Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Vorige week trokken Lucas en ik vijf dagen naar de sneeuw. Theo bleef thuis bij mama. Bij thuiskomst bleek hoe hard hij ons gemist had. Het was nochtans geen blij weerzien, of toch niet onmiddellijk. Na ons vertrek sliep Theo onrustig. Op nacht twee huilde hij hevig en greep Emma ontredderd vast. Alsof hij vreesde dat ook zij hem zou achterlaten.
Aan het ontbijt zette hij extra borden op tafel. ‘Papa, papa’, kraaide hij. ’s Avonds liep hij rond met de pyjama van Lucas; zijn naam luid scanderend. Ook het afscheid op de crèche verliep moeizamer dan anders.
Na ons vertrek greep Theo zijn mama vast. Alsof hij vreesde dat ook zij hem zou achterlaten
Emma legde uit dat papa en Lucas op vakantie waren, maar dat drong niet door. Niet zo verwonderlijk. Wat betekent ‘vakantie’ voor een (bijna) tweejarige? De ene dag is iedereen nog thuis, de volgende verdwijnt de helft van je gezin voor onbepaalde duur. Je zou voor minder je moeder vastgrijpen.
Op vakantie hebben we bewust niet gefacetimed, uit schrik dat Theo nog meer van slag zou raken. Dat leek te werken: na enkele dagen kalmeerde hij. Maar net nu hij opnieuw zijn draai vond met mama alleen, klonk de bel. Twee oude bekenden aan de voordeur.
Emma omhelsde eerst Lucas, dan mij. Theo spurtte weg en verstopte zich in de berging. Ik probeerde dichterbij te komen. Daarop stoof hij opnieuw schreeuwend weg. Alleen de armen van Emma waren goed.
Op de keukenvloer waagden Lucas en ik een tweede toenaderingspoging. Eerst reageerde Theo boos: Lucas kreeg draaien rond zijn oren. Ik moest het zelfs niet proberen. Na enkele minuten werden de oorvijgen half verwelkomende strelingen. Lucas genoot zichtbaar, hij duwde zijn blonde Jommekeskop onder Theo’s liefkozende handen.
Bij thuiskomst verstopte Theo zich boos in de berging
De situatie ontdooide. Lucas en Theo gierden achter elkaar aan. Nooit eerder zag ik zoveel enthousiasme voor… elkaar. Ontroerend prachtig. Er vloeiden tranen. En ook ik mocht hem opnieuw knuffelen, oef!
Diezelfde avond speelde ik met Theo in de zetel. Zijn lijfje drukte warm vertrouwd tegen het mijne. Op vakantie was ik afgeleid door de sneeuw, door Lucas, door mijn ouders die ons vergezelden. Pas toen dat wegviel en ik Theo terugzag, besefte ik: wat heb ik dat ventje gemist!
Deze vakantie was een groeimoment. Theo leerde dat papa en broer altijd terugkomen. Lucas en ik groeiden naar elkaar toe. Emma voelde dat ze het ook alleen kan. Als gezin beseffen we meer dan ooit hoe graag we elkaar zien. Of hoe (tijdelijke) afstand voor grotere nabijheid kan zorgen.
Als gezin beseffen we meer dan ooit hoe graag we elkaar zien. Of hoe (tijdelijke) afstand tot grotere nabijheid kan zorgen
Straks keren de rollen om: dan gaat Emma enkele dagen weg met vriendinnen. Benieuwd hoe de thuisblijvers dat zullen verteren. Dat Lucas en Theo deze keer samenblijven, maakt het voor hen vermoedelijk makkelijker. Voor Emma, daarentegen… Hoe dichter het moment nadert, hoe zenuwachtiger ze wordt.
Ik wens haar opgeladen batterijen toe. En een grote zakdoek bij thuiskomst
Meer columns van Thomas:
- Papa-talk: “Kiezen voor kinderen: een kwestie van loslaten”
- Papa-talk: “Ik wil hun wereld niet onttoveren”
- Papa-talk: “Kinderen zijn per definitie onschuldig, maar kunnen elkaar wél de duvel aandoen”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!