Thomas Detombe (37) is journalist, Libelle Mama-columnist en papa van Lucas (5) en Theo (2). Wat het jonge vaderschap met hem en zijn leven doet, schrijft hij voor jullie openhartig en onverbloemd neer.
“Vrouwen mogen gerust thuisblijven om voor hun kinderen te zorgen, maar niet op kosten van de maatschappij”, sprak Minister Van Quickenborne in De Morgen. Een wereldvreemde provocatie. De samenleving teert op het onbetaald werk van huisvrouwen. Niet omgekeerd.
Bovendien: Van de 131 000 huisvrouwen (op enkele mannelijke uitzonderingen na) tot 64 jaar ontvangt 92,5% helemaal niets van de overheid. Geen ondersteuning of uitkering. De Standaard vroeg deze cijfers op bij Steunpunt Werk en de KU Leuven. Over welke ‘kosten’ heeft Van Quickenborne het dan?
De samenleving teert op het onbetaald werk van huisvrouwen. Niet omgekeerd
Gedachte-experiment: stel je de maatschappelijke kost voor als vrouwen collectief hun onbetaalde zorgtaken zouden neerleggen. Dan bedoel ik ook vrouwen die gezin en een professionele carrière combineren. Hemeltje, denk ik dan.
Al creëert zo’n experiment één lichtpunt: ministers zouden geen tijd meer hebben om interviews te geven.
Ook in ons gezin neemt Emma meer (zorg)taken op dan ik. Als zij wegvalt, ben ik op slag de grootste ploetervader van het dorp. Eerlijk? Ik zou het niet redden.
Emma wast, poetst en plant zich te pletter. In het grote huishoudelijk plan ben ik hoogstens haar welwillende medewerker die (vaak op vraag) enkele taken overneemt. Koken, de afwasmachine in- en uitladen, het gras afrijden, mee voor de kinderen zorgen. Dat is niet niets maar het blijft onvoldoende.
Ook ons gezinsfabriekje dendert voort dankzij een sterke vrouwelijke leider
Mannen nemen vandaag meer (zorg)taken op dan vroeger. Dat is op zichzelf positief. Maar het gaat traag. In veel jonge gezinnen heerst nog altijd een klassiek rollenpatroon. Omdat mannen meer verdienen voor hetzelfde betaalde werk, omdat je kopieert wat je vroeger thuis zag, omdat het nu eenmaal ‘normaal’ is dat vrouwen meer zorgtaken opnemen. Want ligt dat niet in hun empathische natuur?
Emma steigert bij dat soort onzin. Helaas kan ook zij de vloek niet helemaal doorbreken. Nochtans discussiëren we vaak over die ongelijke rolverdeling. Aan het eind maak ik meestal enkele loze beloftes waarop ze mild glimlachend het hoofd schudt. Lang leve haar empathische natuur! Slik.
Zo dendert ook ons gezinsfabriekje voort dankzij een sterke vrouwelijke leider. Gelukkig zien Lucas en Theo dat ik vaak thuis ben voor hen, dagelijks in kookpotten roer en ander taakjes opneem. 50 jaar geleden werkten papa’s in de week en lazen ze de krant in het weekend. Zo stel ik me de ervaring van kinderen voor. Vandaag zien ze hopelijk iets anders.
‘Papa is onze kok’, zegt Lucas vaak. Of onze ‘dollemans’, de man dus die met hen dolt op bed. ‘Ik wil óók kunnen dollen’, zegt Emma dan, ‘en niet alleen de zorgmama zijn’.
Papa is de man die met de kinderen dolt op bed. Dat wil ik óók zegt Emma
Gelijk heeft ze, en met haar al die andere zorgende mama’s. Hopelijk wordt Vincent Van Quickenborne nooit Minister van Gezin of taakverdeling. Tenzij hij zelf het goede voorbeeld geeft. Zijn onzinnige provocatie geeft helaas weinig hoop.
Meer columns van Thomas:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief (onderaan de homepage) om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!