Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
Soms mag de riem er even af. Op een weekend met oud-studiegenoten in Zeeland bijvoorbeeld. We waren met vijf, drie onder hen hebben ook kinderen zoals ikzelf. Dat creëert meteen een gemakkelijk gespreksonderwerp.
Gelukkig ging het ook over andere zaken. Eens niet over je kroost palaveren, werkt bevrijdend. Natuurlijk deelde ik een aantal dingen over Lucas en Theo. Je kinderen zijn en blijven je leven. Gaat het slecht met hen, dan ook met jou. En omgekeerd.
Los daarvan voelde die vrije tijd en ruimte voor andere zaken heerlijk. Twee dagen lang waren we meester over eigen agenda. Opstaan en eten wanneer je wilt, activiteiten doen waarbij je alleen voor jezelf hoeft te zorgen. Ongestoord een zin of redenering kunnen afmaken. Dat soort luxe went bliksemsnel.
Ongestoord een zin of redenering kunnen afmaken. Dat soort luxe went bliksemsnel
Zo’n gestolen weekend vliegt voorbij. En toch kun je er nadien nog lang op surfen. Je voelt je weer wat meer mens in plaats van een afgepeigerde mama of papa. Bovendien ben je bij thuiskomst superblij om je kinderen terug te zien. Om te beseffen wat je hebt, moet je soms kunnen (of durven) loslaten. Vaak adoreer ik Emma, Lucas en Theo het meest nét na een periode die ik zonder hen doorbracht.
“Het is soms intens vermoeiend thuis”, vertelde ik mijn coach onlangs. Ik doelde op onze huishoudelijke realiteit. De onontkoombare structuur, de conflictjes, het eeuwige onderhandelen, de drukte in huis. “Soms wordt het te veel en moet ik even op bed gaan liggen. Ik probeer me niet schuldig te voelen tegenover Emma die er dan alleen voor staat. Ik focus op mijn ademhaling en denk aan iets rustgevends.“
Aan een huis in het groen, bijvoorbeeld, bewoond door vijf vrienden.
“Lastigheid en geluk liggen in elkaars verlengde”, reageert ze. “Zonder lastigheid, verliest geluk zijn betekenis. Het zijn twee zijdes van dezelfde medaille.” Ik kan me vinden in haar samenvatting, dankbaar voor de scheppende kracht van een levenslange hordenloop.”
Lastigheid en geluk liggen in elkaars verlengde. Het zijn twee zijdes van dezelfde medaille
Vóór het weekend in Zeeland, voelde ik me regelmatig tekortschieten als papa. Ik werkte hard, sliep slecht, miste tijd voor verbinding. Dat is nu weer anders. Ook omdat ik een broodnodige verlofperiode inplande. Plots ‘moet’ er veel minder en lijkt de volgende horde nog ver.
Gisteren bezochten Lucas en ik het krijgsmuseum in Brussel. Hij wilde weten wie de man met legerkostuum en korte snor was. “Een stoute mijnheer”, vatte ik kernachtig samen. “Hij wilde baas spelen over alle mensen.”
“Dat mag niet hé?”, kaatste hij terug.
Een halfuurtje later zitten we in de cockpit van een oud Sabena-toestel. Honderden knopjes, schermpjes en schakelaars omringen ons. Lucas vraagt wanneer we zullen opstijgen. Dat het vliegtuig vleugels en een staart mist, lijkt hem niet te deren.
“Volle gaas!”, schreeuwt hij plots en hij duwt de throttle krachtig vooruit. 60 000 paarden in een kinderhand. We vliegen door de monumentale glazen koepel van het museum. Er klinkt gegil, Brussel staat op zijn kop.
In gedachten vliegen we naar Zeeland. Beneden blinkt een huisje in het groen. We zwaaien allebei, vier oude bekenden zwaaien enthousiast terug.
Meer columns van Thomas
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!