht hij op het klimrek in de tuin. Wat kunnen een beetje vorst en wind wat een kookwas niet kan?, vroegen we ons af. Welnu, meer dan je denkt. Na één nacht buiten, was de geur minder penetrant.
Er is dus hoop. Binnenkort kan Emma haar beproefde winterjas opnieuw aantrekken. Lekker warm, lekker geurloos en hopelijk zonder stress voor een volgende tankbeurt.
“Willen jullie me graag nog eens helpen aan het benzinestation?”, vroeg ze de jongens gisteren. Ze reden de plaats van de ramp net voorbij. “Ja, ja, jaaa!” brulden Theo en Lucas in koor.
Of hoe kort een kindergeheugen is.
Nog meer papa-talk:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!