Papa-talk: “Nog vóór ik mezelf kon feliciteren, had hij het al gedaan. Met een verrassingsontbijt!”

Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Met kleine oogjes waggel ik de keuken binnen. Ondanks het vroege uur ben ik niet als eerste wakker. Lucas staat op zijn leertoren tegen het aanrecht. Als ik hem op de schouder tik, schrikt hij.

Ik lijk hem te betrappen bij onfrisse affaires. De honingpot en vooral de lepel ernaast bevestigen dat beeld. ‘Wat ben je aan het doen?’, vraag ik zo neutraal mogelijk. ‘Niets’, zegt hij kort.

Jaja, dat zal wel, denk ik. In mijn hoofd probeer ik een samenhangend betoog tegen heimelijke honingconsumptie te ontwikkelen. Maak ik me boos? Of geef ik hem de verantwoordelijkheid om de volgende keer wél van het zoets te blijven? 

Maar dan begrijp ik het. Hij maakt wel degelijk ontbijt want ik word 37 vandaag! In het dikke ochtendwaas was ik dat vergeten. Misschien de leeftijd, nu al.

Een golf van tederheid spoelt me klaarwakker. Ik zie nu ook het feestelijk gevulde bord staan: er liggen stukjes brood op, noten, rozijnen en een paasei. Tegen de rand van het aanrecht zoekt een verdwaald koffiespoor een van onze thermossen. Op die thermos rust een vergiet nokvol koffie, maar zonder filter. Gelukkig zie ik nergens heet water in de buurt.

Hij vangt mijn blik. ‘Ik wil koffie maken papa. Het is je feestje vandaag’, zegt hij. ‘Dat is ongelofelijk lief’, repliceer ik. ‘Echt ongelofelijk lief.’ Ik wil het nog een derde keer herhalen. Zijn ogen fonkelen. Daarin herken ik plots mijn grootvader. Hij stierf enkele maanden vóór Lucas er was: als immer deugniet-achtige eeuweling. Of hoe iemand zelfs jaren na de dood kan terugkeren.

Dit voelt goed en warm, als in een echt gezin waar mensen vanuit grote oprechtheid dingen doen voor elkaar. Ook al zijn ze nog piepjong. Ik ben trots op zijn scherpzinnigheid. Nog vóór ik mezelf kon feliciteren, had hij het al gedaan. Papa wordt een klein beetje oud, denk ik. En jij weet al veel meer dan ik besef.

Tien minuutjes later is de betovering alweer verdwenen. Lucas zeurt om een extra paasei. ‘Je hebt er al een gehad’, werp ik op. ‘Ja, maar ik mag nog ee-éé-ééén!’, roept hij. ‘Nee’, repliceer ik rustig. ‘Ja!’, kaatst hij keihard terug. We maken ruzie. Ik wil dat hij even scherpzinnig begrijpt hoe twee paaseieren te veel zijn. Hoe ik een verantwoordelijkheid heb als vader.

Misschien zijn momenten van betovering zeldzaam omdat ze zo hun betekenis behouden en dagenlang kunnen blijven doorwerken. Als een heldere zon in het prozaïsche halfdonker van elke dag.

‘I cling to them’, vertelt Colin Firth in de film A single man. ‘Ik wil dat ze blijven duren, maar dat lukt nooit’. Ze zijn als de schaduw van een opvliegende uil tegen maanlicht. Even prachtig als ongrijpbaar.

A single man gaat niet over ouder- of vaderschap. En toch raakt de film me vooral als papa. Op een onwerkelijk tedere manier verbeeldt hij wat ons te vaak door de vingers glipt: schoonheid, verbinding, dankbaarheid. 

Meer columns van Thomas:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!