Papa-talk: “Zorg dragen voor elkaar is het productiefste wat je in een mensenleven kunt doen”

Thomas Detombe (36) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (4) en Theo (1). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.

Soms weet je dat het in andere gezinnen moeilijk loopt, maar voel je je niet bij machte om te helpen. Omdat er in eigen huis al uitdagingen genoeg zijn.

Op hun eiland proberen ouders werk en gezin te combineren, willen ze goede opvoeders zijn. Maar soms knapt het gewoon, soms zie je vrienden kopje-onder gaan en dwing je jezelf om toch te helpen. 

Jozefien en Nina hebben een baby en een zoon van drie. Ze slapen erg wisselvallig. Met de beste bedoelingen zegt iedereen dat zoiets overgaat. Klopt helemaal! Maar zolang het nog niet over is, zit je wel in een storm. Dat zoiets zwaar is, bleek toen Nina in shock ging na een combinatie van stress, vermoeidheid en een medisch probleem. Ze werd met spoed opgenomen in het ziekenhuis. 

Bij ontslag drong de dokter erop aan om veel rust te nemen. Lachen, lachen! Zou die man zelf kinderen hebben? Want hoe doe je dat: rusten met twee jonge kinderen thuis? 

Gelukkig kunnen Jozefien en Nina steunen op een warm familiaal netwerk. Maar zelfs dan is het verdorie ploegen. Bij de tweede crash waren ze er gelukkig sneller bij. Nina kon het ziekenhuis ook sneller verlaten. Het advies luidde opnieuw: rusten, rusten, rusten.

Die tweede ziekenhuisopname luidde voor mij de alarmbel. Hoeveel water moet de boot van een ander maken vóór je de tijd rijp acht om in actie te schieten? Er zijn grenzen. We stelden voor dat hun oudste zoon een nacht bij ons kwam slapen, in de hoop dat zij wat extra rust vonden.

Mats is een lieve jongen. Voor een nacht en een dag zagen we hem even graag als onze eigen kinderen. ’s Nachts huilde hij: ‘Mama, mama, mama!’. Emma snelde de zoldertrap op. Zijn mama is ze niet, maar troosten kan ze als de beste. 

De ochtend erop braken Lucas en Theo bijna het hele huis af. Ook voor hen was dit spannend. Je krijgt niet elke dag een logé over de vloer. 

Ook al hebben we zelf weinig reserve, dit voelde juist van a tot z. Bij terugkeer naar huis sliep Mats in de auto, moe van het avontuur. Nina drukte ons op het hart dat ze iets wilde ‘terugdoen’. Later, als de moeilijke periode voorbij was. 

Jij doet nu iets voor mij, morgen doe ik iets terug. In haar plaats zou ik hetzelfde voorstellen. Toch vind ik het ergens jammer dat het ‘dienstwederdienst’-idee doorsijpelt in alles wat we doen voor elkaar. 

Wat zou het fijn zijn om hulp te (durven!) vragen zonder je onmiddellijk schuldig te voelen (mea culpa: ik ben er slecht in). En wat zou het omgekeerd fijn zijn als iedereen zo’n hulpvraag geregeld positief kon beantwoorden zonder onmiddellijk in het rood te gaan. 

Maar dat laatste vergt tijd en ruimte. Die hebben we steeds minder. Er moet hard gewerkt worden: voor een eigen huis, twee vakanties per jaar en liefst ook een coach die je helpt om nóg wat productiever te worden in je job. 

Het voelt niet helemaal juist. Productiever worden, waarvoor precies? Misschien is zorg dragen voor elkaar wel het productiefste wat je in een mensenleven kunt doen.

Meer columns van Thomas:

• Papa-talk: “Theo miste ons op vakantie. Toch was het geen blij weerzien.”
• Papa-talk: “Kiezen voor kinderen: een kwestie van loslaten”
• Papa-talk: “Ik wil hun wereld niet onttoveren”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!